Το D-beat πήρε το όνομα του από το πρώτο γράμμα του δικού τους. Μεγάλοι καλλιτέχνες τους μνημονεύουν σαν σημαντικούς για τον ήχο τους και 40 περίπου χρόνια μετά οι Discharge είναι ακόμη εδώ να μας τραγουδούν για τα στραβά της κοινωνίας. Για δεύτερη φορά στη χώρα μας και πρώτη στην Αθήνα, έρχονται την Παρασκευή 3 Νοεμβρίου για ένα μοναδικό live στο An Club (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ) και ενδέχεται η πόλη να πάρει φωτιά. Οι Anthony “Bones” Roberts (κιθάρα) και Jeff “JJ” Janiak (φωνή) μιλούν στο Δημήτρη Μαρσέλο και το rockway.gr για τη μουσική τους και τον κόσμο γενικότερα.
-Καλησπέρα και σας ευχαριστώ για το χρόνο σας! Μετά από σχεδόν τέσσερις δεκαετίες οι Discharge είναι ακόμη ενεργοί. Ποια δύναμη σας σπρώχνει να συνεχίζεται για τόσα χρόνια;
Bones: Το γεγονός πως η μουσική και οι στίχοι μας είναι ακόμα τόσο σχετικά, όσο ήταν τότε που αρχίσαμε.
-Σας έχουν αποκαλέσει ιδρυτές του D-beat ήχου και έχετε αναφερθεί ως επιρροή για μεγάλες metal μπάντες σαν τους Metallica και τους Slayer. Ποιος επηρέασε εσάς όμως για να γίνεται ένας punk θρύλος;
Bones: Δεν ήταν κάποιος συγκεκριμένος του οποίου τον ηχο θέλαμε να εξομοιώσουμε, βαδίζαμε παράλληλα με την τότε εποχή και υποθέτω πως ακουγόμασταν λίγο σαν τους Sex Pistols, όμως θέλαμε να το κάνουμε γρηγορότητερα και δυνατότερα.
-Το να συνδυάζεις metal ήχους με το punk δεν είναι εύκολο να χωνευθεί. Σας παραπονιούνται ακόμη, όσοι αντιτίθενται του συγκεκριμένου γάμου;
Bones: Αυτή τη στιγμή, μόνο ένα μέλος μας ήταν στην μπάντα κατά τη διάρκεια της heavy metal περιόδου, ευτυχώς εγώ και ο Tezz (Terence Roberts-κιθάρα) φύγαμε πριν από αυτό, και αν είχαμε μείνει οι Discharge δεν θα είχαν ξεκινήσει ποτέ αυτό το ταξίδι.
-Πέρυσι, κυκλοφορήσατε το “End of Days”, μετά από 8 χρόνια σιωπής, μέσω της Nuclear Blast. Πως πειστήκατε να προστεθέιτε στο υπέροχο roster τους; Είστε ικανοποιημένοι από την στήριξη τους;
JJ: Είχαμε κάποιες προσφορές από διάφορες εταιρίες και ήταν πραγματικά μια δύσκολη απόφαση. Τα προηγούμενα δυο albums των Discharge πήγαν ανήκουστα, επειδή κυκλοφόρησαν μέσω μικρών εταιριών, με αποτέλεσμα να μην έχουν μεγάλη διανομή ή διαφήμιση. Συνεχίζω να συναντώ οπαδούς μας που δεν γνωρίζουν καν πως τα έχουν κυκλοφορήσει, οπότε θέλαμε να πάμε με μια εταιρία που μπορεί στα αλήθεια να μεταφέρει το μήνυμα μας. Οι DIY labels είναι καλές, αλλά αν πας με μια τέτοια, καταλήγεις να κάνει κήρυγμα στους ήδη προσυλητισμένους. Η Nuclear Blast ήταν η καλύτερη σε αυτόν τον τομέα και διαφημίζει σε ένα ευρύτερο κοινό.
