Μια από τις επιστροφές της χρονιάς μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί αυτή των Black ‘N Blue. 23 χρόνια άλλωστε δεν είναι και λίγα… Καταγόμενοι από το Portland των ΗΠΑ και έχοντας σημειώσει αρκετή επιτυχία στα hard rock/glam metal δρώμενα των 80’s, είχαν φροντίσει να λάμψουν δια της απουσίας τους δισκογραφικά για περισσότερο από 2 δεκαετίες τώρα.
Συγκεκριμένα, η περίοδος 1984-1988 ήταν και η γονιμότερη για τη μπάντα αφού μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα κατάφερε να αφήσει ως παρακαταθήκη 4 πολύ δυνατά και αναγνωρισμένα στο χώρο album ενώ αμέσως μετά χάνεται το στίγμα της. Τα χρόνια που ακολούθησαν ο frontman Jaime St. James επιχείρησε να δώσει πνοή και πάλι στο γκρουπ αλλά κάτι η – όχι και τόσο επιτυχής είναι η αλήθεια- ενασχόλησή του με τους Warrant και κάτι η πρόσληψη του βασικού κιθαρίστα Thommy Thayer από τους Kiss (αντικατέστησε τον Ace Frehley), είχε αφήσει τη δουλειά στη μέση. Τελικά το 2008 οι συνθήκες φάνηκαν να ωριμάζουν και η μπάντα μπήκε στο στούντιο για να ολοκληρώσει ό, τι είχε ξεκινήσει λίγα χρόνια πριν, την ηχογράφηση δηλαδή του “Hell Yeah!” . Με τον νεοφερμένο πλέον Shawn Sonnenschein να στέκεται κιθαριστικά δίπλα στον “Woop” και τη Frontiers Records αρωγό σε αυτή την προσπάθεια, οι BnB φιλοδοξούν το 2011 να είναι η χρονιά τους και γιατί όχι (;)
Σε γενικές γραμμές το “Hell Yeah!” εκλύει όλη εκείνη την απαραίτητη ενέργεια που ζητά ο υποψήφιος ακροατής μιας τέτοιας κυκλοφορίας. Δυνατές κιθάρες, στιβαρό rhythm section, μπόλικη rock n’ roll ατμόσφαιρα, διάθεση για party και ανάλογου κλίματος sleazy στίχοι/attitude, συνθέτουν ένα αρκετά καλό hard rock/glam σύνολο. Τα πρώτα 2 κομμάτια, “Monkey” και “Target” μαζί με το “Fools Bleed” κινούνται στο ύφος των παλιών καλών BnB με όμορφες rock n’ roll αρμονίες και τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Jaime να τα διαπερνά. Το ανούσιο “Jaime’sGotTheBeer” με διάρκεια γύρω στο 1 λεπτό, μαζί με το τελευταίο κρυφό “αφιέρωμα” στον S Hawking (ναι, προφανώς μιλά για το γνωστό Βρετανό φυσικό…) υπογραμμίζουν και ορίζουν την κατηγορία των fillers και μάλλον δεν στέκονται ικανά να κηλιδώσουν τη διάθεση μας. Το ντουέτο των “C’mon” & “HailHail” κάλλιστα θα αποτελούσε τη σημερινή συναυλιακή γραμμή πυρός της μπάντας αν έβγαινε ξανά στη σκηνή. Με τα “AngryDrunkSonOfABitch” και “SoLong” επιστρέφουμε στο κλίμα των παλιών BnB ενώ μέχρι το τέλος θα συναντήσει κανείς ακόμη αρκετές καλές στιγμές, με κυριότερες αυτές των “Falling Down”, “Candy” και του ομότιτλου “HellYeah”. Το τελευταίο δε, είναι ιδιαίτερα ξεσηκωτικό χάρη στο a la Cinderella κιθαριστικό riff του και σίγουρα αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια αυτής της κυκλοφορίας. Ακόμη, μπορεί να ξεχωρίσει κανείς το “World Goes Round”, που με τα ακουστικά parts του, παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον και δίνει μια ξεχωριστή νότα στο όλο κλίμα του δίσκου.
Εν κατακλείδι, το “Hell Yeah!” αποτελεί και μία θορυβώδη επιστροφή και αναντίρρητα ένα τολμηρό και αποφασιστικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση για τους Black ‘N Blue. Πέρα από 2-3 fillers, το υπόλοιπο album κινείται σε κάτι παραπάνω από αποδεκτά και ικανοποιητικά πλαίσια και έτσι, έχω την αίσθηση, ότι θα το χαιρετίσει και θα το καλωσορίσει ο χώρος και ο κόσμος στον οποίο απευθύνεται. Όσοι είστε μυημένοι στην αμερικανική hard rock σκηνή της περιόδου ’88-’92, στο glam n’ sleazy rock n’ roll της εποχής εκείνης ή ακόμη όσοι υπήρξατε οπαδοί της ίδιας της μπάντας κατά το παρελθόν, προχωρήστε άφοβα και προσθέστε το στη δισκοθήκη σας. Δεν νομίζω ότι έχετε να ρισκάρετε και πάρα πολλά. Αντίθετα, αν επενδύσετε πάνω του, μάλλον θα συλλάβετε τον εαυτό σας να εναρμονίζεται με το groove, δεχόμενοι επανειλημμένες παρατηρήσεις για τις εντάσεις από τους περιοίκους σας… Οι υπόλοιποι, ίσως θα ήταν καλύτερο, πρώτα να αναζητήσετε το ένδοξο παρελθόν της μπάντας και κατόπιν να αναφωνήσετε μαζί τους…. “Hell Yeah!”
Γιώργος Ευσταθίου
553 
