Ο γνήσιος τούτος Αμερικανός πιτσιρικάς από το Texas έχει βαθιά τις ρίζες του στην αμερικάνικη blues και rock παράδοση.
Ξεκίνησε να παίζει κιθάρα στα έξι και μέχρι τα 11, ωσάν γνήσιος κάγκουρας, πούλησε την ανωμάλου που του είχαν αγοράσει οι γονείς του, για να αγοράσει μία αστραφτερή Les Paul και να αρχίσει να μαθητεύει δίπλα σε κάποιον μπάρμπα bluesman, ονόματι Roosevelt Twitty με τον οποίο άρχισε να περιοδεύει στην τρυφερή ηλικία των 13.
Όλα τα παραπάνω ίσως να θυμίζουν ταινία με τον Ralph Macchio αλλά είναι η ιστορία, εν συντόμω, του 26χρονου ροκά, ο οποίος μετά από κάποια EP κι ένα ακόμη LP, είχε την τύχη να ανοίγει τους Guns ‘n’ Roses στο πρόσφατο Not in this Lifetime Tour – την έβδομη οικονομία στον κόσμο κατά κάποιες εφημερίδες. Τώρα κυκλοφορεί το νέο ομώνυμο δίσκο με την μπάντα του και δείχνει πιο δυνατός από ποτέ.
Θα με ρωτήσετε, βέβαια, μετά από όλες αυτές τις παπαριές περί τίνος πρόκειται, αλλά έχω δώσει ήδη ένα στοιχείο. Για την ακρίβεια ο ήχος του φίλου αυτού είναι το τέλειο δείγμα του μεταμοντέρνου blues και rock’n’roll από τον Gary Clark Jr. και τους G’n’R και πέρα. Το κυρίως υλικό είναι αμιγώς ρετρό, ακατέργαστο blues, αλλά, προφανώς, στην εκφορά του θυμίζει διάφορα πράματα. Συχνά ακούγεται σαν τους Arctic Monkeys μετά το διαστρεβλωμένο “Humbug”, όπως συμβαίνει στο “I Don’t Mind the Blood” και στο “Jealous Me”. Αλλού, και σε μεγάλη συχνότητα, το σκληρό rock ’n’ roll των Velvet Revolver κάνει την εμφάνισή του μαζί με το πνεύμα των Led Zeppelin, σε κομμάτια όπως το μεταλλικό boogie “Aftershock” και στο “Backfire”. Οι πρώτες νότες του “Weak and Weepin’” θυμίζουν το “Comatose” των Pearl Jam, μείον την ταχύτητα.
Από εκεί και πέρα στα πιο αργά τραγουδάκια, όπως το άκρως bluesy “Ramblin Bones” και το “Into The Black” θα μπορούσαν να είναι και σε δίσκο του Bon Jovi.
Όχι άσχημα, αλλά όχι κάτι κοσμογονικό.
624 
