Σπαράζει η καρδιά μου στη θέα του εξώφυλλου του έκτου ολοκληρωμένου δίσκου μεγάλης διάρκειας των Βέλγων Amenra, που απεικονίζει έναν πανέμορφο νεκρό κύκνο.
Αν και εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται το κεφάλι του, καταλαβαίνεις τι πτηνό είναι από το ολόλευκο παχύ του φτέρωμα! Μην ανησυχείς, ευαίσθητε ζωόφιλε σύντροφε, κανένας κύκνος δεν δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια της σχεδίασης του εξωφύλλου.
Η σπαραγμένη καρδιά μου ραγίζει λίγο ακόμη με την αργή εξέλιξη του κολληματικού “Children of The Eye”, με τα απεγνωσμένα φωνητικά του Colin H. van Eeckhout να δίνουν χρώμα στον πόνο σε ένα 9-λεπτο μουσικό παραλήρημα. Προς το τέλος του κομματιού, ο βάρδος κατεβάζει την ένταση της φωνής του σε ήρεμα νερά και με απολογητικό χαρακτήρα δίνει μια μοναδική όμορφη αίσθηση που κάποτε λάμβανα από τους Anathema στα μέσα της δεκαετίας του ‘90.
H μοναδική σύνδεση μεταξύ sludge/doom/post-metal/hardcore που προσφέρουν και πάλι οι Amenra, ξυπνάει συνειδήσεις με την αριστουργηματική της εκτέλεση και αυτή η αέναη θέληση να σου δημιουργήσουν ένα βάρος στο στήθος βρίσκεται και στο “Mass IV”.
Η πολυγλωσσία της χώρας καταγωγής τους τούς βοηθάει να κάνουν ακόμα πιο μυστηριώδη την ατμόσφαιρα του album, με το σύντομο “Edelkroone” όπου μας μιλούν στα φλαμανδικά (υποθέτω) παρουσιάζοντας το γαλλικό “Plus prés de toi (Closer to you)”, που μάλλον είναι η μπαλάντα ενός μαυροντυμένου ερωτοχτυπημένου νεανία. Τα σκισμένα φωνητικά και ο αργός doom ρυθμός είναι κι εδώ το σήμα κατατεθέν, ενώ τα λυσσαλέα χτυπήματα του Bjorn J. Lebon ταρακουνούν συθέμελα τα σώψυχα του. Ως μουσική (και ίσως στιχουργική) συνέχεια του εναρκτήριου τραγουδιού δημιουργεί μια concept λογική στα αυτιά του ακροατή, ο οποίος μπαίνει στο πετσί του ρόλου του φανταστικού πονεμένου ήρωα.
Το “Spijt” ξεκινάει με μια αφήγηση στην ντοπιολαλιά των Amenra που δίνει τη σκυτάλη σε ένα αυξανομένης ταχύτητας μουντό crescendo, που προλογίζει το επόμενο “A Solitary Reign”. Η ατμόσφαιρα συνεχίζει να είναι ενιαία και ακούγοντας δεν αφήνεσαι να ταξιδέψεις αλλού, εκτός του προορισμού που για σένα έχουν επιλέξει οι πέντε μουσικοί.
To “Daiken” κλείνει την έκτη λειτουργία των Βέλγων Amenra όπως εκείνη ξεκίνησε. Με θυμό, απόγνωση, λύπη και βαρύτητα στο σφυγμό. Ο κόμπος στο λαιμό που μου δημιούργησε το “Mass VI” εξαφανίστηκε μόλις πέρασαν τα 41 λεπτά του, αλλά άφησε ένα κενό που αναπληρώνεται μόνο πατώντας εκ νέου το play!
Ένα σκοτεινό κλειστοφοβικό αριστούργημα!
886 
