Ακολουθώντας τους ρυθμούς της νέας μόδας όπου τα συγκροτήματα επανηχογραφούν παλιότερους δίσκους τους (κυρίως τα ντεμπούτο), βρίσκονται και οι αγαπημένοι μας Φιλανδοί. Οι Tarot πιάστηκαν και αυτοί στα δίχτυα της και έτσι αποφάσισαν να ξανά ηχογραφήσουν το πρώτο τους δίσκο και από σκέτο “Spell Of Iron” ακολούθησαν τη τακτική των Manowar και το το ονόμασαν The “Spell Of Iron MMXI”.
Η διαφορά του τότε με το σήμερα βρίσκεται κυρίως στη σύνθεση της μπάντας. Τότε είχαν δύο κιθαρίστες και το συγκρότημα απαρτίζονταν από τέσσερα μέλη. Μετά την φυγή του δεύτερου κιθαρίστα (Mako H.), αποφάσισαν να μην τον αντικαταστήσουν, άντ’ αυτού προσέλαβαν στη θέση του έναν keyboard player και με την προσθήκη του Tommi Salmela στα samples και στο σιγοντάρισμα των φωνητικών με τον Marco Hietala, αυξήθηκαν σε πενταμελή μπάντα. Το άλμπουμ έχει ηχογραφηθεί με όλες τις σύγχρονες απαιτήσεις της εποχής μας να δηλώνουν παρούσες και με τις εσωτερικές αλλαγές του τότε με το σήμερα στο συγκρότημα. Συνεπώς, “εκσυγχρόνισαν” το δίσκο με πιο καλογυαλισμένη παραγωγή και όλα τα μέσα. Δεν ξέρω τι ήθελαν με αυτό να πετύχουν και γιατί το έκαναν ενώ μόλις πέρυσι κυκλοφόρησαν τον τελευταίο τους δίσκο (“Gravity Of Light”). Κίνηση της εταιρίας; Δική τους πρωτοβουλία; Ήθελαν να δουν πως ακούγονται τα κομμάτια του τότε, σήμερα με την τωρινή σύνθεση; Πάντως για εμένα κρίνεται αχρείαστη. Σίγουρα προτιμώ την πρώτη εκδοχή και γενικά είμαι κατά σε τέτοιες κινήσεις, όσο εντυπωσιακές και αν είναι. Το παρελθόν δεν το αλλάζεις και το “Spell Of Iron” ανήκει στις δισκάρες του παρελθόντος και όπως και το Battle Hymns των Manowar, θα έπρεπε να τα αφήσουν στην ησυχία τους να κοσμούν το ένδοξο παρελθόν τους. Καλύτερα να του έκαναν ένα re-master και να του έβαζαν μερικά μπόνους κομμάτια (όπως όταν το επανακυκλοφόρησαν παλαιότερα) γιατί αυτό εδώ, πέρα από τα αρχικά δέκα κομμάτια σε νέες εκτελέσεις δεν έχει κάτι επιπλέον να σου προσφέρει και επίσης τα φωνητικά του Salmela δεν μου αρέσουν τόσο. Δαγκωτό Hietala! Οι παλιοί σίγουρα θα τον γνωρίζετε τον δίσκο, οπότε μόνο από περιέργεια θα τον αγοράζατε. Οι καινούριοι προτιμείστε την αρχική “βαριά” εκδοχή του γιατί τα πλήκτρα ναι μεν προσθέτουν ατμόσφαιρα αλλά δεν ηχούν σαν δεύτερη κιθάρα. Αν έβγαινε τώρα ο δίσκος, θα κρινόταν στα καλύτερα της χρονιάς. Επειδή όμως πρόκειται για παλιό καλό κρασί και μόνο (σε νέα εκδοχή) με αφήνει με ένα τεράστιο “γιατί να το κάνουν αυτό;” να πλανιέται στο μυαλό μου και μια γλυκόπικρη γεύση γιατί τους Tarot τους κατατάσσω στην elite των παλιών καραβάνων.
552 
