Βία, φόβος και παράνοια στο γραφικό στενό του Boiler όπου με τη δαιμόνια φωτορεπόρτερ Ναταλία αναμένουμε, τρώγοντας Haribo, την εμφάνιση των ιερών τεράτων της αθηναϊκής καλλιτεχνικής αφρόκρεμας που, όπως λένε και οι ίδιοι, κάνουν σέντρα για την Balkana na na na na εις τη νιοστή τουρνέ.
Με μικρή απόκλιση χρόνου και ακόμη ελαφρότερη μετατόπιση χώρου, το χνουδωτό τρίο των Friend of Gods ανεβαίνει στη λιλιπούτεια σε μέγεθος, πλην, όμως, Γαργαντούας στο αξιακό σύστημα συνάρτησης παράνοιας/τέχνης, σκηνή του Boiler Room. Οι τρεις μαλλιαροί φίλοι αποφασίζουν με το καλημέρα να μην πάρουν αιχμάλωτο κανένα από τους 30-40 παρευρισκόμενους στο χώρο, ξεκινώντας την εκτροχιασμένη πορεία τους προς το χάος. Θα μου πείτε τώρα: “ Τι παπαριές είναι αυτές που μας τσαμπουνάς, ρε μαστουρόβλακα”, αλλά αν ήσασταν, εκεί, αγαπητοί αναγνώσται, θα καταλαβαίνατε περί τίνος πρόκειται.
Εφόσον δεν ήσασταν θα σας τα παραθέσω με απλά λόγια: Ο μικροσκοπικός χώρος έχει γεμίσει με διάφορα στοιχεία, αέριας κυρίως φύσης, η πυκνότητα των οποίων έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που η δαιμόνια φωτογράφος και ο υπογράφων δεν χρειάζεται να αγγίξουν τίποτα για να φτάσουν σε σημείο ευφορίας. Η μουσική υπόκρουση σχεδόν ποτέ δεν είναι κάτι από την ψυχεδελική περίοδο των Σκαθαριών. Κάθε άλλο, μάλιστα.
Οι τρεις φίλοι, με κύρια ατραξιόν το ημίγυμνο λούτρινο αγόρι – οκτάποδα, Τσίρο πίσω από τα τύμπανα, δίνουν πόνο που κυμαίνεται από τους Converge μέχρι τους Refused και τους δικούς μας Insect Radio, παντρεύοντας το jazz, το hardcore, το funk και το metal με μεγάλη ευχέρεια κινήσεων. Ο frontman Μιχάλης δε σταματάει να σκίζει το φάρυγγα του τα επόμενα 45’, τσιρίζοντας ακατανόητα πράματα και βιάζοντας την Tele του. Επίσης λέει στο κοινό ότι είναι θεοί και, συνεπώς, φίλοι του…(γκεγκε;). Εξ όψεως, το όλο πράμα ίσως να φαίνεται παρανοϊκό, αλλά οι τυπάδες ξέρουν να παίζουν και, όχι μόνο αυτό, είναι ακριβείς στο χιλιοστό ως προς αυτό που κάνουν. Όταν η σκόνη κατακάθεται ο frontman Μιχάλης, προειδοποιεί ότι θα προβούν σε κάποια μαλακία και παίζει τις πρώτες νότες του “Orion” των Metallica και τον ακολουθεί η υπόλοιπη μπάντα. Επίσης, παίζουν και κάποιο τραγούδι με τίτλο “Enter Sandman” το οποίο αναμένεται να έχει κάποια επιτυχία.
Περί τις 23:30 οι υποτακτικοί σκλάβοι της Rita Mosss, Κώστας και Δημήτρης, καταλαμβάνουν τη σκηνή και τότε αρχίζουν να ζορίζουν τα πράματα. Οι συχνότητες βαράνε κόκκινο και ο δείκτης χάους δείχνει να έχει τερματίσει, καθώς το ντουέτο ρίχνεται κατ’ ευθείαν στο ψητό δίνοντας στην ταμπέλα noise rock τα άντερά της στο χέρι. Ίσως να βοηθάει και το αποσμητικό χώρου που έχει γίνει ακόμη πιο έντονο τα τελευταία λεπτά… Μπα, εντύπωση μου θα είναι…
Ο Κώστας, έχοντας το πόστο του μπάσου και της φωνής, αναμένεται να εκραγεί από τα ουρλιαχτά και τη γενικότερη ένταση από στιγμή σε στιγμή, πράγμα που δεν συμβαίνει ποτέ. Πολλές φορές, κατά τη διάρκεια του σετ, πιστεύω ότι θα δω κάποιο νύχι του δεξιού του χεριού να εκτοξεύεται ή ότι θα αρχίσουν να βγαίνουν καπνοί από τα ακροδάχτυλα του λόγω τριβής και μανίας. Όπως και να έχει φαίνεται ασταμάτητος. Από την άλλη, ο Δημήτρης από τη μέση και πάνω θα μπορούσε να φαίνεται σαν υπάλληλος της ACS εν ώρα αιχμής. Από τη μέση και κάτω υποβόσκει το χάος, καθώς τα χτυπήματα του στα τύμπανα θυμίζουν παιδάκι που παίζει, αλλά στην πραγματικότητα είναι τέλεια συγχρονισμένα με το βόρβορο του μπάσου.
Από ‘κει και πέρα οποιαδήποτε μπακέτα εκτοξεύεται ή γλιστράει από το χέρι του δείχνει να προσθέτει στο οπτικό μέρος της εμφάνισης τους και ακόμη και οι απρόβλεπτες φωνές του είναι συν ένα βέλος στη φαρέτρα της μπάντας. Επίσης, είναι εμφανέστατο ότι έχουν μεγάλη επιρροή στα κορίτσα, καθώς μια μικροσκοπική, υαλοφόρος φίλη από πίσω μου με έχει σαπίσει στο ξύλο. Ομολογουμένως, έχω καιρό να φάω τόσο ξύλο σε live. Μετά από την προσθήκη μίας κιθάρας για extra θόρυβο και φινέτσα, η μπάντα αποχωρεί θριαμβεύτρια από το χώρο φωνάζοντας το σύνθημα που όλους μας ενώνει: BALKANA NA NA NA NA NA.
Καλά ήτο. Να το ξανακάνουμε…
Φωτογραφίες: Ναταλία Καλλιντέρη
793 
