Σε όλα τα είδη μουσικής, αναγνωρίζοντας φυσικά το αυτόνομο ταλέντο, υπάρχουν οι μπάντες που αποτελούν τις “σημαδούρες”, σχήματα δηλαδή που για ποικίλους λόγους (εμπορικούς /προωθητικούς, καλλιτεχνικούς ή ακόμη και σκανδαλομυθικούς) είναι οι σταθερές του εκάστοτε ιδιώματος, οι “signature bands” που λένε και οι αλλοδαποί.
Οι Πορτογάλοι Moonspell αποτελούν μια τέτοιου είδους. Παλαιό σχήμα στο χώρο του goth metal (αν και η εκκίνηση ήταν blackίζουσα, σε μια εποχή που οι ορολογίες έπαιζαν ακόμη καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη μιας μπάντας), με τα “Wolfheart” και “Irreligious” μια εικοσαετία περίπου πριν, όρισαν το δικό τους χαρακτηριστικό στιλ. Κορυφαία albums και τα δυο και η αλήθεια είναι ότι η δημοτικότητά τους στηρίχτηκε περισσότερο στο feedback αυτών παρά στην τακτή και αξιοπρεπή εν γένει δισκογραφική παρουσία τους στα χρόνια που ακολούθησαν.
Αξιοπρεπείς μεν αλλά οι καλλιτεχνικές κορυφώσεις αυτής της πορείας ήταν μάλλον λίγες, εξαιρώντας το θαυμάσιο “Under Satanae” του 2007 και χωρίς να μιλάμε βέβαια για μέτριες δουλειές, αλλά για κυκλοφορίες που συντηρούσαν τη δημοτικότητα των Moonspell επαρκώς.
Από την άλλη, το “παρόν” της μπάντας εισήλθε στη δεκαετία που διανύουμε και πάλι με το καλό “Alpha Noir”, ακολούθησε το αξιόλογο (μα και ολίγον “σφιχτόκωλο” για τον λογοτέχνη γράφοντα) “Extinct” και να που οι Moonspell μια διετία μετά, παρουσιάζουν το νέο τους έργο.
Το “1755” είναι concept album και η ιστορία του βασίζεται σε έναν μεγάλο σεισμό που έπληξε τη γεννέτειρά τους Λισσαβώνα τη χρονιά αυτή.
Το πρώτο αξιοπρόσεκτο στοιχείο του νέου έργου των gothsters είναι φυσικά η εκφορά του στιχουργικού μέρους στην μητρική γλώσσα της μπάντας, τα πορτογαλικά.
Δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο έκπληξης τουλάχιστον ως προς το ύφος μουσικής, οι Moonspell συνεχίζουν να δρούν υπό την αιγίδα του goth, αν και πλέον αυτό έχει εμπλουτιστεί με μια συμφωνική περιβολή, με trademark ατμόσφαιρες από τα αρκετά καλά δομικά riffs των Ricardo Amorim και Pedro Paixγo (μια τεχνοτροπία που κατέκλεψαν οι Ghost – φτου!) και ογκώδες rhythm section, με πολλά grande όργανα να πολλαπλασιάζουν τις λεπτομέρειες που προσδίδουν το ανάλογο συνθετικό ενδιαφέρον και με τεχνολογικά τέλειο ήχο από τον Tue Madsen (άπειρες δουλειές φέρουν το όνομά του ως υπεύθυνο παραγωγής εδώ και πολλά χρόνια).
Θεωρώντας ότι η φυσική γλώσσα του rock / metal είναι η αγγλική, σε κάποιους ίσως και να ξενίσει η ιδέα της χρήσης των πορτογαλικών του Fernando Ribeiro όμως γεγονός είναι ότι κατά κάποιο περίεργο τρόπο οι στίχοι δένουν με τη μουσική.
Πορτογαλικά δεν ξέρω αλλά η ερμηνεία του ηγέτη τους δείχνει ότι το concept εξυπηρετείται άριστα και προσωπικά δεν με ενόχλησε στο ελάχιστο αυτή η “αλλαγή”, ο δε Ribeiro είναι εκφραστικός και ωριμότατος.
Ξεχώρισα το oriental ομότιτλο track, τα “In Tremor Dei” και “Ruνnas”, τραγούδια με όμορφα ρεφρέν, το riffάτο “Desastre” που μου έφερε στο νου τους αθηναίους RandomWalk, τα εξαιρετικά “Evento”, “1 De Novembro” και “Todos Os Santos” που θα μπορούσαν να τα έχουν γράψει οι Rotting Christ, οι Amorphis ή ακόμη και οι Dark Tranquillity και το σπουδαίο επιλογικό “Lanterna Dos Afogados” το οποίο έχει μια ταξιδιάρικη Dan Swano αισθητική που γλυκαίνει τη μελαγχολική διάθεση ενός doomy, κατά τ’ άλλα, κομματιού.
Από τις καλύτερες κυκλοφορίες τους το “1755”, αρκετά υψηλού ενδιαφέροντος. Οι συνθετικές φόρμουλες που αναπτύσσονται, χωρίς να είναι πρωτοποριακές ως προς την gothίλα που αποπνέουν, συρράπτονται με επιρροές που είναι καινοτόμες για τους Moonspell, από χώρους όπως το progressive ή ακόμη και το post rock με ομοιογένεια, διατηρώντας το “πηγαίον” της προσωπικότητας που δεν σταμάτησε ποτέ να έχει η μπάντα.
Το album είναι περφεξιονιστικά δουλεμένο, έχει καλές ιδέες και είναι “έξυπνο”, έχει την ικανότητα να διεγείρει το νου κατά τις ακροάσεις.
Πολύ καλή δουλειά, οι πορτογάλοι κρατούν το status τους σε υψηλά επίπεδα κι αποτελούν ακόμη ισχυρή μονάδα στο καλλιτεχνικό χρηματιστήριο αξιών. Ακούς και κρίνεις.
http://www.moonspell.com
https://www.facebook.com/moonspellband
1226 
