Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα συγκρότημα 4 φίλων που το 2015 αποφάσισε να αλλάξει ήχο στη μουσική τους, επιλογή που θα έδινε ζωή σε ένα νέο σχήμα ονόματι Rusty Bonez.
Ο νέος προσανατολισμός τους είναι το Heavy Rock και η πυξίδα τους δείχνει ξεκάθαρα τον Αμερικάνικο Νότο. Είμαστε έτοιμοι, λοιπόν; Μπότες, τσεκ. Γιλέκο, τσεκ. Hurley… Ένα λεπτό, η Hurley δεν έχει CD player. Κι ενώ κάποιες μπορεί και να έχουν, δε θέλουμε να παίρνει ο αέρας τις νότες από αυτό εδώ το CD. Οπότε, κάπου στο Νότο, μέσα σε ένα Chevrolet Impala, βάζουμε το “Wrath” των Rusty Bonez, πατάμε play και ξεκινάμε ένα μουσικό roadtrip στα Αμερικάνικα highways διάρκειας 39 λεπτών.
Ξεκινάμε ήρεμα κι ωραία με το “Ball N’ Chain”, μια πολύ ωραία εισαγωγή που μας προϊδεάζει για το τι θα επακολουθήσει και σε τι μουσικό ύφος θα κινηθεί όλος ο υπόλοιπος δίσκος. Nice n’ easy μπαίνουμε στο κλίμα χωρίς να περιμένουμε τη σφαλιάρα που θα επακολουθήσει από το “Wrath”, που έρχεται με χίλια, σαν γροθιά να μας ξυπνήσει.
Το “Broken Mold” είναι από τα τραγούδια που θα σου κολλήσουν στο κεφάλι κι ο μόνος τρόπος για να τα ξεκολλήσεις είναι να βάλεις το CD να παίξει και να τα ακούσεις ξανά. Στο “Scream of Souls” ευφραίνονται τα ώτα μας με πολύ ωραίες stoner κιθαριστικές μελωδίες και σόλο. Στο “King of the Road” το μπάσο παίρνει φωτιά, φίλε μου.
Το “Nameless Hero” μου δημιούργησε ανάμικτα συναισθήματα μιας κι ενώ μου αρέσει όλος ο δίσκος, αυτό το κομμάτι βγάζει μια διαφορετική, συνολική ωριμότητα που δεν μπορώ ακόμη να προσδιορίσω το τι είναι αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει τόσο. Σίγουρα θα το κατέτασσα στα πιο δυνατά σημεία αυτού του δίσκου.
Το “Goldman Shagged” είναι ένα πολύ δυνατό κομμάτι που θυμίζει μουσικά κάτι από Corrosion of Conformity μαζί με Metallica θα έλεγα, και στιχουργικά παραπέμπει, εξ’ ολοκλήρου, τίτλος (βλ. Goldman Sachs) και στίχοι, στην οικονομική μάστιγα του σήμερα, τον καπιταλισμό και τη δίψα για χρήμα που κάνει τη γη να γυρίζει. Επόμενο στη σειρά είναι το “Stoned Skin”, με ωραίες μπασογραμμές και κιθαριστικά σόλο. Σε γενικές γραμμές διατηρούν μια ωραία μελωδική ισορροπία.
Το “Burn the sun” συνεχίζει κατά κάποιον τρόπο τη δουλειά που έχουν κάνει τα υπόλοιπα κομμάτια μέχρι αυτό το σημείο. Το κομμάτι Νο 10 είναι το “Grub”, το αργό μελωδικό κομμάτι που κλείνει πολύ όμορφα το album. Σε αυτό το σημείο έχω να πω ότι όλος ο δίσκος ακούγεται ιδιαίτερα ευχάριστα χωρίς να σου δημιουργείται η ανάγκη να προσπεράσεις κάποιο κομμάτι.
Σε όλη την έκταση του CD ακούμε διάχυτες επιρροές από Kyuss, Lynyrd Skynyrd, Alice in Chains, Audioslave, Zakk Wylde, Corrosion of Conformity, Motorhead, Colour haze, Allman Brothers, πράγμα που δε μας ενοχλεί στο ελάχιστο. Το “Wrath” είναι δίσκος που αν και παρθενικός, έχει μια πολύ καλή παραγωγή και είναι ιδιαίτερα καλοδουλεμένος. Μια πολύ ωραία εισαγωγή, θα έλεγα, για τους Rusty Bonez στη δισκογραφία.
Δείτε παρακάτω το lyric video για το “Broken Mold”, την καλλιτεχνική επιμέλεια του οποίου (όπως και γενικά του artwork του album) ανέλαβε ο πολύ ταλαντούχος Bewild Brother.
751 
