COMMUNIC: “Where Echoes Gather”

Οι νορβηγοί Communic επιστρέφουν φέτος μετά από μια απουσία έξι ετών.

Με μια σημαντική και αισθητή προϊστορία που ντεμπουτάρησε δισκογραφικά το 2005 με το “Conspiracy In Mind”, και εμπλουτίστηκε με τα “Waves Of Visual Decay” (2006), “Payment Of Existence” (2008)  και “The Bottom Deep” (2011), το σχήμα έχει παραμείνει ως σήμερα με το ίδιο αρχικό τρίο: ο Oddleif Stensland στα φωνητικά και τις κιθάρες, ο Erik Mortensen στο μπάσο και ο Tor Atle Andersen στα ντραμς.

Το μεγάλο κενό είχε να κάνει με την προτεραιότητα του Oddleif να αφιερώσει χρόνο στην οικογένεια και τον νεογέννητο γιό του, απόφαση που έγινε απόλυτα σεβαστή από τα υπόλοιπα δύο μέλη του δεμένου τρίο. Όλος αυτός ο ελεύθερος χρόνος έδωσε στον ερμηνευτή/κιθαρίστα το έναυσμα να επιστρέψει σε παλιότερες ιδέες του που παρέμειναν για χρόνια ημιτελείς: αποφάσισε να εγκαταλείψει προς το παρόν όσες φρέσκες ιδέες είχε καταγράψει πρόσφατα και να ξαναδουλέψει το παλιότερο υλικό.

Με αφετηρία λοιπόν κάπου στο μακρινό παρελθόν τους και αρκετή φρέσκια δουλειά πάνω σε εκείνες τις ιδέες, προέκυψε το 5ο άλμπουμ των νορβηγών: γι’  αυτό το λόγο επιλέχτηκε και ο ανάλογος τίτλος “Where Echoes Gather”.

Πριν επικαλεστεί κανείς τη δυσπιστία για την ανακύκλωση παλιών ιδεών, το νέο άλμπουμ των νορβηγών αποπνέει άμεσα μια φρεσκάδα από την πρώτη στιγμή και αποβάλει άμεσα κάθε αμφιβολία. Οι Communic έχουν καταφέρει να μεταφράσουν τη λεπτομέρεια της δουλειάς τους σε μια μουσική που έχει αμεσότητα και ψυχή.

Το άλμπουμ εμπεριέχει αρκετά στοιχεία και τακτικές του τεχνικού ή και prog metal των τελευταίων ετών των 90’s, αλλά περισσότερο η μουσική του “Where Echoes Gather” είναι στη μεγαλύτερη διάρκειά του και στην ισχυρότερη εντύπωση, επιθετικό, ζωντανό, πειστικό metal με πολλά στοιχεία power και λίγες thrash στιγμές που περιτυλίγονται κι αυτές από τα συναισθηματικά αλλά ταυτόχρονα ψυχωμένα και επιτακτικά φωνητικά του Stensland.

Θεματικά, το άλμπουμ ξεκινά με δύο ενότητες που η καθεμιά αποτελείται αντίστοιχα από δύο τραγούδια: το “The pulse of earth” αποτελείται από τα “The magnetic center” και “Impact of the wave”, ενώ το ομότιτλο από τα “Beneath the giant” και “The underground swine”. Ομοίως η ενότητα που κλείνει το άλμπουμ, “The claws of the sea” μοιράζεται στα τραγούδια “Journey into the source” και “The first moment”.

Ανάμεσά τους, από τα τρία υπόλοιπα αυτόνομα τραγούδια την παράσταση κλέβει σίγουρα το ντελικάτο “Moondance”: με τις απόκοσμες μελωδίες, το νοσταλγικό ρεφρέν και τα μελωδικά θέματα στην κιθάρα, γίνεται με κάποιο τρόπο το κέντρο του άλμπουμ.

Αντίθετα, λίγα λεπτά αργότερα, το επιθετικό “Black flag of hate” με μια σειρά από θηριώδη ριφ και υποβλητικούς κοφτούς ρυθμούς θα κουνήσει τη σημαία του άλμπουμ που μεταφέρει και τη συνολική εντύπωση του ηχητικού πεδίου του.

 Γιατί, έξι χρόνια μετά, οι Communic καταφέρνουν σε έναν μικρό θρίαμβο να στριμώξουν τα ιδιώματα και τις μανιέρες σε ένα απολαυστικό, κιθαριστικό, αντρίκειο heavy metal, χωρίς μεταπτώσεις στη συνέπεια στη διάρκεια του άλμπουμ. Ακόμα και σε αυτούς που λείπουν ήδη αρκετά οι Nevermore, οι νορβηγοί θα μοιράσουν παυσίπονα έντασης με άφθονο συναισθηματισμό.

Έξι χρόνια, όμως άξιζε η αναμονή, όπως και η εμπιστοσύνη στις παλιές ιδέες.

Δυνατή και περήφανη επιστροφή…

687
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…