Υποθέτω ότι όλοι έχουν έχουν γνώση περί της ανθήσεως του stoner rock στη χώρα μας, ενός μουσικού είδους του οποίου τα όρια σε σχέση με τον όρο “heavy rock/ metal” είναι τελείως ασαφή (αν υπάρχουν καν, πέρα βέβαια από το μυαλό κάποιων που αρέσκονται να λεκτοπαίζουν με ταμπέλες).
Αυτό που είναι επίσης αισθητό, τα τελευταία χρόνια ειδικότερα, είναι ένα ρεύμα απαξίωσης και απομυθοποίησης όσων πράττουν και δημιουργούν καλλιτεχνικώς υπό αυτό το πρίσμα. Μια πολεμική σχεδόν τακτική που προσωπικώς ουδέποτε μπόρεσα να καταλάβω στη βάση της επιχειρηματολογίας της. Εναντίωση άραγε σε τι ακριβώς; Στο ότι κάποιοι παίζουν αυτό που γουστάρουν; Ή ότι δεν γεννήθηκαν τα παιδιά αυτά με μια παρτιτούρα μπροστά τους και πρέπει ντε και καλά να παρουσιάζουν τις ιδέες τους με βιρτουοζίλα, προσάπτοντάς τα με τη “ρετσινιά” του εύκολου, του βολικού;
Τα γενικότερα κριτήρια του γράφοντος πάνω στην ηλεκτρική (με κιθάρες όμως, έτσι;) μουσική, για κάποιον αναγνώστη που παρακολουθεί τα γραφόμενά του, είναι γνωστά. Λίγα σε αριθμό, απλούστατα ως προς τις αιτίες και εστιάζονται σε δυο τομείς. Πρώτον, η μουσική να προκαλεί ανεβοκατέβασμα του κεφαλιού και air instrument στα χέρια αν είναι ψυχαγωγικής φύσεως (αν είναι ψυχοπαλευτικής να προκαλεί “ανεβοκατέβασμα” του εγκεφάλου) και δεύτερον, να κάνει το ηδύποτό σου (μπίρα, τσίπουρο ή από τα άλλα, τα “ακατάλληλα”, whatever που λένε μέχρι και στη Down Kontovazaina πλέον) να ρέει στο λαρύγγι σου με όρεξη, ανοίγοντας τις βαλβίδες σου για ανακουφιστικό μπεκρούλιασμα.
Οι Ξανθιώτες Purple Dino λοιπόν, παράγουν “εύκολη” μουσική (που δεν σου σπάει τα ούμπαλα μέχρι να καταλήξει στο peak της) μέσα στα επτά κομμάτια του “And Now What?!”, δεύτερου album τους. Και το κυριότερο; Ποιοτικότατη, στα πλαίσια που αναφέρθηκαν ανωτέρω. Υλικό που χαρακτηρίζεται από εξαιρετικά riffs, πολύ καλά ρεφρέν και κεφάτους ρυθμούς. Με επιρροές που ξεκινούν από τους Black Sabbath και καταλήγουν πάλι σ’ αυτούς, με ενδιάμεσες, “γνώριμες” στάσεις σε πολλούς από τους φυσικούς απογόνους της μουσικής τους.
Εξαίρετη δουλειά στις κιθάρες από τον Δούκα Κώστογλου (με τη βοήθεια του παραγωγού Στέλιου Κοσλίδη για τον οποίον για μια ακόμη φορά οφείλω να αποδώσω εύφημο μνεία, ο ήχος είναι διαυγέστατος ισορροπώντας στην εντέλεια ανάμεσα στον πεντακάθαρο – σχεδόν “αποσταγμένο” ήχο – και τη συνθετική riff-ολογική βρωμιά που αναβλύζει σε κάθε στιγμή του album) που άλλοτε σε τσακίζουν με το distortion τους και άλλοτε σου αποσπούν την προσοχή με τα ιντερλουδιακά intros και solos, άψογο ρυθμικό υπόβαθρο από τους Στέφανο Δήμου (μπάσο) και Μήτσο Αγγελάκη (drums) και δυναμική, παθιασμένη ερμηνεία από έναν πολύ καλό Κοσμά Ρίστα ο οποίος μεταφέρει το στιχουργικό σκέλος του “And Now What?!” χωρίς ουσιαστικές αδυναμίες, έχοντας μια χαρακτηριστική χροιά στη φωνή του που ορίζει αυτοβούλως ένα αυτόνομο ύφος.
Όλα τα κομμάτια έχουν κάτι ξεχωριστό να πουν σε ένα σύνολο ποιοτικώς ισοκατανεμημένο και υψηλό. Υλικό ποικίλο με κοινή συνισταμένη ένα δυναμικότατο heavy rock σύνολο. Πολύ καλό το groovy “Soul on Fire” στο ύφος των Nightstalker, θαυμάσιο το “Her Ride” (με συγκινητικό, απολύτως heavy metal αισθητικής, solo) το οποίο αποτελεί ορισμό του stoner rock, το ’60s meet Zakk Wylde τεχνοτροπίας “2day”, το “Show me” με τις σπουδαίες riffάρες του που θα μπορούσε να εκπορεύεται από τους Thin Lizzy ή αν θέλεις από τους “Load”ικούς και δώθε Metallica, το “Isolated” με άκρατη δομημένη ψυχεδέλεια (μου έφερε στο νου τους Ziggy Was), η Sabbath-ίλα που εξάγεται από το “Out of Me” ή το Alice In Chains τεχνοτροπίας “Unknown Destination”. Όλα κομμάτια υψηλού ενδιαφέροντος, με ευχάριστη ροή και πολύ καλά, ταυτοποιήσιμα ρεφρέν.
Η πρόταση των Purple Dino δεν μου φάνηκε καθόλου αδιάφορη, το “And Now What?!” για τις διαθέσεις που απευθύνεται είναι ένα θαυμάσιο δείγμα μουσικής της οποίας ο πρώτος στόχος είναι να σε διασκεδάσει. Κι αυτόν τον επιτυγχάνει με ευκολία. Καλοπαιγμένο, επαγγελματικής νοοτροπίας και οπτικά αριστουργηματικό (καταπληκτικό artwork με χιούμορ και έμπνευση).
Συνιστάται ανεπιφύλακτα από τον γράφοντα ο οποίος θα δώσει και μια πατρική συμβουλή (επειδή είναι και ψυχάρα, μόνο εσύ η άκαρδη δεν τον καταλαβαίνεις!…). Αποκερώστε τα αυτιά σας και να θυμάστε ότι οι νότες δεν επιδέχονται προσδιορισμούς. Η ουσία είναι να είναι η μουσική καλή, είτε τη λένε stoner, είτε Sabbathic prog, είτε Χαράλαμπο και το σημαντικότερο όλων είναι όταν σε ρωτούν γι’ αυτή, να απαντάς με το ρήμα “γαμάει!”. Οι Purple Dino αξίζουν στο ακέραιο τις αυτιές που θα τους ρίξετε. Αυτά.
https://www.facebook.com/purpledinoband/
https://purpledinoband.bandcamp.com/
984 
