Από τις μπάντες σύγχρονου metal που απολαμβάνει πραγματικά ο παλαιοmetaller συντάκτης του παρόντος, οι καναδοί corers Threat Signal αρκετό καιρό μετά την τελευταία δισκογραφική τους παρουσία επανεμφανίζονται στο προσκήνιο, με μια καινούρια full length δουλειά.
Έχοντας μια αξιοσέβαστη καριέρα στο χώρο του πολύ τεχνικού neo (και όχι nu) metal, το νέο album αυτής της τετράδας είναι ένα μάλλον “επιφυλακτικό” βήμα. Και εξηγούμαι.
Όπως πάντα, η μουσική των Threat Signal ακολουθεί τα χνάρια των Killswitch Engage, με αρκετές δόσεις του death core των August Burns Red, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το υλικό τους υπολείπεται προσωπικού χαρακτήρος. Το “Disconnect” είναι ένας πολύ αξιόλογος βαρύτατου modern όσο και άκρως τεχνοκρατικού χαρακτήρα ηχητικώς δίσκος, αλλά γεγονός είναι ότι η μπάντα δεν ξεφεύγει καθόλου από τη συνθετική οπτική που επέδειξε στις προηγούμενες δουλειές της.
Οι Travis Montgomery και Matt Perrin επενδύουν με τεχνικά math-like riffs και trademark licks τις αρκετά αξιομνημόνευτες συνθέσεις του “Disconnect” και το ρυθμικό δίδυμο των Pat Kavanagh (μπάσο) και του (στρατολογηθέντα για το παρόν τουλάχιστον album) Andrew Minarik συμπληρώνει με πλουραλισμό τις όχι και τόσο απλουστευμένες συνθέσεις, οι οποίες απαιτούν την προσοχή του ακροατή. Ο δε Jon Howard έχει ωριμάσει χωρίς να έχει χάσει ούτε καθ’ ελάχιστον την χαρακτηριστική του χροιά, εξακολουθεί να είναι ένας άριστος performer ο οποίος διαθέτει μια εξαιρετική για το ιδίωμα φωνή και βρίσκεται σε υψηλά ερμηνευτικά επίπεδα.
Το σήμα κατατεθέν των Threat Signal είναι το φαινόμενο συνθετικής λογικής που ακολουθούν από την αρχή της καριέρας τους και εστιάζεται στη βηματική ακολουθία “αλλοπρόσαλλη, πολύ σκληρή εισαγωγή και γέφυρα που μεταβάλλει κατά πολλές μοίρες την τελική συναισθηματική απόληξη της κάθε σύνθεσης”. Αυτή η φόρμουλα ακολουθείται και εδώ (αν και διαφοροποιείται από κάποια ακουστικά intros) αλλά σίγουρα η απουσία της αυθόρμητης μελωδικότητας ή του φουριόζικου ενθουσιασμού που επέδειξαν οι Καναδοί στο, για παράδειγμα,“Vigilance” του 2009, είναι εμφανής, με το υλικό του “Disconnected να ακούγεται πιο συμπαγές αλλά και πιο “συμπιεσμένο”, με ελαττωμένα τα συναισθηματικά μελωδικά peaks στα οποία διακρινόταν η μπάντα. Από την άλλη, οι Threat Signal δείχνουν ένα πιο έντονο prog πρόσωπο, απόρροια ίσως της υψηλής εκτελεστικής δεινότητας των μελών της μπάντας.
Πολύ καλά τα “Walking Alone”, “Aura” και “To Thine Own Self Be True”, το επιλογικό “Terminal Madness” που κατά κάποιο τρόπο συμπλέκει όλες τις τάσεις που εμφανίζονται στη μουσική των Threat Signal σε μια μεγάλης διάρκειας σύνθεση, εξαιρετικό το θηριώδες “Exit The Matrix”, καλό το καλμάρισμα του ακουστικού “Betrayal” που μου έφερε στο νου ’80s thrash μπαλλαντοειδείς απόπειρες και επίσης ξεχωριστές στιγμές τα “Elimination Process” και “Falling Apart” με τα όμορφα ρεφρέν τους.
Το “Disconnect” είναι ένα αξιοπρεπέστατο album αλλά δεν περιέχει το παραμικρό στοιχείο έκπληξης αλλά ούτε και εξέλιξης για την μπάντα, τουλάχιστον συνθετικά. Είναι ένα album που εμπεριέχει την επιφύλαξη της δισκογραφικής επιστροφής μετά από καιρό, με ένα “ας-δω-πρώτα-πως-κινείται” attitude σε σχέση με τη λιμνάζουσα (εδώ και καιρό) κατάσταση που επικρατεί στο “αγριεμένο” άκρο της ανήλικης pop to rock U.S. κουλτούρας. Είναι αξιόλογος δίσκος αλλά με βάση τον πρότερο εξαιρετικό βίο τους, μάλλον στάσιμο υλικό για τους Threat Signal. Περιμένω περισσότερα και σε λιγότερο διάστημα από μια εξαετία.
https://www.facebook.com/threatsignal/
538 
