Να τα πούμε;;; Μας τα είπαν, μας τα είπαν!!! Ποιοι; Πού; Πότε;
Στις 23 Δεκεμβρίου στο Αn Club οι Supersoul, οι The Cave Children, οι Big Nose Attack και οι Deaf Radio, έδωσαν ένα άνευ προηγουμένου χριστουγεννιάτικο show– party και η διοργάνωση την τρίτη μέρα της, θα έχει να υπερηφανεύεται για ένα από τα πιο επιτυχημένα line up όλης της χρονιάς.
Ο κόσμος είχε δειλά – δειλά αρχίσει να συγκεντρώνεται και να πυκνώνει από τις 21:30 κι όταν στις 21:45 ανέβηκαν στην σκηνή οι Supersoul, η προσέλευση ήταν σχετικά ικανοποιητική, το κλίμα γιορτινό και η διάθεση στα πάνω της!
Το δυναμικό heavy blues τρίο το είχαμε τσεκάρει και είχε μπει για τα καλά στις σημειώσεις μας, από την προ μηνών εμφάνισή τους στον ίδιο χώρο, ανοίγοντας τους Puta Volcano λίγο πριν κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους “Faithbender”. Οι άριστες εντυπώσεις δεν άλλαξαν, αλλά ενισχύθηκαν, αφού για μισή ώρα, αποτέλεσαν το ιδανικότερο άνοιγμα για αυτή τη βραδιά και μπορώ να πω ότι θα μπορούσα να τους ακούω για κανένα τρίωρο ακόμα, όχι μόνο επειδή ανταποκρίνονται στα μουσικά μου γούστα, αλλά γιατί κατόρθωσαν να μας μεταφέρουν την ενέργεια και τη δυναμική τους!
“Gold”, “Wrong Side Of Suicide”, “Freedom Prayer”, “Jacob Williams” και περίπου σε σύνολο επτά tracks από το νέο τους album μας μετέφεραν είτε στο Nashville, είτε σε mood αμερικάνικου bar, βάζοντας φωτιά στις πεντατονικές, αλληλεπιδρώντας με το κοινό και προσφέροντας μια εξαιρετική performance! Οι τύποι μπήκαν για να τα σπάσουν και τα κατάφεραν!
Η μοναδική μου απορία ήταν στο πως θα κολλούσε το επόμενο σχήμα στο όλο σετ, οι The Cave Children δηλαδή, μιας και η μουσική τους είναι σαφώς πιο υποτονική (παρολ’ αυτά σε ορισμένα σημεία σκληρή), σε σύγκριση με τις υπόλοιπες μπάντες.
Η ανησυχία μου δεν επιβεβαιώθηκε, αφού το ψυχεδελικό pop-rock του αθηναϊκού κουαρτέτου, με τις εξαιρετικής έμπνευσης ενορχηστρώσεις, τις εναλλαγές σκληρού ήχου με τη λυρικότητα συνεπήραν το κοινό. Το συγκεκριμένο σχήμα αποτελεί ένα κόσμημα για την ελληνική prog–rock σκηνή θα τολμούσα να πω, αφού ο καθένας μπορεί να σαγηνευτεί από τον τρόπο που έχουν δέσει τις συνθέσεις τους και να ανακαλύψει ψήγματα από Porcupine Tree, πειραγμένους Smiths, Beatles, Floyd και απόκοσμες μπλουζ ρίμες που σε ταξιδεύουν.
Σαγηνευτικό το φινάλε τους με το “Apart” ενώ το “Antigone” κάθε φορά που το ακούω live, το κατατάσσω σαν ένα από τα πιο λυρικά κομψοτεχνήματα της εγχώριας σκηνής. Εντέλει, ιδανική επιλογή για τη συγκεκριμένη μέρα, μας μετέφεραν τη νοσταλγία με έναν ιδιόμορφο δυναμισμό!
