Οι Αυστριακοί είναι μια υποσχόμενη περίπτωση μπάντας και στο τέταρτο album τους υπογραμμίζουν τις καλές συστάσεις που τους συνοδεύουν τα τελευταία χρόνια.
Η μίξη του post-rock και του black metal που επιχειρούν, δεν είναι κάτι καινούργιο ή πρωτάκουστο, γίνεται όμως με σαφή προσανατολισμό και προσωπικό στίγμα: φανταστείτε τους Alcest στο πιο επιθετικό και λιγότερο ταξιδιάρικο, τους Deafheaven στο πιο μελωδικό και λιγότερο hipster, κι έχετε μια καλή εικόνα για το ύφος τους. Το ενδιαφέρον στην περίπτωσή τους είναι η έντονη χροιά μελωδικού death metal (Dark Τranquillity, πρώιμοι Amorphis) που δίνει μια νοσταλγική νότα λυρισμού στις επικές, μακροσκελείς συνθέσεις και απαλύνει κάπως το βάρος της μελαγχολικής, συχνά καταθλιπτικής ατμόσφαιρας.
Όταν οι ταχύτητες πέφτουν (“You Are the Scars”, “Stillborn”), είναι δύσκολο να μην βρεις κοινά σημεία με πρόσφατους Katatonia, παλιούς Opeth και παμπάλαιους Paradise Lost. Στα δε “Fire, Walk with Me” και “Voidgazer”, που ανοίγουν και κλείνουν τον δίσκο αντίστοιχα, υπάρχει μια έντονη progressive metal χροιά τεχνικότητας, που τολμώ να πω ότι πόνταρε στη διαφορετικότητα και βγήκε κερδισμένη. Γιατί, κακά τα ψέματα, είναι δύσκολο μετά από λίγο να ξεχωρίσεις τα κομμάτια μεταξύ τους, όταν όλα ακολουθούν παρόμοιες δομικές ατραπούς κι επενδύουν στην βραδύκαυστη ανάπτυξη των ιδεών τους.
Είναι το “Arson” το album που θα κάνει τους Harakiri for the Sky μεγαλύτερους και ευρύτερα γνωστούς; Πιθανότατα. Εμπνευσμένο και άρτια εκτελεσμένο, με φιλόδοξες συνθέσεις και παραγωγή που αναδεικνύει την αρτιπαιξία της μπάντας, κινείται σε υψηλά επίπεδα. Οι φίλοι του είδους θα μείνουν απόλυτα ικανοποιημένοι και οι ουδέτεροι θ’ ανακαλύψουν αρκετά πράγματα του γούστου τους, ειδικά στην πλευρά της μελωδίας. Οι υπόλοιποι, θα συνεχίσουν να μην καταλαβαίνουν τίποτα απ’ όλα αυτά.
857 
