Οι two men (and no half) Matthew Hasting και Robert Bloomfield, ευαγγελίζονται ότι δε αναλώνονται με το να πέσουν στη λούπα του να κυκλοφορούν τον ένα δίσκο μετά τον άλλο για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της σύγχρονης βιομηχανίας.
Τα δύο σταθερά μέλη της μπάντας από το Madison μπήκαν σε χειμερία νάρκη για να επανέλθουν πέντε έτη μετά με το νέο τους πόνημα για την eOne Music, με τον “κακό” τίτλο “Vicious World”. Και με προηγούμενες συνεργασίες από Joey Sturgis μέχρι τον Zeuss και τον Adam Dutkiewicz στην παραγωγή/ μίξη η ομάδα είναι άχαστη…
Οκ, εγώ, παιδιά, είμαι από χωρίο και δεν σκαμπάζω και πολλά πλέον λόγω γήρατος, αλλά αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι ότι σε ένα βάθος χρόνου κάποια πράγματα ανακυκλώνονται, ακόμη και στο μαγευτικό κόσμο της μουσικής. Δεν ξέρω επίσης τι διαφορετικό κάνουν τα Αμερικανάκια τούτα από όλο αυτόν το συρφετό metalcore συγκροτημάτων που μου διαταράσσουν τον, ούτως ή άλλο, διαταραγμένο ύπνο μου.
Τέλος των πάντων, που δεν έρχεται γιατί ο μαλάκας ο Κιμ δεν το πατάει, αυτό που θα ακούσετε αγαπημένα μου γιουσουφάκια όταν πατήσετε το play είναι μία μπιμπλικοειδής εισαγωγή και κατόπιν τη γαϊδουροφωνάρα του Hasting να ουρλιάζει πάνω από 16χορδες κιθάρες κουρδισμένες στον Άδη και πιο κάτω από αυτόν, στο βαρύ κι ασήκωτο και ολίγον τι εξωγήινο “Xen0”.
Εντάξει, χαώνεσαι πάντα ακούγοντας κάτι τόσο ισοπεδωτικό, αλλά, όσο και γυαλισμένο, χολιγουντιανό – από απόψεως παραγωγής- και καλοπαιγμένο να είναι κάτι τέτοιο, έρχεται η στιγμή που ακούς ένα τυποποιημένο μελωδικό refrain που το έχεις ακούσει άλλες 215 φορές πριν. Μην μπω πάλι στη διαδικασία να πω ότι οι Fear Factory παίζουν ακόμη, αλλά, πέραν αυτού, κανείς δεν μπορεί να παίξει όπως οι Σουηδοί θεοί Meshuggah και κανείς δεν πρόκοψε σαν πουτάνα που υπηρετεί δύο νταβατζήδες. Η pop προσέγγιση είναι θεμιτή αλλά πρέπει να είσαι έτοιμος να πουλήσεις την ψυχή στου στο διάολο γιατί τότε έχεις συμβιβάσει την ακραία metal ακεραιότητα σου.
Το ακόμη πιο σοκαριστικό είναι το γεγονός ότι κάποια στιγμή, ακόμη και μέσα, στο μεγαλόπνοο και με concept προεκτάσεις, πόνημα σου αποφασίζεις να κάνεις μεταστροφή καριέρας και να θυμηθείς το gabba κούνημα καλλιτεχνών όπως ο Marilyn Manson και οι Dope (ιου) για να ακουστείς λίγο πιο χορευτικός. Δε λέω, καλή φάση και αυτό, αλλά ρε μάγκες, δε μας φτάνανε όλοι οι Orgy αυτού του πλανήτη για να αποφασίσετε εσείς να δώσετε τη χαριστική βοή στο συγκεκριμένο ήχο.
Δεν μπορώ να υποθέσω τι είναι θεωρητικά πιο κακό: το γεγονός ότι υπάρχει το τεχνικό κομμάτι αλλά δεν υπάρχει έμπνευση ή το ότι έχω πιαστεί σε μία ημέρα της μαρμότας με μουσικές προεκτάσεις.
700 
