Είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι αναγνώστες της παρούσας ανταπόκρισης από το live των Ρουμάνων hard-rockers RoadkillSoda, με τους Έλληνες Maplerun να τους ανοίγουν, θα είναι αναμφισβήτητα περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους το βράδυ του Σαββάτου (9/11) στο Death Disco.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Οι πόρτες άνοιξαν από τις 21:00 και οι Maplerun έκαναν δειλά δειλά την εμφάνισή τους περί τις 22:00, αφού η παρουσία του κοινού ήταν τόσο ισχνή (και δεν υπήρχε κανένα σημάδι μεγαλύτερης προσέλευσης) οπότε το δυναμικό κουαρτέτο αποφάσισε να ξεκινήσει το show του. Κι όταν λέμε ισχνή μαζί με το προσωπικό δεν ξεπέρασε τα δεκαπέντε άτομα σε καμία περίπτωση.
Μπήκαν τόσο μα τόσο γκαζωμένοι, λες και έπαιζαν το live της ζωής τους. Γεμάτος ήχος, (πλέον) πιο άρτιες ενορχηστρώσεις, περάσματα γεμάτα και δυναμικά, τύμπανα που δονούσαν αριστοτεχνικά, άψογη μπασογραμμή και δύο κιθάρες που κούμπωναν άψογα μεταξύ τους κι αν είχαν λίγες περισσότερες και πιο εκτενείς σόλο στιγμές, θα τους έκαναν στα αυτιά μου super ξεχωριστούς.
Παραμορφώσεις και thrash περάσματα που συνειρμικά τους παρομοιάζεις με τους Metallica της ύστερης εποχής (ενώ κάποια αρπίσματα σε πιο λυρικές στιγμές προσομοίαζαν με τη “Ride the lightning” περίοδό τους), ενώ οι Godsmack, οι System Of A Down και οι Alice In Chains ήταν διάχυτοι παντού και μπλεγμένοι αριστοτεχνικά, ώστε να ευχαριστιέσαι κάθε στιγμή από τη hard rock παράστασή τους.
Οι ταμπέλες που καβαλούν ως “οι Έλληνες S.O.A.D.” (κι από δική τους ευθύνη συντηρείται αυτό), κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή σύντομα, γιατί το σχήμα διαθέτει αυθύπαρκτο ήχο, άρτια κομμάτια και το τελευταίο τους album (“Partykrasher” -2017) πέραν του “Wasted” που κολλάει πολύ με τον παραπάνω χαρακτηρισμό, διαθέτει “διαμαντάκια”, όπως το “Arrow” και το “Partybomb” να ξεχωρίζουν και τα οποία απέδωσαν εξαιρετικά, κλείνοντας με μια συμπαθητική διασκευή – επανεκτέλεση του “Toxicity” στα τρία τέταρτα της παρουσίας τους.
Μ’ ένα κοινό να βρίσκεται ακροβολισμένο και περιμετρικά της σκηνής στις μπάρες τους μικρού Death Disco, με μια αρένα άδεια, το “ήσασταν υπέροχοι” που ακούστηκε σε δύο στιγμές, ήχησε από σαρκαστικό έως ειρωνικό από το Nick, αλλά αυτή ήταν η πραγματικότητα που είχαν να αντιμετωπίσουν οι μπάντες το βράδυ του Σαββάτου στην σκηνή της οδού Λεπενιώτου κι έπρεπε να την διαχειριστούν αναλόγως.
Οι RoadkillSoda πάτησαν για δεύτερη φορά σε λιγότερο από ένα χρόνο το σανίδι του Death Disco (20/01/2016) και τα πράγματα αντί να φανούν πιο ευνοϊκά για αυτούς από την άποψη της προσέλευσης, η κατάσταση ήταν μάλλον απογοητευτική, παρόλο που είχαν στα μπαγκάζια τους μια ολόφρεσκη δουλειά το “Mephobia”, η οποία έχει αποσπάσει πολύ θετικές κριτικές.
Για παραπάνω από μία ώρα παρουσίασαν με άκρως επαγγελματισμό τη νέα τους αυτή δουλειά, ξεδιπλώνοντας το ατόφιο hard rock ταλέντο τους σα να έπαιζαν σ’ ένα κατάμεστο χώρο. Επαναλαμβανόμενα riffs, πλαισιωμένα από ευφάνταστες ενορχηστρώσεις, δημιουργούσαν ένα stoner σκηνικό, με τα underground “βαθιά” φωνητικά του Mircea Petrescu να ξεχωρίζουν, ενώ ο Mihnea Ferezan ήταν για μένα η αποκάλυψη φέτος, αφού τόσο οι σόλο στιγμές του, αλλά και ο άψογος τρόπος που χειριζόταν τα κιθαριστικά εφέ, έδιναν σαφέστατα ένα ξεχωριστό και πιο rock ‘n’ roll χαρακτήρα στον ύφος τους και στα τύμπανα ο “Baby Jesus”, Mihai Nicolau, ξεχώρισε κι αυτός με την αψεγάδιαστη κι εντυπωσιακή παρουσία του.
Ως σύνολο το νέο τους album, θεωρώ πως ανήκει στις καλύτερες δουλειές όχι μόνο του σχήματος, αλλά και της ευρωπαϊκής σκηνής τους είδους για το 2017, με τον πλουραλισμό σε στοιχεία grudge που διαθέτει, τα οποία άλλοτε είναι αρμονικότατα καλουπωμένα με όμορφες γκρουβ στιγμές κι άλλοτε road-trippin’ hard rock διάθεση. “Bipolar” και “Legless” ξεχωρίζουν αναμφισβήτητα ενώ τα “Easy” και “Backhander” σε βάζουν για τα καλά στο πνεύμα ενός αμερικάνικου μπαρ και ατελείωτης κατρακύλας και κραιπάλης…
Υπήρξαν στιγμές που πίστευα ότι θα γυρίσω και θ’ αντικρύσω ένα ανελέητο headbanging γύρω μου και μπίρες να ρέουν άφθονες, αλλά στη μικρή αρένα και κάπου στο κέντρο αυτής τρία μικρά στοιχισμένα μπουκαλάκια νερό, υποδήλωναν την παντελή αδιαφορία του κοινού για αυτό το live, γεγονός αρκετά λυπηρό.
Το τι έφταιξε, που για δεύτερη συνεχόμενη φορά μια τόσο αξιόλογη μπάντα περνά απαρατήρητη με τόσο ελκυστικό εισιτήριο (οκτώ ευρώ!), για αυτό καλό θα είναι να ψαχτούν τόσο οι διοργανωτές σχετικά με το promotion του event, αλλά και οι ίδιες μπάντες, οι οποίες από την πλευρά τους έχουν επωμιστεί περισσότερο τα τελευταία χρόνια κομμάτι της προώθησης.
Υ.Γ.: Η εκπροσώπηση από την ομάδα του rockway.gr έφτασε και στο 20% της συνολικής προσέλευσης…
460 
