Ξέρω πως κατά καιρούς είμαι σκληρός με τον Νικολάκη, όπως πρόσφατα που τον παρομοίασα με γνωστό Έλληνα ποζερο-γραφέα, αλλά η αλήθεια είναι πως παρά το dysfunctional ροκσταριλίκι του τον συμπαθώ και οι Shining είναι μια μπάντα της οποίας απολαμβάνω τις περισσότερες κυκλοφορίες.
Παρά την απογοήτευση του “IX…” άλμπουμ τους, το οποίο διεκδικεί τίτλο μικρότερου review που έχω κάνει μέχρι τώρα, με χαροποίησε η εμφάνιση του “X – VargUtan Flock” στο inbox μου.
Με ικανοποίηση διαπίστωσα πως ενώ η συνταγή παραμένει ίδια, το νέο άλμπουμ των Σουηδών ακούγεται πολύ ευχάριστα, μπορεί μεν να απέχει από το πιο καθαρά μαυρομεταλλικό παρελθόν της μπάντας, αλλά σαν mainstream blackened metal είναι ότι πρέπει. Τα φωνητικά του Niklas είναι ως συνήθως εκφραστικότατα, η παραγωγή ογκώδης, τα σκληρά riff πιασάρικα, τα solo μελωδικά (με συμμετοχή Andy LaRocque σε ένα κομμάτι) ενώ τα γνωστά ατμοσφαιρικά/ακουστικά διαλείμματα κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους. Τα κομμάτια ως συνήθως έξι στον αριθμό και η θεματολογία η γνωστή μελαγχολική έως μίζερη, γενικά μια τυπική κυκλοφορία Shining της μετά-Halmstad φάσης.
Τι είναι λοιπόν αυτό που με έκανε να απολαύσω αυτό το δίσκο περισσότερο από τον προκάτοχο του; Έλα ντε, μάλλον αυτό που λένε ότι η ομορφιά είναι στο μάτι του ηδονοβλεψία, ίσως να φταίει που τον άκουσα ένα βροχερό πρωινό πίνοντας τσαγάκι στον καναπέ με μια μαύρη γάτα κουλουριασμένη στα πόδια μου, οπότε κόλλησε καλύτερα με το όλο σκηνικό. Όπως και να χει πάντως, για μένα τουλάχιστον “that’ll do piggy, that’ll do”.
667 