Κατά τις 23:35 και για κάτι λιγότερο από μία ώρα την σκηνή του An κατέλαβαν οι πολύ γνωστοί στο ελληνικό κοινό (και όχι μόνο), Big Nose Attack! Κι όμως το ντουέτο από το Μπραχάμι, δεν εμφανίστηκε ως ντουέτο. Η ομάδα είχε “ανοίξει” και ως τρίτο guest – μέλος, υποδέχτηκε τον εξαιρετικό Στάμο Μπάμπαρη, γνώριμη φιγούρα από το όμορο – αδερφό ντουέτο των The Noise Figures.
Τα πράγματα πλέον είχαν μια άλλη τροπή. Πιο απελευθερωμένοι όλοι, ο ήχος ήταν πιο μεστός και πιο πλήρης, και ήταν κάτι που είχα επισημάνει όταν άνοιγαν τους “Planet of Zeus” προ ενός έτους, ότι κάτι τους λείπει (ίσως ένα επιπλέον μέλος) προκειμένου να αποδώσουν καλύτερα, το εξαιρετικό heavy-blues που πρεσβεύουν.
Οι συνθέσεις τους εξαιρετικές, η διάθεση τους φοβερή, το κοινό ανταποκρίθηκε πλήρως και το πάρτι ήταν στο απόγειό του. Όταν δε ο Boogieman κατέβηκε με τη φυσαρμόνικά του στο κοινό και μετά έπιασε την κιθάρα του για να μας απογειώσει μ’ ένα καταπληκτικό σόλο, ο κόσμος ανταποκρίθηκε, η ατμόσφαιρα απαιτούσε περισσότερη μπίρα και οι Big Nose Attack έδειχναν ότι βρίσκονται στην καλύτερη φόρμα τους! Μια στροφή βέβαια πριν το τέλος απέδωσαν άριστα το “No Fun” των Stooges και πυροδότησαν το An που είχε σχεδόν γεμίσει.
Τους χάρηκα αφάνταστα, ήταν εξαιρετικοί, δε μασάνε σε νέες προκλήσεις και έχω την ελπίδα ότι θα μας χαρίσουν ακόμα καλύτερες δισκογραφικές στιγμές στο μέλλον.
Η βραδιά έκλεισε με τους Deaf Radio, οι οποίοι πήραν όλα τα φώτα, όλα τα εφέ και όλη την όρεξη του κοινού που βρίσκονταν στο ζενίθ της. Δυναμικοί, φρέσκοι και με πολλούς και φανατικούς φίλους ανάμεσα στο κοινό, να χτυπιούνται για πάρτη τους, να τραγουδούν τους στίχους από τα περισσότερα κομμάτια τους, να εκστασιάζονται από τη μουσική τους και την ατμοσφαιρική κι επιβλητική σκηνική παρουσία τους, παρά το γεγονός ότι είναι ένα το νέο σχήμα στα μουσικά πράγματα.
“Aggravation”, “Vultures & Killers” και φυσικά το “Backseats” στο τέλος του act τους ήταν κάποιες από τις εξαιρετικές στιγμές τους που κατόρθωσα να ξεχωρίσω. Έχουν τη δυναμική σχήματος που είναι πλασμένο για μεγάλες σκηνές, αφού κατορθώνουν να συνδυάσουν από κιθαριστικής άποψης τους Queens of the Stone Age ενσωματώνοντας ενορχηστρωτικά ένα καλοδουλεμένο post – punk μοτίβο! Έχουν όλα τα φόντα και τη στόφα να κάνουν σπουδαία πράγματα και ήδη φαίνεται πως στην εγχώρια πραγματικότητα αποκτούν μια δυνατή μαγιά από κοινό.
Αν θέλετε να κάνετε, ως μουσικόφιλοι, ένα δωράκι στον εαυτό σας για τα Χριστούγεννα ή για το νέο έτος, αγοράστε τις στούντιο δουλειές και των τεσσάρων αυτών σχημάτων και βάλτε τες με τη σειρά να παίξουν και θα καταλάβατε την ιδανική επιλογή που έκαναν οι ιθύνοντες του An για να τους επιλέξουν, ή βάλτε τες να παίξουν στο playlist σας από το internet.
Κλείνοντας δεν έχουμε να πούμε τίποτα παραπάνω, ότι όλα ήταν όπως έπρεπε να είναι και πέρα από τις προσδοκίες μας και βέβαια…
Και του χρόνου!
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
488 
