Θα πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους οπαδούς του Peter Tagtgren που προτιμάει πλέον τις δουλειές που κυκλοφορεί με τους Pain, παρά αυτές με τους Hypocrisy. Οι πρώτοι μου ακούγονται πολύ πιο φρέσκοι, ενώ οι δεύτεροι δε νομίζω πως έχουν κάτι καινούριο να προσφέρουν.
Όπως όμως είναι λογικό, όταν διατηρείς δύο διαφορετικά σε ύφος σχήματα, κάποιες ιδέες και επιρροές έμμεσα περνούν στον ήχο του κάθε project με αποτέλεσμα να υπάρξει ένα σημείο που ο σαφής διαχωρισμός τους να απειλείται. Το “You Only Live Twice” είναι αυτό ακριβώς το σημείο. Καλά, μη νομίσετε πως οι Pain το γύρισαν από το industrial metal στο μελωδικό death. Απλώς στο μεγαλύτερο μέρος του album διακρίνεται μια πιο επιθετική χροιά και μια διάθεση για πιο heavy καταστάσεις, που με μια ίσως διαφορετική παραγωγή, κάποιες συνθέσεις θα μπορούσαν να βρουν μια θέση στο έτερο σχήμα του Peter. Για την ακρίβεια, το νέο πόνημα του Tagtgren αποτελεί το μεσοδιάστημα που χωρίζει τον ήχο των Pain με αυτό των Hypocrisy. Αναπόφευκτο ξαναλέω όταν γράφεις μουσική για δύο μπάντες, σχεδόν ταυτόχρονα. Αυτό όμως δε σημαίνει πως έχουμε να κάνουμε με έναν κακό δίσκο. Από την άλλη βέβαια, η ανοδική πορεία που είχε πάρει το συγκρότημα με τα “Psalms of Extinction” και “Cynic Paradise” κάπου εδώ τελειώνει, γυρνώντας στις “Dancing With the Dead” εποχές. Τα “The Great Pretender”, “We Want More” και το ομώνυμο, είναι οι μόνες τυπικές Pain συνθέσεις, τα “Feed the Demons”, “Monster”, “Leave Me Alone” έχουν μια πιο επιθετική διάθεση, ενώ τα “Let Me Out”, “Dirty Woman” και “Season of the Reaper” βρίσκονται κάπου στο ενδιάμεσο. Μοιρασμένα λοιπόν τα πράγματα στο album. Έχοντας λοιπόν ακούσει διεξοδικά το δίσκο (κάτι που γενικά χρειάζεται στην προκειμένη περίπτωση), μπορώ να πω πως το “You Only Live Twice” οπωσδήποτε δεν είναι η καλύτερη κυκλοφορία του σχήματος, αλλά είναι σίγουρα η πιο heavy, κάτι που ενδεχομένως θα ευχαριστήσει τους fan των Hypocrisy, που ξόφαλτσα ακούν και Pain.
528 
