Πόσες φορές σας συμβαίνει να βρίσκετε ένα δίσκο που να σας συναρπάζει, να σας εξιτάρει, αλλά τελικά να σας αφήνει χωρίς οργασμό επειδή ΕΝΑ γαμημένο κομμάτι του συνόλου το νιώθετε ξεκάρφωτο;
Σαν να κάνεις καταπληκτικό σεξ με το σύντροφο της επιλογής σου και μέσα στην όλη παθιασμένη ανταλλαγή υγρών και μπαλαμούτιασμα να επιμένει να σου χώνει το δάκτυλο στο αυτί.
Οι Ancst εκ Γερμανίας παίζουν καταπληκτικό crust/black metal με το ένα πόδι να πατάει στις επικές μελωδίες των Fall of Efrafa και From Ashes Rise και το άλλο στο παλιό σκανδιναβικό black αλλά και στα γρήγορα αλλά μελωδικά tremolo των Panopticon, με διαλείμματα από βαρύ hardcore να δένουν το γλυκό και πολύ καλή παραγωγή και γενικά attitude, αλλά…
Προσέξατε ότι δεν ανέφερα τα φωνητικά έτσι; Αυτό γιατί ως επί το πλείστον είναι κοινότυπα παραμορφωμένα (ίσως και επεξεργασμένα; δεν είμαι σίγουρος) core γρυλίσματα που αν και κολλάνε με κάποια σημεία της μουσικής αδυνατούν να ακολουθήσουν εκφραστικά το σύνολο, που χρειάζεται κάτι πιο ευέλικτο που να μπορεί να εκφράσει παραπάνω συναισθήματα από τσαντίλα.
Ναι, το ψειρίζω, και το “Ghosts of the Timeless Void” εξακολουθεί να είναι ένα πολύ αξιόλογο άλμπουμ, αλλά αυτό το “σχεδόν” με ενοχλεί περισσότερο από ότι ένα μέτριο άλμπουμ γιατί για μένα είναι μια χαμένη ευκαιρία για κάτι ξεχωριστό. Δεν ξέρω, ίσως και να είμαι υπερβολικός, ακούστε το όπως και να χει μιας και αξίζει γενικά και νιώστε ελεύθεροι να με βρίσετε αν λέω μαλακίες, το κάνω και αυτό ενίοτε.
622 
