Τρίτο album για τους Άγγλους melodic deathsters Bloodshot Dawn που κόντεψαν σχεδόν να βαρέσουν “κανόνι” μετά τον δεύτερό τους δίσκο, “Demons”, όταν και ο τραγουδιστής/κιθαρίστας Josh McMorran είδε το line up να διαλύεται στα εξ ων συνετέθη. Όλα αυτά πριν από μια τετραετία περίπου.
Με μοναδικό ιδρυτικό μέλος τον McMorran, οι Bloodshot Dawn επανασυγκροτήθηκαν πλήρως και σε λίγο καιρό κυκλοφορούν επίσημα το “Reanimation”, τρίτο album τους, ένα καλό σύνολο πανδύσκολης ακραίας μουσικής.
Άκρως τεχνικό μελωδικό death στα όρια του math/progressive metal που θα μπορούσε να περιγραφεί σαν μια επιμειξία των Ιταλών ηρώων Disarmonia Mundi, μιας και η διανθισμένη με φουτουριστικά πλήκτρα τεχνοτροπία των Bloodshot Dawn τους προσεγγίζει κατά πολύ (“Seared Earth”) τουλάχιστον ως προς τις ατμόσφαιρες, με τη πολυποίκιλη ρυθμική λογική βάση των θεών του black metal Anaal Nathrakh και το συνθετικό attitude prog σχημάτων όπως οι Scar Symmetry.
Τα μέλη των Bloodshot Dawn είναι φανερά επιστημονικού επιπέδου και με τις πρώτες ακροάσεις δεν μπορείς παρά να εντυπωσιαστείς από την εκτελεστική δεινότητα της μπάντας. Καταπληκτικό ρυθμικό δίδυμο που καθορίζει την prog πτυχή (υπάρχουν σημεία σε κομμάτια όπως στα “Upon the Throne of Fear”, στο πολύ καλό “Controlled Conscious” και στο εξαιρετικό black ξέσπασμα του “Battle for the Omniverse” που σε γονατίζουν με την εκτέλεση) και ο frontman (που διαθέτει καλό λαρύγγι ανάλογο του θεούλη Dave Hunt των Anaal) μαζί με τον Morgan Reid να παρουσιάζουν με βιρτουοζιτέ αέρα τις ιδέες τους, με πολυσχιδή riff-ολογία και Jeff Loomis-τική αίσθηση στα solo.
Αν σου αρέσουν οι μουσικές που απαιτούν προσεκτικές ακροάσεις για να αφομοιωθούν από τον ακροατή, οι Bloodshot Dawn δεν θα δυσκολευτούν να σε κερδίσουν. Είναι δαιδαλώδης η φύση του “Reanimation” αλλά υπάρχουν συναισθηματικές κορυφές μέσω κάποιων μελωδικών ρεφρέν, παρουσιάζεται με τέλειο, τεχνοκρατικό και πλήρως εκμοντερνισμένο ήχο και ίσως να μπορέσει να αποσπάσει την προσοχή ακροατών που συχνάζουν σε πιο “ορθόδοξα” ηχοτόπια. Καλό album αλλά απαιτεί ακροατές που έχουν λάβει ξεκάθαρα θέση επί του διλήμματος “τεχνική vs τραγουδοποιία”, κλίνοντας προς τον “άσσο”. Για την ίδια την μπάντα, μια καλή, ισάξια συνέχεια μιας επίσης αξιόλογης καλλιτεχνικής πορείας στα πλαίσια που αναφέρθηκαν ανωτέρω.
589