-Στιχουργικά μοιάζει να προσπαθείτε να μας κάνετε να δούμε την ασχήμια και την αδικία στον κόσμο. Πιστεύετε πως τα πράγματα μπορούν να καλυτερεύσουν; Έχουν καλυτερεύσει από το 1980 ως σήμερα;
JJ: Τα πράγματα πάντα μπορούν να καλυτερεύσεουν, αλλά μπορούν και να χειροτερέψουν. Πολύ! Τελευταία φαίνεται να χειροτερεύουν στα κοινωνικά και πολιτικά κλίματα, ο ρατσισμός δείχνει το χειρότερο εαυτό του μάλιστα, γίνεται της μόδας. Οι παγκόσμιοι ηγέτες είναι όλοι τρελοί και τρώει το χέρι να πατήσουν το κουμπί και ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν θα με ξάφνιαζε αν ξεκινούσε. Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε για καλύτερα!
-Το μόνο πράγμα που ακούγεται αλλαγμένο στη μουσική σας είναι η παραγωγή. Οι νέοι δίσκοι ακούγονται πιο συμπαγείς, περισσότερο μεταλλικοί π.χ. από το “Hear nothing…” του 1982. Οι τρόποι ηχογράφησης σίγουρα έχουν αλλάξει με την εξέλιξη της τεχνολογίας, αλλά ο τρόπος σύνθεσης τραγουδιών άλλαξε καθόλου;
Bones: Μα και βέβαια έχει αλλάξηει ο ήχος και ο κόσμος προχωράει. Με την τεχνολογία του 80 ήταν δύσκολο να ηχογραφήσεις οτιδήποτε με έστω ανεκτή ποιότητα ήχου. Ο εξοπλισμός ήταν απαρχαιωμένος σε σχέση με τα τωρινά δεδομένα, αλλά το μοναδικό πράγμα που συναντάς σε όλους μας τους δίσκους είναι η ενέργεια.
JJ: Είναι αστείο που πολλοί λένε πόσο καθαρό και μοντέρνο ήχο έχει το “End Of Days”, αφού το ηχογραφήσαμε σε αναλογική μαγνητοταινία!
-Υπάρχει ακόμη ενεργή punk σκηνή σήμερα, όπως τότε που ξεκινήσατε;
Bones: Ναι, υπάρχει ακόμη μια κάπως δυνατή σκηνή, προφανώς όχι όπως τότε, αλλά συνεχίζει να υπάρχει. Και έρχεται και από πίσω νέα γενιά, που μας ενθουσιάζει σαν μπάντα.
-Το punk ήταν πάντοτε η φωνή του υπογείου και όσων έψαχναν ισότητα και ελευθερία. Η Ευρώπη βρίσκεται σε αναταραχή, το Ηνωμένο Βασίλειο φέυγει από την Ε.Ε., η Καταλωνία ζητάει ανεξαρτησία και όλα τα άλλα που συζητήσαμε παραπάνω. Πιστεύεις πως οι μουσικοί θα έπρεπε να πάρουν θέση στα κοινωνικά θέματα ή να συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους;
JJ: Οι Discharge σαν συγκρότημα σίγουρα θα λέει τη γνώμη του. Για αυτά τραγουδούσαμε πάντα και αυτό μας καθορίζει. Δεν πιστεύω όμως πως ο κάθε μουσικός έχει την ευθύνη να μιλάει για τα προβλήματα του κόσμου και την πολιτική. Η μουσική θα ήταν πολύ βαρετή αν όλοι έλεγαν τα ίδια ή έπαιζαν με το ίδιο ύφος. Σαν τέχνη και αυτή έρχεται σε διάφορες μορφές. Παρόλαυτα, όταν συγκροτήματα τραγουδούν για τέτοια θέματα έινα καλό, μιας που υπάρχει πιθανότητα να ανοίξουν τα μάτια ανθρώπων και να τους ξυπνήσουν, αλλά δεν θα έλεγα πως είναι υποχρεωμένοι. Είναι δική τους η τέχνη και θα την κάνουν ό,τι νομίζουν!
-Σας περιμένουμε με αγωνία στην Αθήνα. Τι περιμένετε από εκείνο το βράδυ;
JJ: Παίξαμε πέρυσι στη Θεσσαλονίκη και ήταν τρέλα! Ανυπομονούμε να επιστρέψουμε στην Ελλάδα. Μας αρέσει εκεί!
1003 
