Η παράδοση που θέλει μερικές από τις καλύτερες κυκλοφορίες της κάθε χρονιάς να βγαίνουν στο τέλος της συνεχίζεται κανονικά και φέτος, και μάλιστα από σκοτεινές και αραχνιασμένες γωνιές της μουσικής σκηνής που δεν το περιμένει κανείς.
Σαν ένα μουσικό αντίστοιχο του γνωστού ιουρασικού πάρκου οι Deinonychus εμφανίζονται, 10χρόνια μετά την προηγούμενη κυκλοφορία τους, αναπάντεχα ζωντανοί παρόλο που ο κόσμος τους είχε μεταθέσει στην κατηγορία απολίθωμα εδώ και καιρό, όχι πως όταν ήταν ζωντανοί ήταν ιδιαίτερα πρώτη μούρη. Βλέπετε, ένας συνδυασμός χαμηλού προφίλ και συνεχών προβλημάτων με τις δισκογραφικές εταιρείες τους, αρχής γενομένης με την περιβόητη Cacophonous, είχαν κατατάξει τους Ολλανδούς στην κατηγορία “Ωχ, που τους θυμήθηκες αυτούς!” από νωρίς στην καριέρα τους. Κρίμα, γιατί παρά τον μικρό εμπορικό τους αντίκτυπο, οι Deinonychus μουσικά ήταν πάντα από αξιοσέβαστοι έως άψογοι, με την νέα δουλειά τους να ανήκει ξεκάθαρα στην δεύτερη κατηγορία.
Πολύ πριν δημιουργηθεί ο όρος DSBM ο μαυρομεταλλικός δεινόσαυρος άνοιγε τον δρόμο για τις ορδές των θλιμμένων μηδενιστών με το πρωτοποριακό για την εποχή τους γοτθικό και μελαγχολικό doom/black τους, παίρνοντας τον ρόλο της black metal εκδοχής των My Dying Bride όταν ακόμα οι περισσότεροι συνομήλικοι τους αυνανιζόντουσαν πάνω από εξώφυλλα των Mayhem (δεν κατακρίνω, been there, done that). Εν έτη 2017, με το μίζερο μαυρομέταλλο πλέον να είναι πιο δημοφιλές από ποτέ, δυστυχώς λίγοι αναγνωρίζουν την αξία τους, αλλά το “Ode to Acts….” ευτυχώς ήρθε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
Σας έχει απογοητεύσει το ροκσταριλίκι και η ποζεριά του γνωστού σουηδού που “λάμπει”; Αγαπάτε τους Lifelover και Hypothermia αλλά θέλετε και κάτι πιο επιθετικό, ογκώδες και επιβλητικό που να παίζει με σε παρόμοια γήπεδα; Ελάτε στην αγκαλιά του φτερωτού δίποδου αρπακτικού και απολαύστε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ των τελευταίων χρόνων και σίγουρα ένα από τα κορυφαία της χρονιάς για απανταχού μαυρόψυχους. Σύγχρονη παραγωγή αλλά με old school αισθητική, άψογες συνθέσεις σκοτεινού metal που φανερώνουν το ταλέντο και την εμπειρία των Ολλανδών συνθέτουν ένα ακόμα μικρό αριστούργημα μιας εξαιρετικής μπάντας που δυστυχώς έμεινε στη σκιά μεταγενέστερων της σχημάτων, επειδή μάλλον δεν έχουν frontman που χαρακώνεται επί σκηνής και κάνει εμπόρευμα την ψυχική του ασθένεια σαν Αύγουστος Κορτώ του black metal.
Δεν πειράζει, εμείς που τους μάθαμε έστω και τυχαία τους αγαπάμε, και για μια ακόμη φορά αποδεικνύουν ότι το αξίζουν με το παραπάνω.
480 
