Τι έκπληξη! Παρασκευή βράδυ και από την όμορφη περιοχή των Εξαρχείων απουσιάζει η “αγαπημένη” μυρωδιά των ληγμένων δακρυγόνων. Χωρίς δάκρυα στα μάτια λοιπόν, φτάνω στο ΑΝ για νιοστή φορά για να ανοίξω τα αυτιά μου στην αλήθεια. Την αλήθεια του punk!
Για μια ακόμη φορά η ομάδα 77-82 Punk Rock Team, υπό τη στέγη του Vive Le Punk Rock Fest, φροντίζει να μας διδάξει την ιστορία του ήχου, φέρνοντας κοντά μας τους θρυλικούς Discharge. Μια μπάντα που άλλαξε την ιστορία του punk με την στροφή του σε πιο μεταλλικό ύφος και έδωσε τα φώτα του στους Slayer, που τα μετέτρεψαν αργότερα σε δυνατούς προβολείς.
21.15 και χωρίς πολύ κόσμο στο χώρο (σε αντίθεση με απέξω που είχε περισσότερο, με τον καφενετζή δίπλα να χαμογελάει από την κατανάλωση μπίρας) στη σκηνή ανεβαίνουν οι Κύπριοι Εν ψυχρώ, που όπως λένε “We Love Motorhead and we play Crust ‘n’ Roll” για ξεκινήσουν την ισοπέδωση. Η παρουσία του ογκώδους Γιώργου στα φωνητικά και το μπάσο, με τη βαθιά του χροιά να ξυπνάει μνήμες αρχοντικού ελληνόφωνου hardcore/crust και έχοντας στον πάγκο το δισκάκι τους “Ρημαγμένη Γη” έπαιξαν όσο δυνατά γίνεται και άρχισαν να ζεσταίνουν λίγο το κοινό. Ο Στέφανος στην κιθάρα θέριζε με τα σκληρά του riffs και ο Κωνσταντίνος έπαιζε δίκαση με κάλτσες, κάτι που δεν είχα ξαναδεί. Τους είχα δει πρώτη φορά πρίν από περίπου 4 χρόνια στο Φεστιβάλ Ελευθερίας στη Βεργίνα, οπότε χάρηκα που τους είδα σε φόρμα, αφήνοντας μου πολύ καλύτερη εντύπωση από την αρχική!
Τηρώντας κατά γράμμα το πρόγραμμα εμφάνισης οι Konepistooli με το φινλανδικό τους punk έδωσαν μια διαφορετική διάσταση στη βραδιά. Μη φοβάστε δεν τραγουδούν στη γλώσσα με τα πολλά “ι”, αλλά στην δική μας προσφιλή στα αυτιά των Ελλήνων πάνκηδων (ΠΑΙΞΕ ΠΑΝΚ ΡΕ). Οι ταχύτητες ανέβηκαν και το Αθηναϊκό τρίο έδωσε ψυχή και σώμα στο βωμό της μουσικής. Εκείνα που μου άρεσαν ιδιαίτερα ήταν οι γδαρμένες φωνές των δυο, ακροβολισμένων στις γωνίες, μουσικών, το κούρεμα του ενός που έμοιαζε όντως με Φινλανδό συν τα δερμάτινα μπουφάν τους που με έκαναν να ζεσταίνομαι μόνο που τους έβλεπα. Ο κόσμος είχε αυξηθεί, η διάθεση το ίδιο και η βραδιά βάδιζε προς την απόλυτη επιτυχία.
Επόμενοι στη λίστα οι One Last round. Πω ρε φίλε! Το pit άρχισε να κάνει δουλειά και τα πρώτα κλωτσομπουνίδια ανταλλάχτηκαν με στοργή μεταξύ των μαχητών της πίστας. Είχα πολλά χρόνια να παρακολουθήσω τόσο παραδοσιακό hardcore (στα πρότυπα της Νέας Υόρκης), με την καρδιά του σχήματος να χτυπάει με τέτοιους ρυθμούς, όπως άλλοτε εκείνες των Cromags και Madball. Η γκρούβα που τόσο έλειπε ως εκείνη τη στιγμή ανακάτωσε το κοινό που είχε αρχίσει να γεμίζει το ΑΝ. Με αγγλικούς και ελληνικούς στίχους, μας έκαναν να κουνήσουμε ρυθμικά κεφαλάκι και να χαμογελάσουμε, σκεπτόμενοι “ναι, ρε πούστη!”. Μπαίνουν στην λίστα παρακολούθησης μου οι κύριοι από τον Πειραιά!
