Πιστοί στο διετές ραντεβού τους η συννεφιασμένη παρέα των Mat “Khvost” McNerney και Valtteri Arino επιστρέφει, χωρίς τους Uno Bruniusson και Linnea Olsson αυτήν τη φορά (ξανακάνε τους Sonic Ritual βρε κοπελιά!), αλλά με τον Juho Vanhanen (Oransi Pazuzu) να παραμένει στην κιθάρα και νέα μέλη τους Aleksi Kiiskila και Rainer Tuomikianto, συνεχίζοντας έτσι την παράδοση να μην βγάζουν 2 άλμπουμ με το ίδιο line-up, κι από ό,τι φαίνεται η συνεχής αλλαγή τους ωφελεί απίστευτα.
Το “Motherblood” δεν ξεφεύγει ιδιαίτερα από το γνωστό στυλ της μπάντας και παραμένει στην πορεία που χάραξε το “Climax”, όταν η μπάντα ακόμα ονομαζότανε Beastmilk, αλλά δεν νομίζω να χρειάζεται παρέκκλιση, το γκρουπ εξακολουθεί να έχει πολλά να πει στον αραιοκατοικημένο πλέον χώρο του σκληρού death rock.
O McNerney αποδεικνύει ακόμα μία φορά πως είναι ένας από τους καλύτερους frontmen του σκοτεινού ήχου (για όσους δεν το είχανε ήδη καταλάβει από τους Hexvessel, Dodheimsgard κλπ δηλαδή) με ερμηνείες που δίνουν ρέστα πάνω στο χορευτικό μπάσο του Arino και τις σκληρές σκοτεινές goth/punk κιθάρες που ισορροπούν μεταξύ κλασσικού dark wave και της σκληρότερης σχολής των Babylon Whores.
Από το πρώτο κομμάτι “Infatuation Overkill” το κουιντέτο τραβάει τα 80s από τα μαλλιά στο σήμερα, ότι δηλαδή ξέρει να κάνει καλύτερα, ταξιδεύει κάτω από “Doomsday Rainbows” με προορισμό το πιο “χαρούμενο” κομμάτι του δίσκου, το “Be My Hiroshima” για να ακολουθήσει το αριστούργημα “Joy Through Death” το οποίο άνετα είναι από τα καλύτερα τραγούδια (και videoclip) της χρονιάς και προορίζεται για χύσιμο πολύ ιδρώτα στα νυκτεριδο-dancefloors. “Mind Intruder”, “Laughing Abyss”, “Falling for an Atom Bomb”, μέχρι και το “Haunted Afterlife” που κλείνει τον δίσκο, ακόμα μια φορά δεν υπάρχει ούτε ένα σκάρτο κομμάτι σε κυκλοφορία μιας μπάντας που αν δεν είναι ήδη προορίζεται να γίνει η κορώνα του σύγχρονου death rock, post-punk, πείτε το ό,τι θέλετε.
Αν είστε οπαδοί του γοτθικού ήχου και του σκληρού σκοτεινού rock γενικότερα, αυτό είναι ένα άλμπουμ που δεν πρέπει να αγνοήσετε για κανένα λόγο, και να θέλετε δηλαδή δεν πρόκειται, όπου και να κοιτάξετε αυτό τον καιρό είμαι σίγουρος ότι θα το πετύχετε, είτε σε δισκάδικα, είτε σε ραδιόφωνο, είτε σε σόσιαλ μύδια.
Ξέρω πως με την άνθιση του σκληρού ήχου τα τελευταία χρόνια η λέξη “δισκάρα” κάπου πάει να χάσει την σημασία της, αλλά εδώ έχουμε μια από τις περιπτώσεις που η λέξη ισχύει στο έπακρον, επενδύστε χωρίς ενδοιασμό.
762 
