Είχα χρόνια ν’ ασχοληθώ με κυκλοφορία των Audrey Horne και το φετινό, έκτο album τους ονόματι “Blackout” (φόρος τιμής στο αντίστοιχο των Scorpions, μήπως;) απέδειξε πως μάλλον έκανα καλά όλο αυτό το διάστημα.
Συνεχίζοντας απαρέγκλιτα στην ίδια ρότα, οι Νορβηγοί μοιάζουν αποφασισμένοι να σηκώσουν τη γειτονιά στο πόδι και δεν διστάζουν στιγμή να στήσουν ένα μεγάλο πάρτι εφαρμόζοντας παλιές, γνωστές και δοκιμασμένες συνταγές: Thin Lizzy μελωδίες στο εναρκτήριο “This is War”, Turbonegro αλητεία στο “Audrevolution”, Maiden δισολίες στο ομώνυμο, AC/DC riff στο κατά τα άλλα AOR-ικό “This Man”, Hellacopters μαγκιά στο “Midnight Man”, Deep Purple εποχής “Machine Head” στο “Light Your Way”, “φύγαμε-για-Eurovision” rock στο τελείως Europe “Satellite”, NWOBHM επιρροές στο “Naysayer”, UFO περάσματα στο “Rose Alley” και, έτσι γι’ αλλαγή, ξανά Τhin Lizzy στο… “Emerald”! Συγγνώμη, στο “California”.
H μπάντα είναι ορεξάτη και γεμάτη ενέργεια, είναι προφανές ότι περνάει καλά παίζοντας αυτά τα τραγούδια, ενώ θεωρώ δεδομένο πως το κέφι θα περάσει και στον πρόθυμο ακροατή. Απλώς τυγχάνει αυτός ο ακροατής να μην είμαι εγώ. Συγγνώμη, αλλά αν θέλω ν’ ακούσω Thin Lizzy, ακούω Τhin Lizzy, αν θέλω ν’ ακούσω Iron Maiden, ακούω πάλι Thin Lizzy. Ένας φόρος τιμής στους πραγματικά κλασσικούς δεν μου φαίνεται επαρκής λόγος για να κυκλοφορήσει ένας δίσκος- πόσο μάλλον για να τον αγοράσω.
Όλα καλά λοιπόν με τους Audrey Horne, απλώς αναρωτιέμαι για ποιον λόγο -πέραν της πρόσκαιρης διασκέδασης- να ξαναβάλω το “Blackout” στο στερεοφωνικό μου. Το πιθανότερο είναι πως πάλι θα εμπιστευτώ εκείνους που επηρέασαν το νέο πόνημα των Νορβηγών ή, αν θέλω κάτι πιο πρόσφατο, τους Graveyard ή τους Black Mountain. Πραγματικά, νιώθω σαν να μην έχασα τίποτα τόσα χρόνια και δεν θα μου λείψει καθόλου αν οι δρόμοι μας δεν ξανασυναντηθούν ποτέ.
960 
