Ύστερα από αρκετά χρόνια απραξίας, ο διάδοχος του “Rise of the Tyrant” (δισκάρα και ας το θάβουν διάφοροι “εμπειρογνώμονες”) έφτασε και θα πουλήσει σα ζεστό ψωμάκι! Το ελληνικό κοινό άλλωστε έχει αδυναμία στους Arch Enemy εδώ και χρόνια, οπότε κάθε νέα κυκλοφορία τους αποτελεί γεγονός.
Για να δούμε όμως τι μας ετοίμασε ο Michael Amott και η παρέα του! Καταρχάς το εξώφυλλο δε με αγγίζει καθόλου… Αυτά τα κομπιουτερίστικα cartoon που μοιάζουν με τους “κακούς” από τα χελωνονιντζάκια, είναι κάπως αστεία. Ευτυχώς βέβαια που το περιεχόμενο λίγη σχέση έχει με το artwork! Εδώ δε γελάμε, αλλά ευχαριστιόμαστε μελωδίες και τραγούδια. Τι και εάν οι ιδέες δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπες. Οι δουλειές που γίνονται με μεράκι φαίνονται και τις γουστάρω πολύ! Τέτοια είναι και το “Khaos Legions”. Έντεκα συνθέσεις (συν τρία instrumental) που δε γράφτηκαν απαραίτητα με γνώμονα το πόσο θα καταπλήξουν τα πλήθη, αλλά με τη διάθεση για απλοϊκό death metal, που σέβεται τον εαυτό του. Για να είμαι ειλικρινής, τους περίμενα με το τουφέκι τους Arch Enemy, καθώς οι προσπάθειες εντυπωσιασμού που έκαναν στο παρελθόν με είχαν κάνει ιδιαίτερα σκεπτικό. Τελικά, με αφόπλισαν μεν, αλλά δεν τίναξαν τα (όποια) μυαλά μου στον αέρα. Γιατί όσο και εάν μου αρέσει η αμεσότητα και η τραχύτητα των κομματιών του νέου τους album, δεν παύει να έχουμε να κάνουμε με κάτι που το έχουμε ακούσει πολλάκις και ποικιλοτρόπως, από την ίδια τη μπάντα μάλιστα. Έτσι λοιπόν, αδυνατώ να χαρακτηρίσω “must” το “Khaos Legions”. Είναι “καλό”, ποιοτικό, αλλά ως εκεί, με τα “No Gods, No Masters”, “Vengeance is Mine”, “Through the Eyes of A Raven” και “Yesterday is Dead and Gone” (που γυρίστηκε και σε video) να ξεχωρίζουν ελαφρώς. Εμένα μου κάνει… και εσάς θα σας κάνει… Αλλά καμία φορά χρειάζεται κάτι παραπάνω από αυτό. Και για να πω την αμαρτία μου, είμαι ο μόνος που εξακολουθεί να του λείπει ο Johan Liiva πίσω από το μικρόφωνο;
617 