Η ώρα έφτανε και η σκηνή ετοιμαζόταν να βυθιστεί υπό το βάρος μιας ιστορίας που πάει σχεδόν 40 χρόνια πίσω και το να την βλέπεις μπροστά σου είναι σαν να βλέπουν οι Αρχαίοι Αθηναίοι την Ακρόπολη να χτίζεται. Το μαγαζί έχει γεμίσει και μπροστά στο κάγκελο κρέμονται κορμιά σαν σταφύλια στο χωριό.
Ξεκινώντας με το “Blood Runs Red”, το δυναμικά γρήγορο D-beat punk τους έβαλε φωτιές και τα κορμιά άρχισαν να ιδρώνουν πάνω από τα πλακάκια του μουσικού ναού. “Hear Nothing, See Nothing, Say Nothing ”, “Protest and Survive”, “Never Again ” μαζί με τα καινούργια “New World Order”, “Hate Bomb” δημιούργησαν δυνατές αναταράξεις και ανατριχίλες στο ετερόκλητο ακροατήριο.
Από λοφία, patches, αμάνικα μπουφάν μέχρι μπλούζες Six Feet Under έβλεπες τριγύρω. Όλοι ήταν εκεί να κοινωνήσουν το μεθυστικό κρασί των Βρετανών, ξερνόντας το μετά πάνω στο σάπιο σύστημα, ενάντια στο οποίο τραγουδούν οι Discharge. Οι JJ και Bones μιλούσαν συνεχώς με “κολακευτικά” σχόλια για την λατρευτή Αστυνομία ξεσηκώνοντας ακόμη περισσότερα τον “όχλο” και τα πράγματα όσο πήγαινε αγρίευαν εκεί κάτω.
Ο ήχος στάθηκε καλά στα πόδια του και τα χτυπήματα του ξυπόλητου drummer, Proper (αυτός ούτε κάλτσες!) δίνανε το ρυθμό της σχιζοφρένειας. Μεγάλη φιγούρα ο μπασίστας Rainy, ντυμένος σαν στερεότυπο άστεγου σε χολυγουντική ταινία, ακίνητος σχεδόν, πρέπει συνολικά να διάνυσε στη σκηνή λίγες μόνο ίντσες, προκαλώντας το ενδιαφέρον μας. Ένα χορταστικό 80 (ίσως λίγο λιγότερο) που θα θυμόμαστε για πάντα, ειδικά όσοι αγοράσαμε τις μπλούζες που υπήρχαν ειδικά για εκείνη την ημέρα!
Ρε μάγκες, τι άλλο θα μας φέρετε; Είστε ικανοί μέχρι και τυμβωρυχία να κάνετε εσείς! Σας ευχαριστούμε!
Υ.Γ. ΕΝΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ: Μόνο σε punk συναυλίες είναι ασφαλές το stage diving. Απολαύστε Υπεύθυνα!
SETLIST
———-
The Blood Runs Red
Fight Back
Hear Nothing, See Nothing, Say Nothing
The Nightmare Continues
A Look At Tomorrow
The End
Hell on Earth
Cries of Pain
Ain’t No Feeble Bastard
Protest and Survive
Hype Overload
New World Order
Corpse of Decadence
Hatebomb
Never Again
State Violence State Control
Realities of War
Decontrol
Accessories by Molotov
War Is Hell
You Take Part in Creating the System
War’s No Fairytale
The Possibility of Life’s Destruction
Φωτογραφίες: Ναταλία Καλλιντέρη
669 
