Το προ διετίας (πλέον) “Anvil Is Anvil” των Anvil δεν με είχε εντυπωσιάσει ιδιαίτερα (ο γράφων ομολογεί ότι έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που τον ενθουσίασαν τελευταία φορά οι Καναδοί γερόλυκοι metallers, πιθανόν να μεγάλωσε και να “φλώρεψε” σύμφωνα με κάποιους ακαδημαϊκούς “γίγαντες” της μεταλλικής θεωρητικής κατεύθυνσης).
Με ανάμικτα συναισθήματα για το τι θα αντιμετωπίσω αυτή τη φορά, πάτησα το play ώστε να ξεκινήσω τις ακροάσεις του νέου, 16ου album τους σε μια δισκογραφική πορεία που θα κλείσει σε λίγο τα δεύτερα -άντα της.
Σίγουρο δεδομένο είναι ότι το “Pounding The Pavement” είναι πολύ καλύτερο από το “Anvil Is Anvil”. Για να ακριβολογήσω είναι η καλύτερη δουλειά τους εδώ και πάρα πολύ καιρό, ικανή να θέσει το όνομά τους ξανά ως αντικείμενο αναφοράς στις ανάλογες συζητήσεις. Οι επιρροές από τους Motorhead είναι υπέρ του δέοντος εμφανείς και σ’ αυτό το album, αλλά το υλικό του “Pounding The Pavement” είναι πιο κεφάτο, με κλιμακώσεις που διαφοροποιούν τη συνήθη φόρμουλα που χρησιμοποιούσε το trio συνθετικά, καθιστώντας το ενδιαφέρον και αφήνοντας μερικά ιδιαίτερα στοιχεία που σπανίως έχω συναντήσει στη μουσική των Anvil.
Εκτελεστικά δεν υπάρχει κανένα παράπονο, οι Steve “Lips” Kudlow (κιθάρες / φωνητικά), Chris Robertson (μπάσο) και Robb Reiner (drums) είναι ψημένοι και πολύπειροι μουσικοί και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μετουσιώσουν τις ιδέες τους. Τέλειος ήχος, hard rockίζοντα riffs από τον Lips του οποίου η φωνή όσο πάει μοιάζει και όλο και πιο πολύ μ’ αυτήν του Lemmy (χωρίς επιτήδευση φυσικά), άριστο ρυθμικό υπόβαθρο και καλά (επιτέλους!) ρεφρέν που κορυφώνουν τα κομμάτια.
Εξαιρετικά τα “Black Smoke”, “Rock That Shit”, “Ego” και “Warming up”, γρήγορα party songs δυναμιτάκια και πολύ καλά τα “Smash Your Face” και “World of Tomorrow” με τις Saxon επιρροές τους, το ομότιτλο track θα μπορούσα να το θεωρήσω “πρωτοφανές” για τα συνθετικά δεδομένα των Anvil μιας και είναι ένα έξοχο instrumental κομμάτι που θα μπορούσε να έχει γράψει ο Jeff Waters για τους Annihilator ή ακόμη και οι σύγχρονοι Anthrax. Πολύ καλά επίσης τα Motorheadοειδή στακάτα “Bitch in the Box”, “Doing What I Want”, “Nanook of the North” και “Don’t Tell Μe” (bonus). Είναι μια κυκλοφορία που δεν περιέχει fillers, όλα τα κομμάτια δικαιολογούν τη θέση τους στο album, προκαλούν τα βασικά συμπτώματα που επιφέρει η καλή metal μουσική (δηλαδή headbanging και άνοιγμα λαρυγγικής βαλβίδας για την κατάποση πνευμάτων) και συνολικά το “Pounding The Pavement” είναι μια αξιοπρεπέστατη δουλειά που δεν θα απογοητεύσει κανέναν φίλο του αγνού, πατροπαράδοτου heavy metal.
Προσωπικά με εντυπωσίασε ανέλπιστα. Δεν περίμενα να ακούσω κάτι τόσο αξιόλογο και οι Anvil με διέψευσαν πανηγυρικά, προς μεγάλη τέρψη των αυτιών μου (τα οποία είναι σχετικά άνυδρα από την έλλειψη – έχω την αίσθηση – αυτού του παλιακού, 100% proof heavy metal που δεν βλέπω να ακολουθούν πολλοί νεότευκτοι μουσικοί, ”o tempora o mores” μονολογώ αναστενάζοντας…). Ειδικά για ανάλογους χώρους στους οποίους αδειάζουν καφάσια, ιδανικό – αν και με την μεταξύ “α κεν’τ γκετ νο σατισφάξιο” και “σουίτ χομ αλαμπάμα” επαναστατικότητα των “πετάω ό,τι μου έρθει στο κεφάλι κι όποιον πάρει ο χάρος” DJs, δεν προσμένω και πολλά. Εύχομαι να αποκτήσει το airplay που του αξίζει, οι Anvil αυτή τη φορά τα κατάφεραν και με το παραπάνω.
http://my.tbaytel.net/tgallo/anvil/
https://www.facebook.com/anvilmetal
541 
