“Γύρος του Θριάμβου”.
Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για τους Propagandhi, μια από τις ποιοτικότερες και πιο εξελιγμένες ηχητικά/αισθητικά punk μπάντες των τελευταίων ετών.
Η μαγκιά των Propagandhi είναι ότι έχουν αποστάξει τα καλύτερα στοιχεία από thrash metal, punk rock και μελωδικό hardcore κι έχοντας άριστη μουσική κατάρτιση (ειδικά για το είδος τους), δομούν με αυτά τα υλικά διαολεμένα τραγούδια. Με μεγάλη χαρά διαπιστώνω πως το συλλογικό συνθετικό φίλτρο της μπάντας παραμένει αλάνθαστο, ο ήχος είναι πιο δεμένος και κατασταλλαγμένος από ποτέ, τα riff άλλοτε λιτά, άλλοτε πυκνά αλλά πάντα εύστοχα, το παίξιμο παθιασμένο και ορμητικό, με τις απότομες εναλλαγές ρυθμών και διαθέσεων να δίνουν το στίγμα. Από το “Potemkin City Limits” και μετά, το ύφος τους έχει περισσότερα κοινά με Voivod παρά με Bad Religion, και είναι τέλεια έτσι.
Koμματάρες όπως τα “Nigredo”, “Adventures in Zoochosis” και “Comply-Resist” βρίσκονται σε τελείως άλλο επίπεδο σε σχέση με ό,τι ακούγεται εσχάτως, κάνοντας το πολιτικό μήνυμα της μπάντας ακόμα πιο άμεσο.
Α, ναι, το μήνυμα. Πέρα από κορυφαίος συνθέτης και κιθαρίστας, ο Chris Hannah είναι κι ένας τρομερός τραγουδιστής και στιχουργός. Η φωνή του δεν έχει χάσει το παραμικρό σε δύναμη και πειθώ, βάζοντας τα γυαλιά στη νεότερη γενιά που ακόμα λυσσάει στα υπόγεια. Σε στιχουργικό επίπεδο τώρα, εντάξει, καλό θα είναι να υπάρχει ένα λεξικό από δίπλα, αλλά δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση ότι η ταραγμένη (πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά) κατάσταση στην Αμερική προσφέρεται για εμβριθείς, βιτριολικούς στίχους με δεκάδες λογοπαίγνια και πολλαπλούς αποδέκτες- και ο Hannah δεν απογοητεύει, διανύοντας την απόσταση μεταξύ καυστικού χιούμορ και ξέφρενης οργής μέσα σε λίγες μόνο λέξεις.
Προσθέστε σε αυτό και την αναπόφευκτη ωρίμανση που έρχεται με την ηλικία, και θα καταλάβετε γιατί η μουσική των Καναδών παραμένει τόσο φιλόδοξη και επίκαιρη, την ώρα που η αντίστοιχη ονομάτων όπως οι Rancid και οι ΝOFX ακούγεται στάσιμη και βαλτωμένη.
Εν ολίγοις, το album ανήκει στην δισκογραφική κορυφογραμμή της μπάντας, κι αυτό το λέει ένας λάτρης των τελευταίων κυκλοφοριών της. Πρόκειται για έναν κυριολεκτικό θρίαμβο τελικά για τους Propagandhi, η οποίοι συνεχίζουν να προοδεύουν συνθετικά και να βελτιώνονται εκτελεστικά, ανεβάζοντας το κύρος και τον ποιοτικό πήχη του είδους. Πανεύκολα και δικαιωματικά ανάμεσα στα καλύτερα album της χρονιάς.
667 
