Τα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από την κυκλοφορία του ντεμπούτου album των Αθηναίων Supershooters φαίνεται πως άφησαν λεκέ στην ποδιά της έμπνευσης τους.
Αλλαγές φαίνεται έγιναν στο έμψυχο δυναμικό του συγκροτήματος, τουλάχιστον στην θέση του τραγουδιστή, με τον Σπύρο να παίρνει τα ηνία.
Σε σχέση με το ντεμπούτο τους “Black Realm”, το “Finality of Death” έχει πιο heavy χαρακτήρα, υπερισχύοντας της πρότερης alternative ακουστικής τους, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στις όποιες επιρροές ασκούν πάνω τους οι Black Sabbath και οι Corrosion of Conformity. Η φωνή του Σπύρου είναι πιο μεταλλική και βαθιά, αλλά δεν μπορεί να κρύψει την ελληνικότητα της και αυτό κάποιες φορές λειτουργεί αντικαυλωτικά.
Το “Finality of Death” μου θυμίζει περισσότερο τους Phase Reverse από οτιδήποτε άλλο και ευτυχώς έχει καλή παραγωγή σε γενικές γραμμές (δεν έχει νόημα να παραθέσω τις όποιες ενστάσεις μου) και τα κομμάτια τους αν και είναι όμορφα, δεν αποφεύγουν το μονότονο μοτίβο.
Κομμάτια σαν το “Bloodstone Riders” θα μπορούσαν να γίνουν χιτάκια, αν είχαν λίγο πιο φασαριόζικο ηχόχρωμα και πιστεύω πως σε ζωντανή εκτέλεση θα είναι πολύ πιο διασκεδαστικά. Είναι αυτό το κάτι που μου λείπει για να κάνει το δίσκο πιο αρεστό. Σαν να λέμε πως δεν ήταν στην μέρα του ο Messi, ρε παιδί μου, και παρόλο που η Barcelona πήρε τους 3 βαθμούς κανείς δεν θα θυμάται αύριο το παιχνίδι αυτό!
Το εξώφυλλο και ο τίτλος κρύβουν μια ανάγκη για φιλοσοφία και κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και των αδυναμιών της και προσφέρουν ένα plus στο όλο εγχείρημα, που δεν επαρκεί όμως από μόνο του.
To δεύτερο album των Supershooters δεν είναι κάτι που θα με κάνει να βάλω τέρμα το στέρεο του αυτοκινήτου τραμπουκίζοντας του κάγκουρες στο Μπουρνάζι, αλλά συνάμα δεν είναι και δυσάρεστο. Δεν κρύβω πάντως πως τους προτιμούσα όπως ήταν στο ντεμπούτο τους!
711 
