Χάρη σε έναν φίλο, κομμάτι της ελληνικής heavy rock σκηνής, γνώρισα πριν αρκετά χρόνια τη μουσική των Lionize, οι οποίοι με εξέπληξαν με την μοναδική τους άποψη πάνω στο σκληρό ροκ, το οποίο διάνθιζαν με funk και reggae ρυθμούς.
Από το “Space Pope + The Glass Machine” (2008) και έπειτα, έγινα φίλος τους, μάθαινα τα νέα τους και χάρηκα πολύ όταν στην Αγγλία γνωρίστηκαν με τους Planet of Zeus (μέσω των οποίων απόκτησα και μια μπλούζα τους), οι οποίοι στη συνέχεια τους έφεραν το 2016 να ανοίξουν τη συναυλία τους στο Piraeus Academy.
Αυτά για την προϊστορία και βουρ στον πατσά!
Στο έκτο album των Αμερικανών Lionize, η μουσική γεύση της Καραϊβικής έχει ατονήσει, αλλά η σεβεντίλα παραμένει και μάλιστα, ενδυναμώνεται ιδιαίτερα. Το hammond organ παίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο στη δομή των κομματιών και η φωνή του Nate Bergman μου θυμίζει πολλές φορές των μοναδικό Phil Collins και το funk συναίσθημα εναλλάσσεται μοναδικά με heavy rock α λα Clutch εκρήξεις, ακόμα ακόμα και ψήγματα Iron Maiden, όπως στο “Fire in Athena”, που το εμπνεύστηκαν όσο βρίσκονταν στη χώρα μας.
Η παραγωγή είναι γεμάτη και δυναμική (έχει μπλεχτεί σε αυτή και ο drummer των Clutch, Jean Paul Gaster) και νομίζω πως κουβαλάει ιδανικά το όραμα των Lionize για αυτό το δισκογράφημα.
Φαίνεται πως οι Lionize αλλάζουν τρόπον τινά σελίδα, παίζοντας μπάλα σε ένα κομμάτι ρετρολαγνείας που τους ταιριάζει πολύ. Αυτό το heavy που κρατάνε σε νάρκωση είναι στη σωστή δόση, ώστε να κάνει τη μουσική τους συναρπαστική και να απευθύνεται σε πολλούς διαφορετικούς μουσικόφιλους.
Η φοβερή ερμηνεία της μπάντας στο “Power Grid” είναι μεγάλη στιγμή στο “Nuclear Soul”, χωρίς να εννοώ πως τα άλλα κομμάτια υπολείπονται σε μαεστρία, είτε είναι δυνατά και ρυθμικά, είτε πιο ήρεμα σε ένταση, όπως τα “Fire in Athena” και “Ain’t a Shame”.
Ένα γενναίο βήμα προς την κορυφή για τους Lionize, το οποίο θα θυμόμαστε στο μέλλον ως ένα από τα πιο σημαντικά τους!
717 
