Δε νομίζω πως χωράει πλέον αμφισβήτηση για το ποιο σχήμα κρατάει τα ηνία της gore death σκηνής εδώ και πάμπολλα χρόνια…
Με 29 χρόνια πορείας και 14 full length, οι αμερικανοί κάφροι Cannibal Corpse έχουν καταφέρει ένα εκπληκτικό σερί ακραίων δίσκων, το οποίο συνεχίζεται με το “Red Before Black”.
Ακολουθώντας τα βήματα του προ τριετίας “A Skeletal Domain”, το σχήμα επαναφέρει (τρόπον τινά) τον πιο old school ήχο του, συνδυάζοντας το παρελθόν με το παρόν τους, σκορπίζοντας χαρά στους οπαδούς τους και δη, τους πιο παλιούς.
Βίαιο κι αβυσσαλέο, αλλά και με πιο mid tempo περάσματα, το “Red Before Black” βαδίζει στα συνθετικά στάνταρ που μας έχουν συνηθίσει οι Cannibal Corpse, με ένα μικρό “αλλά” να πλανάται στην ατμόσφαιρα… Όλα κυλούν αβίαστα κι αιματηρά, στο γνωστό brutal μοτίβο, με τα φωνητικά του Fischer να στοιχειώνουν χιπστεράδες και παρθένες, ρυθμικά που καταδιώκουν μέχρι και τους ανυποψίαστους περαστικούς που τυχαίνει και περνούν έξω από το σπίτι σου, και riff που σχίζουν σάρκες προκειμένου να εισχωρήσουν στο μυαλό σου.
Το προαναφερθέν “αλλά”, έχει να κάνει με το ότι, ενώ ο δίσκος είναι κλάσεις ανώτερος σε σχέση με άλλους του είδους, σε σύγκριση με τις πιο πρόσφατες δουλειές των “κανίβαλων”, μάλλον υστερεί. Δε με ενθουσίασε όπως το “Torture”, ούτε με σαγήνευσε όπως το “A Skeletal Domain”, ενώ σε γενικές γραμμές θεωρώ πως, παρότι εξαιρετικη, δεν είναι από τις κυκλοφορίες της μπάντας που θα “μείνουν”, ιφ γιου νόου γουάτ άη μην, καλέ μου κάφρε!
Βέβαια, αυτό είναι πολύ λογικό, μιας κι όταν παίζεις μπάλα σε άλλη κατηγορία σε σχέση με τους περισσότερους, είναι σχεδόν αναμενόμενο να υπάρξουν και κάποιες στιγμές που, όσο ποιοτικές και “αούα” να είναι, μοιραία, δε θα είναι εξίσου καλές και “ουάου” με κάποιες άλλες.
Πέραν όμως του γεγονότος ότι το “Red Before Black” είναι απλά μια χαρά κι όχι κάτι παραπάνω, οι Cannibal Corpse για πολλοστή φορά παραδίδουν μαθήματα ακραίας μουσικής, δίνοντας μόνιμα βορρά για τα νεότερα σχήματα, σφάζοντας παράλληλα, με πολύ ώριμο τρόπο, τα πάντα στο διάβα τους.
Εν ολίγοις, η φάση είναι “σχίσε με να αλλάξω ράφτη, αλλά απαλά γιατί έχω σχέση” κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!
Highlights: “Only One Will”, “Code of the Slashers”, “Remained”, “Firestorm Vengeance”, “Scavenger Consuming Death”, “In the Midst of Ruin”, “Hideous Ichor”
820 
