Από το supernova των Ramones, την απογείωση των Green Day – και πολλών άλλων συγγενών ονομάτων – τη γένεση των NOFX και των Fat Wreck Chords και την αναγέννηση την καλιφορνέζικης σκηνής, την εμφάνιση των σαχλών Lit, Goldfinger, Sum-41, New Found Glory και Blink-182, την άνοδο των Rise Against και των Hot Water Music έως την ωρίμανση των Menzingers και τη δημιουργία των εν λόγω κυρίων έχουν μεσολαβήσει η ιουρασική περίοδος, η παλαιοζωική και κάτι ψιλά.
Δυστυχώς, όλη αυτή η κολεγιακή και άκρως αμερικανοποιημένη προσέγγιση του punk rock δεν έχει κάνει κάποια αλματώδη πρόοδο, αλλά θα ήταν άδικο να βάλουμε τους πάντες στο ίδιο τσουκάλι, καθώς ελπίζει κανείς ότι ο καθένας συνεισφέρει το λιθαράκι του σε αυτόν τον παλιοντουνιά.
Οι έξι (…μα, γιατί;…) Καναδοί από την Οτάβα και το Οντάριο είναι cool τυπάκια και κάνουν με μεράκι τη δουλειά τους από το 2010, τροφοδοτώντας με θόρυβο τους διάφορους επίδοξους skaters ανά το Χαλάνδ…, συγγνώμη ανά τον κόσμο. Η παραγωγή τους είναι καλογυαλισμένη και πολλές φορές, το autotune ευδιάκριτο στα άκρως μελωδικά φωνητικά τους. Κάποιες φορές θυμούνται και τις metal καταβολές τους, αλλά αυτό σημαίνει σε πρόσκαιρα περάσματα σε κομμάτια όπως τα “Late Bloomer” (με τη συμμετοχή του Ollie Baxter των Broadside) και το “Always”, ενώ, ως επί το πλείστον, μιλάμε για σχετικά καλά παιγμένο, αλλά ανέμπνευστο, skate punk που έχει ξανακουστεί.
Η υποψία μου είναι ότι, μετά από 2 LP, 2 ΕP και ένα Single, έχουν εξελιχτεί ελάχιστα, όπως και οι πρόγονοι τους, οι εν λόγω κύριοι. Συνεπώς, όσοι είστε της σκηνής κάντε τον κόπο. Οι υπόλοιποι πιείτε ένα τσαγάκι.
555 
