Κλείνοντας αισίως 30 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας, οι Pink Cream 69 κυκλοφορούν το δωδέκατο full length τους, “Headstrong”.
Ομολογουμένως, η καριέρα του γερμανικού κουιντέτου έχει να προβάλει αρκετά σκαμπανεβάσματα, με τα βραβεία και την επιτυχία να διαδέχονται αποχωρήσεις βασικών μελών (βλέπε Andi Deris, προκειμένου να ενταχθεί στους Helloween), γκρίνια από τους οπαδούς και μέτριες πωλήσεις, με την επάνοδο να έρχεται ξανά το 1998 και να κρατά χοντρικά 6-7 χρόνια, σταθεροποιώντας την πορεία του group και με το προ τετραετίας “Ceremonial” να παρουσιάζει έντονη στασιμότητα και να λήγει την περίοδο συνθετικής ευμάρειας της μπάντας.
Η νέα αυτή δουλειά, λοιπόν, καλείται να αποδείξει το κατά πόσο οι σύγχρονοι PC69 μπορούν να διατηρήσουν την ποιοτική μαγιά που χαρακτηρίζει το melodic power metal/ heavy hard rock υβρίδιο που υπηρετούν, ή απλώς θα αποτελέσουν άλλη μια περίπτωση “περασμένα μεγαλεία”.
Η συνταγή, προφανώς, δεν έχει αλλάξει, με τον David Readman και τις ερμηνείες του να παραμένουν ο άσσος στο μανίκι της μπάντας, ενώ το πεντάγραμμο γεμίζει για πολλοστή φορά με ίσες δώσεις μελωδικών γραμμών και heavy riffοσειρών. Στο μεγαλύτερο μέρος του, το album, κινείται σε mid tempo ρυθμούς, που παραπέμπουν σε συναυλιακές καταστάσεις, ενώ είναι διακριτή η εμπειρία των μελών, η οποία εξαλείφει τυχόν περιττές υπερπροσπάθειες.
Έντονη heavy hard rock διάθεση στο εναρκτήριο “We Bow to None”, το οποίο βάζει δυναμικά τον ακροατή στο δίσκο. Το στοιχείο της έκπληξης απουσιάζει πλήρως στην πορεία, αν και η αλήθεια είναι πως ουδείς περίμενε κάτι πέρα από μια σειρά ευχάριστων τραγουδιών.
Για τον γράφοντα, η πρώτη πραγματικά καλή στιγμή, έρχεται στο τέταρτο κομμάτι, με το “No More Fear” και το κολλητικό refrain του, ενώ ξεχώρισα και τα “Man of Sorrow”, “Path of Destiny” και “Whistleblower”. Σίγουρα δεν ενθουσιάστηκα, αλλά κρατούσα εξ αρχής μικρό καλάθι, με το αποτέλεσμα να κρίνεται απλά ως “καλό”, ανήμπορο να αγγίξει τις χρυσές εποχές του group.
Σε γενικές γραμμές, το “Headstorng” ακολουθεί μια γλυκιά πεπατημένη, η οποία δε θα συναρπάσει, αλλά ενδεχομένως να ευχαριστήσει όσους είχαν απογοητευτεί με το μέτριο “Ceremonial” του 2013. Όποιος όμως περίμενε κάτι ανάλογο του “Sonic Dynamite” ή του “Thunderdome”, μάλλον θα μείνει με το refrain στο χέρι.
672 
