Οι JIBE αναμφισβήτητα αποτελούν μια μπάντα, κατά κάποιο τρόπο, “μύθο” για την αμερικανική alternative rock σκηνή και η κυκλοφορία του “Epic Tales of Human Nature” αποτελεί μία ιστορική στιγμή, τόσο για τους ίδιους, όσο και για τους πολυάριθμους fan που αριθμεί.
Αναμφισβήτητα η ιστορία τους θα μπορούσε να συμπεριληφθεί σε κάποιο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς “Behind The Music”. Δημιουργήθηκαν το 1993 και από το πρώτο τους κιόλας studio album (“Jibe” – 1996, είχε προηγηθεί το live album “Live at Trees”) έκαναν μεγάλη αίσθηση στο αμερικάνικο κοινό, πραγματοποιώντας ακούραστα tour με σχήματα όπως οι Toadies, οι Fastball, οι Creed κλπ. Με την κυκλοφορία της δεύτερης δουλειάς τους (“In My Head” – 2000), η δημοτικότητα τους εκτοξεύεται και το “I’ll Meet You Half Way”, ακούγεται σταθερά στα airplay ανεξάρτητων ραδιοφωνικών σταθμών και σε πολλές περιπτώσεις καταλαμβάνει και την πρώτη θέση ακόμα και για εβδομάδες.
Το ταβάνι τους όμως, δε το είχαν πιάσει ακόμα. Το Uprising (2004) τους απογείωσε και το “Yesterday’s Gone”, αποτέλεσε ένα τραγούδι – ορόσημο (έως και σήμερα), ανοίγοντας παράλληλα τον πυρήνα των fan πέρα από το Dallas. Αν συνυπολογίσουμε ότι από το 2000 και μετά η μπάντα πραγματοποίησε περιοδείες με ονόματα όπως Nickelback, οι Kings of Leon και ο Marilyn Manson, καταλαβαίνουμε τη δυναμική τους και τις προοπτικές που ανοίγονταν για αυτούς. Όμως τελείως ξαφνικά, έπεσαν τίτλοι τέλους!
Ο τραγουδιστής και frontman τους, Joe Grah, έπειτα από μια μάχη με τις απαγορευμένες ουσίες, το αλκοόλ και γενικά δαίμονες που τον κυρίευαν, αποφάσισε ν’ αποχωρίσει και συνεπακόλουθο ήταν κι η παύση – διάλυση για τους JIBE, χωρίς καμιά επίσημη ανακοίνωση.
Όταν 11 χρόνια μετά (2015), ανακοινώθηκε από ραδιοφωνικό σταθμό του Dallas, ότι θα παίξουν ζωντανά, τα εισιτήρια εξανεμίστηκαν σε λιγότερο από 10 ώρες και ύστερα από αυτό η κυκλοφορία νέου υλικού ήταν προδιαγεγραμμένη.
Το “Epic Tales of Human Nature” είναι μια άρτια παραγωγή και τα στοιχεία που με εντυπωσίασαν είναι ο εξαιρετικά δεμένος – συμπαγής ήχος, οι περίτεχνες (μα όχι περίπλοκες) ενορχηστρώσεις, τα μελωδικά περάσματα και φυσικά οι καθαριστικές ικανότητες του Toby Bittenbender, που αποτυπώνονται σε αρκετά εμπνευσμένες σόλο στιγμές.
Αν και το κομμάτι των στίχων είναι που άγγιξε τους περισσότερους κι η περιβαλλοντική αφύπνιση που προτάσσει, δε θα μπορούσα να πω ότι συνάδει με τα δικά μου γούστα (αφήστε δε που ο πλανήτης γη δε θα σωθεί από επικλήσεις) κι αν προσπάθησα να το παρακάμψω, κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό, αφού όλη η φιλοσοφία του album είναι χτισμένη γύρω από το μήνυμα των στίχων.
Οι JIBE του 2017, προσδίδουν μια σαφώς Audioslave χροιά στον ήχο τους, με τα εξαιρετικά φωνητικά του Joe Grah, να μην υπέρ – προβάλλονται όπως στα προηγούμενα album, αλλά να υπάρχει μια εξαιρετική χημεία – ισορρπία με το μουσικό μέρος. Ξεχωρίζουν με δυσκολία, τα πολύ καλοδουλεμένα “We’ve Only Just Begun” (με εξαιρετικές εναλλαγές και δείγμα ταλέντου στην ενορχήστρωση) και το “Release” (που παραπέμπει σε πιο καλογυαλισμένους Alice In Chains), ενώ όταν αποφασίζουν ν’ αφήσουν το πόδι από το πετάλι, δείχνουν ότι «το έχουν» και σε πιο λυρικές στιγμές, όπως το “Waiting” και το “Sanctuary”, τα οποία αποτελούν ιδανικές γέφυρες για τα “Best I Ever Had” και “Bravery” που ακολουθούν.
Πρόκειται άραγε για μια επική επάνοδο; Αυτό δε μπορώ να το γνωρίζω, αλλά το “Epic Tales of Human Nature” είναι ένα πολύ καλό rock album, που τους ανεβάζει επίπεδο σε σχέση με εκεί που το είχαν αφήσει πριν τη διάλυσή τους. Αν, βέβαια, η δήλωση του Joe Grah επιβεβαιωθεί: “No machines, no managers, no labels, no chasing radio, none of that bullshit is ever going to stain our souls again”, τότε θα έχουμε αρκετά να συζητήσουμε για τους JIBE στο μέλλον.
614 
