Ένα έξοχο δείγμα μελωδικού death metal έπεσε στα χέρια μου από άλλη μία (νεότευκτη σχετικά) μπάντα, τους αθηναίους Aetherian, οι οποίοι μετά από το debut EP τους “Tales of our Times” το 2015, μας παρουσιάζουν το πρώτο ολοκληρωμένο LP τους “The Untamed Wilderness”.
Από την αρχή και ξεκάθαρα: οι Aetherian ΔΕΝ είναι μια νέα ελπιδοφόρα μπάντα απλά. Ξεκινούν με ένα καταπληκτικό δείγμα μελωδικού death metal που ως δισκογραφική εκκίνηση είναι απολύτως ικανή να τους εκτοξεύσει στην elite αυτού του είδους και όχι μόνο για τα εγχώρια δεδομένα. Με το “The Untamed Wilderness” κοιτούν στα μάτια όλες τις σπουδαίες μπάντες που έχουν ορίσει αυτό το ρεύμα και αυτό που θα αντιμετωπίσεις πατώντας το play είναι άριστο, υπερπλήρες death metal το οποίο παρουσιάζεται από την μπάντα με τον πλέον συναρπαστικό τρόπο.
Οι Aetherian δεν κάνουν την παραμικρή προσπάθεια να κρύψουν την λατρεία τους για τους Insomnium και τους Dark Tranquillity, αυτό είναι ολοφάνερο. Η κιθαριστική οπτική των κυρίων Άγγελου Μανιατάκου και Γιώργου Ευγενιάδη βασίζεται μεν στα όσα θαυμαστά έχουν πράξει οι μέντορές τους, αλλά η riffολογική προσωπικότητα τους έχει αυτοφυή οντότητα, κάτι που δηλώνεται ξεκάθαρα στο σύνολο του album μέσω των καταπληκτικών “Wish of Autumn Twilight” (εξαιρετικό ρεφρέν και άνετη ροή παρά την επτάλεπτη περίπου διάρκειά του), “Black Sails” με την απίστευτη επική εισαγωγή και τον σπουδαίο επίλογό του, “Seeds of Deception” με την επίσης θυελλώδη εισαγωγή του (έμεινα με το λιλί στο χέρι, για να εκλαϊκεύσω τη σκέψη μου απλά) ή με τις επίσης κορυφαίες στιγμές στο λυρικό/ ακουστικό “διάλειμμα” του “Clouds Gathering”, στα απρόβλεπτα (στα όρια του prog και δεν εννοώ παρλαπίπες επίδειξης για παρτιτουρίστες) “Shade of the Sun”, “The Path” και στα “As the Veil Fades” και “The Rain” που έχουν μια Katatoniaκή / Amorphisική αύρα – οι speed γέφυρές τους “σκοτώνουν”, τίποτα λιγότερο από absolutely gkavlable metal, θα ήθελα να δω τις μούρες των Insomnium ακούγοντάς τα, μα την Αγία!
Ο τραγουδιστής Πάνος Λεάκος είναι πολύ δυνατός, με μια μικρή μόνο βελτίωση στη χροιά του θα άγγιζε το τέλειο και δεν το αναφέρω με την έννοια της μη ικανοποιητικής απόδοσης των αγγλικών, κάθε άλλο, η θεώρησή μου είναι ότι μια άμβλυνση της “αγριάδας” σε ελάχιστες μοίρες ίσως να εξυπηρετούσε καλύτερα τον γλυκύτατο ήχο (η παραγωγή είναι ιδανική για μελωδικό death metal χωρίς αυτή να σου τρυπάει το αυτί με παραφωνίες ή πονοκεφαλίζοντα πρίμα, απολύτως τέλεια χωρίς το παραμικρό ψεγάδι και αντιπαρατίθεται στα ίσα με όλα τα κορυφαία δείγματα του χώρου). Σε καμία περίπτωση δεν το αναφέρω ως μομφή, το πάθος του Λεάκου στην απόδοση των στίχων είναι παροιμιώδης, η ερμηνεία του ίπταται σε υψηλότατα επίπεδα τόσο ως τραγουδιστής όσο και ως μπασίστας (εντελώς δεμένος με τον συνεργάτη του Νίκο Παρωτίδη στον ρυθμικό τομέα, ενός σαρωτικού drummer – άκου την black blast beat επίθεση του “Dark Earth” και θα καταλάβεις τι εννοώ) και ταιριάζει απόλυτα στον τεχνικό συνθετικό καμβά του “The Untamed Wilderness”.
Οι ενστάσεις που θα μπορούσα να προβάλλω αφορούν έναν δυϊσμό: από τη μια για τη δική μου συνθετική οπτική στα πράγματα, η οποία ταυτόχρονα είναι “λυκανθρωπισμός”, η μόνη σκέψη που θα μπορούσε να “μειώσει” την προσπάθεια των αθηναίων είναι ότι ίσως (ίσως λέω, δεν σημαίνει ότι έχω δίκιο) θα μπορούσαν να “ξεζουμίσουν” το σπουδαίο υλικό τους και να παρουσιάσουν τις άκρως εκλεκτικές στιγμές των τραγουδιών τους αλλά και πάλι αυτή η θεώρηση ανατρέπεται από το γεγονός ότι οι αδιάφορες στιγμές τείνουν στο μηδέν, κάθε riffοσειρά, κάθε ρυθμικό γύρισμα, κάθε νότα, αξίζει τη θέση που έχει. Από την άλλη μου είναι δύσκολο να μην είμαι πεπεισμένος ότι θα ακουστούν και απόψεις που αφορούν την αυθεντικότητα της μπάντας η οποία θυμίζει αναπόφευκτα τους προαναφερθέντες ήρωες της μελωδικής death σκηνής.
Η δική μου προσωπική άποψη είναι ότι από τη στιγμή που πραγματικά απολαμβάνω ένα άκουσμα, γράφω στο μαλακό μου υπογάστριο αυτές τις συγκρίσεις. Και στην τελική, ακόμη και ο μιμητισμός, η tribute αντιμετώπιση του ενεπνευστικού πάθους μουσικών με τις ικανότητες και τον περφεξιονισμό των Aetherian στην απόδοση αυτού, μάλλον αποτελεί credit και όχι ψεγάδι.
Το απόβαρο του “The Untamed Wilderness”; Σπουδαίες συνθετικές αρετές, άρτιες εκτελέσεις, φοβερός ήχος, οπτική καλαισθησία. Οι Aetherian με εντυπωσίασαν στο έπακρο, με όση αντικειμενικότητα διαθέτω χαρακτηρίζω το “The Untamed Wilderness” ένα μικρό αριστουργηματάκι που τους μελωδικότερους εκ των deathsters θα τους αφήσει με ανοικτό το στόμα από δέος κατά την ακρόαση. Από τις στιγμές που αξίζει κάποιος να είναι περιγραφέας μουσικής. Εύγε και θα δείτε το όνομά σας και στην top λίστα μου για το 2017.
https://www.facebook.com/Aetherianband/
https://aetherianband.bandcamp.com
705 
