Μπορεί κάτι να υπάρξει στο (μουσικό) χωροχρόνο εντελώς αποκομμένο από τις συνθήκες υπό τις οποίες γεννήθηκε; Και μπορεί να κριθεί υπό ένα ιδεατό, πλήρως αποφορτισμένο φως;
Το “Nexus” είναι μια συνεργασία μεταξύ πατέρα και γιού, η οποία ολοκληρώθηκε από τον πατέρα μόνο, συνέπεια της απώλειας του υιού του, κάπου προς στο τέλος της δημιουργικής διαδικασίας. Η απάντηση στο αν στο τελικό προϊόν υποβόσκει η θλίψη και η συμφορά δεν είναι προφανής: ο δίσκος, σαν γάτα του Schrödinger που ζει και πεθαίνει ταυτόχρονα, μοιάζει στιγματισμένος από τη συμφορά αλλά και παράλληλα ανεξάρτητος αυτής, σε αντίθεση με τον τελευταίο δίσκο του Nick Cave όπου το περιεχόμενο επαναπροσδιορίσθηκε ραγδαία, κατόπιν της ζοφερής ιστορίας.
Ο Virgil Howe ήταν ένας καλλιτέχνης με ευρεία γκάμα οργάνων, με κύρια ενασχόληση τα τύμπανα, τουλάχιστον στη μπάντα του Little Barrie, και αυτή είναι η πρώτη συνεργασία του σαν duo με τον διάσημο πατέρα του, τον κιθαρίστα των θρυλικών Yes, Steve Howe. Ο Virgil παίζει όλα τα όργανα, πλήκτρα, πιάνο, μπάσο, τύμπανα, εκτός ηλεκτρικής και ακουστικής κιθάρας που αναλαμβάνει φυσικά ο Steve.
Τούτο το εγχείρημα είναι βασισμένο σε απλές συνθέσεις του Virgil (αρχικά σε πιάνο) στις οποίες κατόπιν συνεισέφερε ο Steve με πινελιές κιθάρας. Χρησιμοποιώ εξ αρχής τη λέξη “απλές”, γιατί επί το πλείστον η απλότητα είναι ένα πολύ βασικό χαρακτηριστικό του δίσκου. Τα ντουέτα δεν είναι απλώς απλά, είναι λιτά, έως απέριττα, με κύριο μοτίβο την παραμόρφωση-υπογραφή της κιθάρας να ζωγραφίζει επάνω σε έναν προδιαγεγραμμένο καμβά γεμάτο μελωδικότητα και αρμονία. Κάτι που παραμένει άγνωστο είναι, εάν η λακωνική έκφραση βγήκε ηθελημένα ή κατά πόσο ήτανε συνέπεια των γεγονότων και τα κομμάτια μείνανε σε ένα στάδιο πριν το τελικό γέμισμα. Παρά όμως την αίσθηση “λιτότητας” που χαρακτηρίζει το σύνολο, (σ.σ. πριν η λέξη απωλέσει την αθωότητά της), οι συνθέσεις έχουν ποικιλία και προκαλούν διαφορετικά συναισθήματα στον ακροατή. Κάποιες είναι σπιρτόζικες, σχεδόν τζαζίστικες, άλλες σπαρακτικές, άλλες βγάζουν μια new age αφέλεια. Αλλά είναι ποιοτικές και πολλές είναι άμεσα κολλητικές, όπως το πανέμορφο ομώνυμο που ανοίγει το δίσκο, τα συγκλονιστικά, λυρικότατα, κινηματογραφικά “Leaving Aurora” και “Moon Rising” και τα νοσταλγικά “Dawn Mission” και “Astral Plane”.
Το Nexus, ελληνιστί σχέση ή σύνδεσμος, είναι ένας δίσκος που συσχετίζει και συνδέει πολλούς δύο κόσμους, του μοντέρνου με τον πιο κλασικό, της γενιάς και μουσικής σχολής του ‘70 με αυτές του millennium, του πατέρα και του υιού, των ζωντανών και των νεκρών. Είναι ένας δίσκος που αν του αποκολλήσεις τον τραγικό μανδύα της ιστορίας που τον περιβάλλει, στέκεται όχι μόνο τίμια, αλλά περίφημα και μας ταξιδεύει, ζεσταίνοντας τα βράδια με την σπάνια απόλαυση που προσφέρει η λιτότητα της νοσταλγίας.
Σαν υστερόγραφο, η τραγική ειρωνεία είναι ότι το κομμάτι “Nick’s Star” γράφτηκε για ένα φίλο του Virgil Howe που έφυγε πρόωρα από τη ζωή…
617 
