Πόσο βιτριόλι μπορεί να χωρέσει η ψυχή του ανθρώπου;
Δεν ξέρω σίγουρα, αλλά από το 1991 και μετά, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ τους, το τρίο από τη Νέα Υόρκη όλο και ξεπερνάει τις προβλέψεις μας.
Ηγετική φιγούρα του noise rock κινήματος και μέχρι σήμερα ίσως οι πιο σκληροί εκπρόσωποι του, το σχήμα του Chris Spencer περισσότερο από όλους τους συνοδοιπόρους του εξέφραζε την αγνή αστική σαπίλα, την κατρουλίλα στις γωνιές των πολυκατοικιών, την πρέζα, την δυσφορία του πλήθους και την αίσθηση να γυρνάς σπίτι αργά το βράδυ με τα μάτια δεκατέσσερα και τα κλειδιά να εξέχουν από την γροθιά σου, λιγότερο αποτελεσματικό όπλο και περισσότερο φυλακτό.
5 ολόκληρα χρόνια μετά το “Wreck” και 10 χρόνια μετά τον (εκπληκτικό για μένα) πειραματισμό του “Visqueen”, το “Sterilize” είναι οι Unsane που ξέρουμε και αγαπήσαμε, μια μηχανή αργών και mid-tempo riff που “ξυρίζουν”, μπάσου που τσακίζει και παραμορφωμένων φωνητικών, κάπου μεταξύ hardcore, doom και στριφνού εναλλακτικού rock, τα άσχημα και εμφανώς πιο σκληρά και μεταλλικά αδερφάκια των Flipper και The Jesus Lizard δεν λένε να ηρεμήσουν και εξακολουθούν να παίζουν μουσική για παρατημένα υπόγεια διακοσμημένα με πεταμένες σύριγγες, αρουραίους και κηλίδες αίματος.
Πιο κοντά ηχητικά στις εποχές του “Occupational Hazard” και “Blood Run”, χωρίς φυσαρμόνικες και slide κιθάρες πλέον αλλά με ένα Spencer που γίνεται όλο και καλύτερος κιθαρίστας, το νέο άλμπουμ είναι παραπάνω από ικανοποιητικό και παρόλο που δεν εκθρονίζει κάποια παλιότερα από αγαπημένα μου έχει κερδίσει επάξια την θέση δίπλα τους στην δισκοθήκη μου. Πάρτε το, λιώστε το, και μετά τραβάτε στο live τους με Godflesh και Omega Monolith που πλησιάζει να νιώσετε τι σημαίνει να σου τρίβουν το δέρμα από τη μούρη με γυαλόχαρτο και εσύ να ζητάς “κι άλλο”.
620 
