Με (αναγραφόμενη) ώρα έναρξης τις οχτώ, και με την εντύπωση ότι δεν έχει support περιμέναμε και να τελειώσει αντίστοιχα νωρίς το έργο. Αλλά τα πράγματα δεν πάνε σχεδόν ποτέ όπως τα περιμένεις…
Από το πουθενά, όχι μόνο εμφανίστηκε μια μπάντα με όνομα Crow7 πάνω στη σκηνή αλλά δε γούσταρε και να κατέβει. Το look παρέπεμπε σε κάτι gotho industrial αλλά όλο κάτι από αποτυχημένους Dokken ή Victory μου θύμιζαν. Ναι, τόσο άσχετα τα πράγματα, και παράταιρο και με το headline. Η μία ώρα που βρίσκονταν πάνω στη σκηνή για πολλούς από εμάς ήταν ατελείωτη. Όσα βρακάκια και μπλουζάκια και να μοίρασαν, το χειροκρότημα το πήραν για το ότι έφευγαν από τη σκηνή και όχι γιατί ήταν καλοί όσο έμειναν. Τους ξαναείδαμε βέβαια όλους πάλι σε κάποιο κομμάτι των Haggard αλλά ευτυχώς ήταν μόνο cameo εμφάνιση, οπότε ήταν ανώδυνο.
Οι Haggard τώρα είναι άλλη ιστορία. Καταρχήν είναι μια ομάδα μουσικών με αναμφισβήτητο ταλέντο και πολύ ιδιαίτερη άποψη για τη μουσική. Το πάντρεμά τους είναι ιδιαίτερο και σίγουρα πρωτοπόρο (ειδικά όταν είχαν πρωτοβγεί) και δυστυχώς δεν είχε τύχει ποτέ να τους δω ζωντανούς. Ευτυχώς που έχουν γίνει ψιλομόνιμοι τελευταία στη γειτονιά μας και ίσως είναι και αυτός ένας λόγος που δε μαζευτήκαμε καλά καλά 500, αν και ήταν καλή ευκαιρία για μεσοβδόμαδη εκτόνωση.
Μια δωδεκάδα ήρθε αυτή τη φορά, με τα έγχορδά της τα πνευστά της και μια χαρισματική σοπράνο που… από την αρχή όμως… με το καλημέρα το πρώτο που καταλαβαίνει κανείς για τους παίχτες είναι ότι το στούντιο και το cd τους αδικεί, είναι καλύτερο το αποτέλεσμα live. Λογικό από μία πλευρά γιατί στη συναυλία κερδίζουν πολύ από τη “ζεστασιά” που εκπέμπουν τα έξτρα όργανα που υπάρχουν στη μπάντα. Από την άλλη εάν δεν άκουγα τον ήχο που έβγαλαν στο Fuzz δεν θα σταματούσα να πιστεύω ότι στο συγκεκριμένο χώρο δεν μπορεί να βγει πραγματικά καλός ήχος. Αλλά αυτή τη φορά κάτι- κάπου είχε αλλάξει και τα πάντα ακούγονταν απλά άψογα, τουλάχιστον σε εμάς.
Ο Asis, αρχοντικός και επικοινωνιακότατος, χαβαλέδιαζε συνεχώς παρόλο που πιάναμε τα μισά αστεία του, έπαιξε και λίγο από South of Heaven αλλά δυστυχώς δεν το προχώρησαν (γαμάτο θα ήταν πλάκα πλάκα να το έκαναν διασκευή) και… Napalm Death. Cult φυσιογνωμία ο Hans Wolf με το καπελάκι στα πλήκτρα, πολύ καλοί και οι μαλλιάδες που χτυπιούνται και κόβουν και βόλτες μέσα στον κόσμο παίζοντας ολόκληρο τραγούδι έτσι. Για τα κοριτσάκια στα βιολιά, πνευστά δεν το συζητώ καν, είναι αστέρια, αλλά όλα τα λεφτά είναι η Su, η σοπράνο που είναι στη μπάντα και δεν παίζεται. Είναι ψιλοσωσίας της Φοίβης από τα φιλαράκια (ναι αυτό που βλέπει η αδερφή ή η γκόμενά σας τα σαββατοκύριακα στο Star) αλλά με καλύτερη φωνή, απίστευτη κίνηση, και μια αύρα που φτάνει μέχρι την εξώπορτα και έχει το χάρισμα να σε κάνει να κρέμεσαι από το χαμόγελό της. Απίστευτη!!
Μοίρασαν το σετ με κομμάτια από όλα τα άλμπουμ, και όσο πέρναγε η ώρα και έπαιζαν και τα πιο παλιά (“Origin Of A Crystal Soul”, “Awaking the Centuries”, “The Final Victory” ή και το “The Day As Heaven Wept” στο encore) νομίζω ανέβαινε και η διάθεση όλων. Από εκεί και πέρα είχε “Per Aspera Ad Astra”, “Tales of Ithiria”, “Eppur Si Muove”, “Heavenly Damnation”, το καταπληκτικό “Upon Fallen Autumn Leaves”… γενικά ψιλοξέχασαν να κατέβουν (2 ώρες και βάλε) και καλά έκαναν γιατί πολύ απλά ήταν απολαυστικοί. Ήταν από τις πιο ευχάριστες συναυλίες που έχω πάει τον τελευταίο καιρό και αξίζουν πραγματικά τον κόπο να τους δει κανείς. Σε κανένα χρόνο φαντάζομαι και με μια νέα ιστορία (Grimm Brothers) να διηγηθούν.
Κείμενο/ photos: Πάνος Ματθαιογιάννης
534 
