Υπάρχει ένας λόγος που όταν ακούω για τα τόσα 15χρονα geeks που διαβάζουν στο δωμάτιο τους το τελευταίο τεύχος του Iron Man και λένε από μέσα τους “όταν μεγαλώσω, θα βρω μια τρομερή ιδέα, το κόμικ μου θα βγει από μια μεγάλη εταιρεία, θα το λατρέψουν όλοι και θα γίνω διάσημος”, δεν μπορώ να γελάσω με τις αυταπάτες τους. Ο λόγος ακούει στο όνομα Brian K. Vaughan.
Ο τύπος έσκασε στο χώρο των κόμικ από το πουθενά και ξαφνικά βρέθηκε στην DC να βγάζει δύο creator owned σειρές για τις οποίες οι ετυμηγορίες του κόσμου κυμαίνονταν από “ο Vaughan τα σπάει” μέχρι “ο Vaughan έχει κάνει μια από τις καλύτερες σειρές στην ιστορία των κόμικ”. Ακολούθησε αναγνώριση, φήμη, χρήμα, βραβεία Hugo και Eisner, και τρία χρόνια μετά ο κύριος κατέληξε μεταξύ άλλων βασικός σεναριογράφος του Lost. Με μόνη ουσιαστικά προϋπηρεσία αυτές τις δύο σειρές. Όταν λοιπόν σας λέω ότι το Y-The Last Man είναι ένα κόμικ που αξίζει να διαβάσει κανείς, το εννοώ.
Κι αυτό το λέω επειδή εκ πρώτης όψεως, το σενάριο της σειράς φαντάζει σαν εφιάλτης που θα διηγείτο η Samantha στις φιλενάδες της σε επεισόδιο του Sex and the City: μια μέρα,
όλα τα αρσενικά του πλανήτη πεθαίνουν. Άνδρες, σκύλοι, γάτοι, ταύροι, τα πάντα. Αν ο ρόλος σου στη Γη είναι να καβαλάς άλλο μέλος της ράτσας σου για να βγουν παιδάκια, ότι πρόλαβες. Η ιστορία διαδραματίζεται από την οπτική του Yorick, ενός από τους δύο μοναδικούς αρσενικούς επιζώντες στην υφήλιο. Ο δεύτερος είναι η μαϊμού του. Ναι, χαχα, πριν πάτε να γελάσετε, σκεφτείτε ξανά: Brian K. Vaughan – Y: The Last Man –βραβεία Hugo και Eisner-κύριος σεναριογράφος του Lost. Το κόμικ είναι ουσιαστικά post apocalyptic (όσο φεμινιστής και να είσαι οφείλεις να αναγνωρίσεις ότι αν σε μια μέρα πεθάνει ο μισός πληθυσμός του πλανήτη, θα ακολουθήσει ένα κάποιο ρημαδιό), με τον Yorick να είναι το μεγάλο έπαθλο που κυνηγούν όλοι (ή μάλλον όλες), καθώς αποτελεί τη μοναδική ελπίδα επιβίωσης του ανθρώπινου είδους. Ενώ κυνηγιέται, ο δύσμοιρος τύπος προσπαθεί να μάθει τι στο διάολο προκάλεσε αυτή τη βιβλική καταστροφή. Και όλα αυτά με φόντο τις επιζήσαντες γυναίκες οι οποίες σιγά σιγά συνέρχονται από το σοκ και ξαναχτίζουν μια νέα, μητριαρχική κοινωνία, επαναπροσδιορίζοντας την θέση τους σε ένα κόσμο που μέχρι πρότινος, όσο καλά μασκαρεμένος κι αν ήταν, ήταν άκρως σοβινιστικός (π.χ. σχεδόν όλοι οι πιλότοι μαχητικών και πολιτικών αεροσκαφών ήταν άνδρες). Η ιστορία εικονογραφείται από την συνδημιουργό του κόμικ, Pia Guerra, η οποία κάνει μια έξοχη δουλειά προσδίδοντας στους χαρακτήρες μια μοναδική εκφραστικότητα που
συμπληρώνει απόλυτα το σενάριο και το ζωντανεύει.
Το Y:The Last Man δεν είναι δογματικό, δείχνει όμως με έναν πολύ ρεαλιστικό –και όσο χρειάζεται, χιουμοριστικό- τρόπο μια υποθετική what if κατάσταση, μέσω της οποίας σχολιάζει σε έντονο βαθμό τη σημερινή πραγματικότητα. Και όλα αυτά σε μια ιστορία η οποία κατάφερε να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού για εξήντα ολόκληρα τεύχη. Και τώρα θα σταματήσω να γράφω γιατί πωρώθηκα και πάω να το ξαναδιαβάσω.
Ετυμηγορία (ή για όσους βαριούνται τα πολλά γράμματα και scrollάρουν κατευθείαν στο τέλος του κειμένου):
Πώς να γράψεις μια ιστορία για το τελευταίο αρσενικό πάνω σε μια Γη γεμάτη γυναίκες, χωρίς να είναι τσόντα; Διαβάστε το Y:The Last Man και μάθετε την απάντηση.
396 
