Κυριακή 26 Νοεμβρίου, ήταν η τελευταία του τριήμερου πάρτι που στήθηκε για τα τριακοστά γενέθλια του Anclub. Ως γνωστόν, κανένας δε φτάνει στο πάρτι στην ώρα του, έτσι εννέα η ώρα που έγραφε η πρόσκληση τα πράγματα ήταν ακόμα χαλαρά.
Μισή ώρα μετά που θα βγουν οι Coyote’s Arrow η κίνηση έχει αυξηθεί. H εξαμελής μπάντα θα γεμίσει τη σκηνή, με τον Stavro Ex (Deus Ex Machina) να τρέχει με ενθουσιασμό σε όποιον κενό χώρο είχε μείνει. Έπαιξαν κομμάτια από το παρθενικό τους δίσκο “Desert” του 2016. “Wasted”, “This Is The Time”, “Coyote”, μερικά εξ’ αυτών.
Στις δέκα και τέταρτο τον χώρο θα καταλάβουν οι (επίσης έξι) Raindogs οι οποίοι ξαναβρέθηκαν στη σκηνή μετά από τέσσερα χρόνια απραγίας. Θα παραταχθούν στη σειρά ο ένας δίπλα στον άλλον με αυστηρότητα παρέλασης και πίσω τους ο ντράμερ. Τα τέσσερα αυτά χρόνια που είχαν να βρεθούν στη σκηνή δε φάνηκαν καθόλου, ήταν πολύ καλά συγχρονισμένοι μουσικά και καλοκαίριασαν το Αn με ska – punk κιθαροτρομπέτες και μπάσο που ακουγόταν μέχρι την πλατεία Εξαρχείων. “BitterNick”, “Hawaii”, “Marmalade” μερικά από τα κομμάτια τους, και το δυναμικό “Fight and Get” στο οποίο θα συντραγουδήσει ο Stavros Ex. Έκλεισαν στις έντεκα παρά δέκα με το ψυχεδελικό instrumental “100 Visceral”.
Στις έντεκα, οι έξι θα γίνουν τρεις και η σκηνή θα “μεγαλώσει” για τους DistortionTamers. Oι Αθηναίοι γκαραζοροκαμπιλοροκενρολάδες (πόσες ταμπέλες μπορείς να χωρέσεις σε μια λέξη), θα βρωμίσουν αρκετά τον ήχο και θα ζεστάνουν ακόμα περισσότερο το γεμάτο πλέον Αn. Θα συνδυάσουν παλιότερα τραγούδια, όπως το “Give me Soul” από το “Junglehead Stories” του 2011 και πιο καινούριες συνθέσεις.
Προετοίμασαν ιδανικά το έδαφος για τους Last Drive, οι οποίοι θα αναλάβουν δράση εν μέσω αποθέωσης στις δώδεκα παρά είκοσι. “Overloaded”, “Snake Charmer” και το “White Knuckles” από το Φασισμός Α.Ε., συνοδευόμενο από τα συνηθισμένα (και πάντα ευπρόσδεκτα) αντιφασιστικά σχόλια του Alex K. Συνέχεια με το αγαπημένο “Killhead Therapy” το οποίο θα κάνει πολλά κεφάλια να κουνηθούν, “Valley of Death”, “I Love Cindy”,“Bad Roads” και “Gone”.
Oι Last Drive για άλλη μια φορά ήταν γεμάτοι ενέργεια και όρεξη, δηλώνοντας πως θα είναι ευχαριστημένοι αν περνάμε τόσο καλά όσο εκείνοι. Η απάντηση του κοινού νομίζω ήταν ξεκάθαρη. Μικρό παράπονο. Με τους Last Drive και τον Stavro Ex in da house, δημιουργήθηκε μέσα μου μια κρυφή ελπίδα πως θα βλεπαμε μια επανάληψη της εκπληκτικής εκτέλεσης του “Execute” των Deus Ex Machina απο τις επετειακές συναυλίες των πρώτων πριν τέσσερα χρόνια (αν δεν ήσουν εκεί, ψάξε γιουτιουμπ να δεις Alex K. και Stavro Ex να κυλιούνται στα πατώματα). Next time…
Μία παρά, έρχονται να κλείσουν τη βραδιά οι Γκουλαγκ. Μικρά καραφλά patches έχουν δημιουργηθεί στο αγαπημένο υπόγειο της Σολωμού. Αν αυτοί που έφυγαν είχαν ιδέα για το τι θα ακολουθούσε, πιστεύω πως θα έμεναν καρφωμένοι εκεί που βρίσκονταν.
Μία απο τις πιο χαρακτηριστικές και παλιές μπάντες του ελληνόφωνου punk, οι Θεσσαλονικείς έδειξαν από την αρχή τις διαθέσεις τους. “Νομάδες”, “Τα Παιδιά Μόνο”,“Μόνο Λόγια” και το καινούριο και ακυκλοφόρητο “Η Μουσική Είναι”. Ο Αλέκος Κανταρτζής, τραγουδιστής του σχήματος, αλωνίζει χοροπηδώντας, τσουλώντας, πετώντας μικρόφωνα και γενικά κάνοντας ότι του καυλ κατέβει στο κεφάλι, με αποθέματα ενέργειας που θα έκαναν το Iggy Pop να μοιάζει με τεμπέλη βραδύποδα.
Η φωνή του δε μοιάζει να επηρεάζεται ιδιαίτερα από τις αθλοπαιδιές αυτές και είναι τόσο οργισμένη όσο οι έντονα κοινωνικοπολιτικοί στίχοι των τραγουδιών τους, οι οποίοι αν και γράφτηκαν για μια Ελλάδα είκοσι και τριάντα χρόνων πριν είναι σαν να γράφτηκαν χθες (το punk είναι πάντα επίκαιρο, διάολε). Μερικά αντιφασιστικά σχόλια θα έρθουν να προστεθούν σε αυτά του Alex K. και “Η Κοινωνία Αιμορραγεί”.
Moshpits έχουν κάνει την εμφάνιση τους και συνεχώς αυξάνονται σε πληθυσμό και ένταση. “Αν θα τον Βρείτε”, “Αυλή των Θεαμάτων”, “Απολογία” και άλλο ένα καινούριο κομμάτι ονόματι “100 Μέρες Μοναξιάς”, βασισμένο στο (σχεδόν) ομότιτλο βιβλίο. Συνέχεια με “Πάτα Γερά”, το “Εθισμός”, “Τρελός Μουσικός”, το οποίο αφιέρωσαν στις μπάντες με τις οποίες μοιράστηκαν τη σκηνή, “Η Άλλη Πλευρά”, “8 Χαμένες Ώρες” και “Σαρκοβόρο Αρνί”και θα κλείσουν λίγο πριν τις δύο ξαναπαίζοντας το “Τα Παιδιά Μόνο” και τον Κανταρτζή να τραγουδάει στα χέρια όσων επέλεξαν να κάτσουν μέχρι το τέλος της συναυλίας.
Συνολικά ήταν μιά πολύ όμορφη νύχτα, με όλα τα συγκροτήματα να εύχονται χρόνια πολλά στο An και να βοηθούν στο να χτιστεί μια γιορτινή και ατμόσφαιρα, παρασέρνοντας και τον κόσμο το καθένα με τον τρόπο του. Άντε και στα 40, και στα 50, και στα 60!
Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
917 
