Η απόλυτη μυσταγωγία, από τον αγαπημένο Cave, που φώτισε με το κατάμαυρο φως του τις διψασμένες ψυχές μας…
Έχω την τιμή να μπορώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου αρκετά έμπειρο σε live του Cave. Τον παρακολουθώ ανελλιπώς σε όλες του τις εμφανίσεις, από το μακρινό ‘93 στο Περιστέρι μέχρι και σήμερα. Και πάντα οι συναυλίες του, στα δικά μου μάτια ξέφευγαν από την απλή παρουσίαση της μουσικής ενός καλλιτέχνη και άγγιζαν τα όρια της θεατρικής παράστασης. Με απόλυτο πρωταγωνιστή τον δικό μας Νίκο, να μας πάει όπου το διεστραμμένο του μυαλό επιθυμεί.
Διαβάζοντας το setlist της συγκεκριμένης συναυλίας, ήμουν ελαφρά μουδιασμένος. Το μεγάλο μέρος που καταλάμβαναν τα τραγούδια του “Skeleton Tree”, ενός τόσο εσωστρεφούς album, με προβλημάτισε αρκετά. Πώς γίνεται να μεταδώσεις τόσο πόνο και σκοτάδι σε τόσο μεγάλο κοινό; Πώς θα κλείσουμε όλοι μαζί τα μάτια, για να μας αγγίξει έστω και λίγο η σχεδόν ψιθυριστή απαγγελία του Cave;
Τα φώτα σβήνουν, και η παράσταση αρχίζει. Και δεν πήρε παραπάνω από ένα τραγούδι για να καταπιώ τη γλώσσα μου. Απόλυτα σαγηνευτικός, με το θείο χάρισμα που κατέχει να μαγνητίζει το βλέμμα κάθε θεατή και την φωνή, ίδια και απαράλλακτη, λες και ο χρόνος δεν την αγγίζει, βαθιά και πεντακάθαρη, να σου τρυπάει την ψυχή.
Πώς να αποτυπώσει κάποιος σε λόγια μια τέτοια performance; Ξεχάστε το show, ξεχάστε βεγγαλικά και λοιπά κοινά θνητά κόλπα των live. Μόνο εναλλαγή χρωμάτων, απλά ως ενισχυτικό αυτών που τα τυχερά μάτια μας έβλεπαν. Από το βαθύ μπλε της εναρκτήριας τριάδας, ως το κατακόκκινο του “Red Right Hand”. Η φιγούρα του Cave να κυριαρχεί επί σκηνής και από πίσω του, όλοι οι υπόλοιποι, άριστοι συνοδοιπόροι στα δρώμενα, με τον απόλυτο καταλύτη στην πορεία του σχήματος, Warren Ellis, σχεδόν συμπρωταγωνιστή.
Στην συγκεκριμένη συναυλία, δεν χρειάζεται διεξοδική ανάλυση αυτών που συνέβησαν επί σκηνής. Από την μυσταγωγία του “Anthrocene”, στην διεστραμμένη παράνοια του υπέροχα εκτελεσμένου “From Ηere to Εternity” και της βρωμιάς του Tupelo, στις αγαπησιάρικες στιγμές των “Ship Song” και “Into my Arms” και στον ασύγκριτο πόνο του “I Νeed Υou”, που σε όσους προσπαθήσαμε έστω και για λίγο να συναισθανθούμε τον Cave την στιγμή που το τραγουδούσε, το αποτέλεσμα ήταν βουρκωμένα μάτια. Ένα υπέροχο “Red Right Hand”, ένα διαρκώς επιταχυνόμενο “Mercy Seat”, που ξεκίνησε ακουστικά, για να μας ισοπεδώσει τελειώνοντας και πάλι απ την αρχή με skeleton Tree…
Και μετά; Μετά ο ορισμός του encore. Ο ιερέας να καθοδηγεί το ποίμνιο του στο “Weeping Song”, ανάμεσα μας, κάνοντας την καρδία να αναστενάζει… Η τεράστια (χρονικά και μουσικά) εκτέλεση του Stagger Lee, με τον κόσμο επί σκηνής και η καληνύχτα με το “Push the Sky Away”, τραγουδισμένο σε έναν έναν από τους καλεσμένους του. Όσοι ήσασταν εκεί, καταλαβαίνετε. Όσοι δεν ήσασταν, μην χάσετε την ευκαιρία να τον δείτε, θα είναι πάλι σύντομα κοντά μας. Δεν είναι πολλοί αυτοί οι καλλιτέχνες που θα σας χαρίσουν μια τέτοια εμπειρία…
782 
