Threshold, The Silent Wedding (12/11/2017) Kύτταρο Live Club

Λίγο περισσότερο από εννέα χρόνια αργότερα, από τη στιγμή που οι Άγγλοι progsters απολάμβαναν σε υπαίθριο τραπέζι “ταβερνείου” της κεντρικής Ελλάδας τον απόηχο της παρθενικής τους εμφάνισης στη χώρα μας, έφτασε επιτέλους η ώρα της επιστροφής.

Με ένα νέο άλμπουμ στις αποσκευές τους, που χαιρετίστηκε συνολικά από σχεδόν αποθεωτικές κριτικές, τη μορφή του παλιού γνώριμου Glyn Morgan πίσω από το μικρόφωνο και τη τροποποιημένη μορφή του κουιντέτου, με έναν κιθαρίστα πια, οι Threshold βρέθηκαν στην Αθήνα να επικυρώσουν ένα ραντεβού που είχε στο παρελθόν ματαιωθεί αρκετές φορές.

Λίγο πριν την έναρξη, περίπου τριακόσιοι φίλοι του ανάλογου ήχου και ιδιώματος βρέθηκαν στο Κύτταρο. Οι παλιοί γνώριμοι των Άγγλων από την ευρωπαϊκή περιοδεία του 2014, “The Silent Wedding”, ανέλαβαν να μας εντάξουν στο κλίμα της νύχτας.

Το σχήμα, έκανε συνολικά μια εύστοχη και ικανοποιητική εμφάνιση, με το μελωδικό power με prog στοιχεία, metal του, να αποδίδεται με πετυχημένες εναλλαγές στο ύφος των τραγουδιών τους. Η ακρόαση των πιο πρόσφατων τραγουδιών σίγουρα μαρτυρά άμεσα τη συνθετική εξέλιξη της μπάντας. Το δέσιμο ήταν εξαιρετικό, η εικόνα και η ερμηνευτική απόδοση του Μάριου έδωσαν το αναγκαίο συναισθηματικό βάρος στα τραγούδια και ο κόσμος τους χειροκρότησε εγκάρδια. Σίγουρα μια πιο ισορροπημένη επιλογή στον ήχο θα τους είχε βοηθήσει ακόμα περισσότερο, καθώς η ένταση του rhythm section –και περισσότερο τα τύμπανα- επιβάρυναν τη συνολική αίσθηση.

Όπως ήταν απόλυτα φυσιολογικό, το αθηναϊκό σχήμα έριξε το βάρος του στο πρόσφατο άλμπουμ “Enigma Eternal”, με τα επιλεγμένα από αυτό τραγούδια να καλύπτουν το βασικότερο μέρος της εμφάνισής τους.

The Silent Wedding setlist:
A Living Experiment
Shadows and Dust
What lies Beyond
The Return (to Ithaca)
Insanity
Closer to the End
Silence
Loneliness
A Dream of Choices
In Vitro

Μετά τη διακοπή για τις αναγκαίες αλλαγές, το intro έδωσε το μήνυμα πως η εκτελεστική μηχανή των Threshold ήταν έτοιμη να δώσει τις εξετάσεις της σε ένα κοινό που περίμενε χρόνια γι’ αυτό και τους υποδέχτηκε ανάλογα. Όπως ο τίτλος της περιοδείας φανερώνει και ήταν αναμενόμενο άλλωστε, το νέο άλμπουμ κάλυψε σχεδόν τη μισή διάρκεια του συνολικού σετ με τα δύο μεγαλύτερα σε διάρκεια και απαιτητικά, “The Man who Saw Through Time” και “Lost in Translation”, να αποτελούν μέρος του.

Από την έναρξη, με το δημοφιλές “Slipstream”, οι Άγγλοι έδειχναν να το διασκεδάζουν σε μεγάλα κέφια. Όσο η αυξανόμενη ανταπόκριση του κόσμου τους επιβράβευε, τόσο η δεδομένη τους ικανότητα, αυτή του σκεπτόμενου διασκεδαστή, έβρισκε κέντρο.

Η ερώτηση αν ο Glyn Morgan ήταν έτοιμος να σφραγίσει επί σκηνής την επιστροφή του, απαντήθηκε τόσο στο “Ashes” που ήταν το μοναδικό τραγούδι περιόδου Wilson που παίχτηκε, όσο και στα πολλά highlights της εποχής “Mac”.
O Glyn, πέρα από την εξαιρετική απόδοσή του, που χρειάστηκε μικρές ανάσες μετά την υπερένταση του “Innocent”, συμμετείχε ως δεύτερος κιθαρίστας στα μέρη που χρειαζόταν, όπως αντίστοιχα βοήθησε σημαντικά στις φωνητικές αρμονίες ο Richard West, παράλληλα με τα χρώματα που σκόρπιζε πίσω από τα keys του.



Οι δύο σκοπευτές στα άκρα της σκηνής, Karl Groom και Steve Anderson, άλλαξαν συχνά θέσεις αλλά και συναντήθηκαν σε κορυφώσεις, επαναλαμβάνοντας βήματα μιας άτυπης χορογραφίας. Αφανής, αλλά και όχι αθόρυβος, ήρωας άλλης μίας εμφάνισης των Threshold, ήταν ο Johanne James, ένας εκπληκτικός drummer, σίγουρα στην παγκόσμια ελίτ του ιδιώματος, με εκπληκτική ακρίβεια, δύναμη αλλά και άνεση, είναι κάθε στιγμή πρωταγωνιστής για τα αυτιά και τα μάτια.

Με ένα setlist με αρκετά δυνατά χαρτιά του παρελθόντος, με κορυφή μια εντυπωσιακή απόδοση του “Mission Profile” που ξεσήκωσε τον κόσμο, οι άγγλοι ανέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο το σπουδαίο φίλτρο δύναμης και μελωδίας που διαχειρίζονται με μαεστρία χρόνια τώρα. Χωρίς απόλυτο σύμμαχο τον ήχο, που γενικά κυμάνθηκε από μέτριος ως απλά καλός, ανάλογα με τις ξεχωριστές απαιτήσεις του κάθε τραγουδιού, η εμφάνιση των Threshold, ακόμα και με τις δυσκολίες που αναφέρθηκαν, πέτυχε να ελευθερώσει αυτό τον χαρακτήρα. Μπορούσε άνετα να χρησιμοποιηθεί σαν ηχητική απόδειξη πως μπορεί κανείς να νιώσει τη δύναμη και τη γοητεία της φυσικής ροής, την υποβολή του ρυθμού, αλλά και τον εθισμό της μελωδίας μέσα από τον όγκο της δύναμης και τη δύσβατη διαδρομή περίπλοκης, απαιτητικής μουσικής.

Οι ίδιοι έδειχναν να απολαμβάνουν με το παραπάνω την εναρκτήρια νύχτα αυτής της νέα εξόρμησης ζωντανών εμφανίσεων, όπως έδειχναν να έχουν και απίστευτη αυτοπεποίθηση για το φρέσκο υλικό του “Legends Of The Shire”. Η αίσθηση αυτή σφραγίστηκε όταν έκλεισαν σε γενική αποθέωση με το τελευταίο δημοφιλές single, “Small Dark Lines”, αφήνοντας μόνο χαμογελαστά πρόσωπα.

Threshold Setlist:
Slipstream
The Man who Saw Through Time
Sunseeker
Long Way Home
The Shire (part 2)
Snowblind
Mission Profile
Pilot in the Sky of Dreams
Hollow
Innocent
Stars and Satellites
Ashes
Lost in Translation
Small Dark Lines

Φωτογραφίες: Νικόλας Κοκοβλής

654
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…