Διανύουμε μια μακρά περίοδο που η αναπόληση και τα πισωγυρίσματα αποτελούν μόδα.
Η αγάπη για το παρελθόν και η ανάγκη αναβίωσης ήχων που σμίλευσαν καλλιτεχνικά το εκάστοτε συγκρότημα όμως δεν αρκούν. Άπαξ και το αποτέλεσμα δε διαθέτει μια δική του προσωπικότητα, ποιο το νόημα; Κι όσο καλή και τίμια να είναι μια προσπάθεια, οφείλει να είναι κάτι παραπάνω από μια retro κόπια που βασίζει την ύπαρξή της στη νοσταλγία.
Οι Silver Wind με το ντεμπούτο τους, αποτίνουν ένα φόρο τιμής στην power και την ευρύτερη heavy metal σκηνή και δη, σε σχήματα όπως Hammerfall, Running Wild, Paragon και Iron Savior, με το αποτέλεσμα να σε ταξιδεύει 25 χρόνια πίσω, αλλά εν τέλει να μη συμβάλλει ιδιαίτερα στο revival κίνημα της εποχής. Στο μεγαλύτερο μέρος του, το “Legion of the Exiled”, είναι τετριμμένο και δίχως ταυτότητα, με το ενδιαφέρον να χάνεται πολύ γρήγορα.
Δικασίλες, επική χροιά, glory, steel, lord, sword και γενικά οτιδήποτε μπορεί να σκεφτεί κανείς, υπάρχει στην εν λόγω δουλειά, η οποία είναι όσο αναμενόμενη μπορείτε να φανταστείτε, ενώ φυσικά η διασκευή σε Medieval Steel όχι μόνο δε βοηθάει το group, αλλά προσυπογράφει αυτά που λέω.
Φαντάζομαι πως σε ανθρώπους που δεν έχουν επαφή με τη metal σκηνή τα τελευταία 20 χρόνια, κι ο τελευταίος δίσκος που αγόρασαν ήταν το “Glory to the Brave”, μπορεί να αρέσει. Κατά τα άλλα, οι Silver Wind, αν εξαιρέσουμε ένα έμμεσο tribute στο παρελθόν, το μόνο που καταφέρνουν είναι να υπενθυμίσουν πως το revival κίνημα είναι δυσκολότερο από ό,τι κάποιοι νομίζουν.
502 
