Οι Ελβετοί πρεσβευτές του μελωδικού hard rock θεωρούνται πια παλιές καραβάνες, έχοντας πλέον είκοσι χρόνια διαδρομής στην πλάτη τους και φτάνοντας αισίως στο 11ο άλμπουμ τους φέτος.
Έχοντας ήδη από το προηγούμενο άλμπουμ, το “High Noon”, τον Mark Fox πάλι πίσω από το μικρόφωνο, και με όπλο την οικειότητα του παρελθόντος, η ομάδα που συμπληρώνεται από τον χτίστη των ριφ Thomas Muster, τον lead κιθαρίστα Thom Blunier, τον μπασίστα Dominic Pfister και τον ντράμερ Rager Tanner, συνεχίζει να υπηρετεί τον γνώριμο πια ήχο της.
Ο συμβολισμός του παιχνιδιού “Snakes & Ladders”, το γνωστό σε όλους μας “φιδάκι”, έχει να κάνει με την απόπειρα της αναρρίχησης στην κορυφή, προσπαθώντας να αποφύγουν παγίδες και λάθη.
Η δυσκολία του εγχειρήματος έχει να κάνει πρώτα με τον απίστευτο συνωστισμό στο χώρο αυτό. Οι Ελβετοί, με τη συνταγή που έκανε το μελωδικό hard της δεκαετίας του ’80 να μεσουρανεί, επιχειρούν να εντυπωσιάσουν από την αρχή. Η αλήθεια είναι πως το άλμπουμ έχει συγκεντρώσει τα περισσότερα από τα δυνατά χαρτιά του στο πρώτο μέρος του.
Η έναρξη με το δυναμικό “Cassandra’s curse” δίνει απλόχερα τις καλύτερες υποσχέσεις με ένα ιδανικό χαρμάνι ρυθμού που επιβάλλεται και μελωδίας. Το ομότιτλο, πιο πιασάρικο και εμπορικό, έχει μια συνθετική δύναμη κι αποστηθίζεται εύκολα, κάτι που συμβαίνει ακόμα πιο άμεσα με το “Something you don’t understand”, με τα ελκυστικά στοιχεία μιας power μπαλάντας κι όλες τις γνώριμες παγίδες του συναισθηματισμού αυτού του ύφους, αποτελεί μια εύκολη κι άμεση επιλογή αν θέλει κανείς να πάρει μια γεύση από το άλμπουμ.
Η συνέχεια είναι μάλλον άνιση, με το “I will rise again” να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα και να μένει γρήγορα στη μνήμη, ενώ η μπαλάντα “Open water” φτάνει μόνο μέχρι τη συμπάθεια, όπως και τα άλλα τραγούδια που χωρίς να είναι άσχημα ή βαρετά, δεν καθηλώνουν σε καμιά περίπτωση. Κι όσο κι αν προσπάθησαν να κρατήσουν την καλή εντύπωση για το τέλος, το “The end of days” που αρχικά ακούγεται καλογραμμένο και ελκυστικό, χάνει αρκετά στο αδύναμο ρεφρέν του.
Όπως τελικά φαίνεται, ο χάρτης του 11ου δίσκου των Shakra, εκτός από τις σκάλες έχει και τα φίδια του. Κι αν το πρόσημο είναι συνολικά θετικό, δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο ορόσημο του μελωδικού hard rock των ημερών μας. Παρ’ όλα αυτά, οι φίλοι των παλιών καλών ημερών των γερμανών Bonfire, ας το δοκιμάσουν άφοβα.
677 
