Ας ξεκινήσουμε με το ιστορικό της υπόθεσης. Πρώτο άλμπουμ της μπάντας, αλλά μεγάλο το παρελθόν τους, ξεκινώντας στις αρχές της δεκαετίας του 80. Διαφορετικοί, ακραίοι και πρωτοποριακοί (τότε) με occult θεματολογία και αντίστοιχα shows, παίζοντας κλασικό Βρετανικό Heavy Metal, είχαν δημιουργήσει ένα σημαντικό cult status στον underground χώρο της εποχής το οποίο τους συνόδευε για χρόνια.
Όπως κάθε μικρός μύθος, έτσι και τους Hell, τους στιγμάτισαν κάποια περιστατικά. Έχοντας κάποιες demo κυκλοφορίες και ένα single στο ενεργητικό τους, ο υποτιθέμενος πρώτος τους δίσκος δεν κυκλοφόρησε ποτέ, αφού η εταιρία με την οποία είχαν συμφωνήσει το 1986 πτώχευσε. Την επόμενη χρονιά, η εμβληματική φιγούρα του τραγουδιστή/κιθαρίστα Dave Halliday τερμάτισε τη ζωή του και σταδιακά η φλόγα έσβησε. Ο μύθος όμως παρέμεινε και ο παλιός οπαδός της μπάντας, κιθαρίστας των Sabbat και διακεκριμένος παραγωγός, Andy Sneap, ανέλαβε να τον αναζωπυρώσει. Βρήκε τα υπόλοιπα μέλη, ανέλαβε ο ίδιος τις κιθάρες και την παραγωγή και με νέα φωνή τον David Bower, έκανε το απαραίτητο ρετουσάρισμα στα παλιά κομμάτια ετοιμάζοντάς τα να περάσουν και σε ευρύτερη μάζα, ενώ βοήθησε και το γεγονός ότι υπέγραψαν σε μια μεγάλη ανεξάρτητη metal εταιρία που προωθεί με νύχια και με δόντια το “Human Remains”. Ο μικρός πυρήνας των οπαδών τους γνωρίζει τα κομμάτια που τώρα πολλοί θα μάθουν. Κάποιοι θα γκρινιάξουν για τις σημερινές προθέσεις της μπάντας, κάποιοι θα γελάσουν με το image, αλλά πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε πως όταν χρησιμοποιούσαν αυτή την εικόνα, πίσω στο πρώτο μισό των 80s, δεν ήταν και πολλοί σαν αυτούς. Η όλη εικόνα βασίζεται σε μια occult θεατρικότητα και δεν προσπαθούν να προσελκύσουν κοινό σε σατανικές πλατφόρμες. Μην τα βλέπουμε όλα κοντόφθαλμα. Αν κάποιος ηθοποιός παίξει σε μια ταινία τρόμου με διαόλους και τριβόλους, δεν σημαίνει ότι ακολουθεί και στη ζωή του το αριστερό μονοπάτι… Αυτή η θεατρικότητα είναι διάχυτη στο “Human Remains”, κυρίως χάρη στα θεατρικά φωνητικά και κάποιες πιο κινηματογραφικές στιγμές, ενώ τα διάσπαρτα πλήκτρα αναδεικνύουν την ατμόσφαιρα που θέλουν να βγάλουν. Ηχητικά, το άλμπουμ είναι 100% Heavy Metal the British way, με καταπληκτική κιθαριστική δουλειά, εξαιρετική ριφολογία και solos. Από το “On Earth As It Is In Hell” μέχρι το “No Martyrs Cage”, το δίδυμο Κevin Bower–Andy Sneap μεγαλουργεί σε αυτό που λέμε κλασικό metal. H παραγωγή βγάζει μια φρεσκάδα, παρότι το υλικό παραμένει κλασικομεταλικό, αν και παραείναι καλογυαλισμένη για τα αυτιά της γραφικής μου υπόστασης μέσω της γνωριμίας με το υλικό τους στη προηγούμενη μορφή του. Οι προθέσεις των Hell άλλωστε είναι ξεκάθαρες, “όχι άλλο underground”. Δεν τους κρατάω κακία. Καμία μπάντα δεν είναι κτήμα των οπαδών, ειδικά όταν η επίσημη παρουσίαση των τραγουδιών τους γίνεται με τόσο εντυπωσιακό τρόπο. Aπλά, δηλώνω διαβολικά γοητευμένος από το τελικό αποτέλεσμα και κομματάρες όπως τα “Plague And Fyre” και “The Devil’s Deadly Weapon”.
Ανδρέας Ανδρέου
555 
