UFO: “The Salentino Cuts”

Με σαράντα οκτώ χρόνια καριέρας και είκοσι ένα στούντιο άλμπουμ στην πλάτη τους, οι βετεράνοι Λονδρέζοι rockers επιχειρούν φέτος την απόδοση μιας συλλογής με διασκευές από αγαπημένα τους τραγούδια.

Ο Phil Mogg λίγο πριν πατήσει τα εβδομήντα του, με τους Vinnie Moore στην κιθάρα, Paul Raymond στα πλήκτρα, Andy Parker στα ντραμς και Rob DeLuca στο μπάσο, διατρέχει με τις επιλογές του “Salentino Cuts” μια διαδρομή που αρχίζει στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και φτάνει ως τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Το βασικό μενού φυσικά είναι παρμένο από τα ‘60s και τα ‘70s και κυρίως από προφανή ονόματα.

Η αλήθεια είναι πως παραξένεψε πολλούς αυτή η επιλογή ενός πλήρους δίσκου διασκευών: ας μην ξεχνάμε βέβαια πως οι UFO έχουν ηχογραφήσει στο παρελθόν διασκευές, για να θυμηθούμε πρόχειρα το “C’mon Εverybody” του Eddie Cochran και το “Come Αway Melinda” που πρωτοτραγούδησε ο Harry Belafonte, από το πρώτο, ομότιτλο άλμπουμ τους το 1970, ή το κλασικό “Alone Αgain Οr” των Love στο “Lights Out” του 1977.

Η αλήθεια είναι πως οι UFO βρίσκονται σ’  ένα σταυροδρόμι και ίσως να χρειάζονται να κερδίσουν χρόνο για να διατηρήσουν τη συνθετική αξιοπρέπεια που τους διακρίνει. Αν είναι έτσι, το κάνουν με έναν ειλικρινή τρόπο και φυσικά με μια τεράστια ικανότητα προσαρμογής που έχουν σαν πολύπειρη μπάντα σπουδαίων μονάδων.

Κεφαλές αυτής της προσπάθειας, ο πάντα εξαιρετικός Phil Mogg, που κατακτά τις αυθεντικές συνθέσεις και με το χαρακτηριστικό εμφατικό του ύφος τις ανανεώνει και κεντρίζει το ενδιαφέρον του ακροατή. Πολύ κοντά του, ο εξαιρετικός Vinnie Moore που έχει πια εντρυφήσει στα χωράφια του hardκαι του blues και είναι αληθινή απόλαυση σε όλη τη διάρκεια του album. Κοντά τους οι υπόλοιποι, αναδεικνύουν και υπηρετούν ορθά το groove των ρυθμικών τραγουδιών ή αφουγκράζονται με τη δέουσα ευαισθησία τα πιο χαμηλόφωνα τραγούδια.

Πέρα από τα αναμενόμενα ονόματα, όπως αυτά των Yardbirds, Mountain, Montrose, The Doors, Bill Withers, Animals και άλλων, υπάρχουν και κάποιες μικρές εκπλήξεις, όπως για παράδειγμα το “River of Deceit” των Mad Season, ή το πετυχημένο single του John Mellencamp, “Paperin Fire” του 1987.

Ένα εκλεκτικό juke box του Phil Mogg και της παρέας του, είναι στην πραγματικότητα το “Salentino Cuts” και οι περισσότερο παραδοσιακοί φίλοι του hard rock και του rock θα το εκτιμήσουν ανάλογα. Κι αν σε μένα επέδρασαν άμεσα οι αποδόσεις στα τραγούδια των Yardbirds, Bill Withers και Robin Trower, ο καθένας θα ανακαλύψει τις δικές του εμμονές σε αυτό πάρτι των δώδεκα θεμάτων:

1.    Heartful of soul (Yardbirds)
2.    Break on through (The Doors)
3.    River of deceit (Mad Season)
4.    The pusher (Steppenwolf)
5.    Paper in fire (John Mellencamp)
6.    Rock candy (Montrose)
7.    Mississippi queen (Mountain)
8.    Ain’t no sunshine (Bill Withers)
9.    Honey-bee (Tom Petty)
10.    Too rolling stoned (Robin Trower)
11.    Just got paid (ZZ Top)
12.    It’s my life (The Animals)

695
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…