Οι Afformance αποτελούν κατ’ εμέ ό,τι πιο προσεγμένο έχει παράγει η χώρα μας στο ευρύτερο post ιδίωμα.
Κάθε τους δουλειά, αποτελεί ένα ξεχωριστό ηχητικό ταξίδι, το οποίο διηγείται τη δική του ιστορία. Παράλληλα, το συγκρότημα δεν έχει φοβηθεί να πειραματιστεί, δοκιμάζοντας συχνά-πυκνά μια πιο σαουντρακική υφή, ντύνοντας μάλιστα με τα κομμάτια τους πριν λίγα χρόνια, μια μουσικοχορευτική θεατρική παράσταση.
Φέτος, προς τέρψη των fan του, το συγκρότημα επανέρχεται με δυο κυκλοφορίες, με διαφορετικό ύφος η κάθε μια.
Κι αν στο “Through Walls” του 2015 φλέρταραν περισσότερο με τις Mogwai επιρροές τους, στο “Pop Nihilism” (το οποίο κυκλοφορεί ταυτόχρονα με το “Music For Imaginary Film #1”), δίνουν μεγάλη βάση στο σκοτεινό πλέγμα που χαρακτηρίζει τις συνθέσεις τους, δημιουργώντας μια μόνιμη ατμόσφαιρα μελαγχολίας, που τη μια είναι γλυκιά και την άλλη πικρή.
Τουτέστιν, συνεχίζουν ακριβώς από εκεί που σταμάτησαν, δίχως να αλλοιώσουν τα χαρακτηριστικά που τους έχουν παγιώσει στην σκηνή, ενισχύοντας παράλληλα τη μουσική ταυτότητά τους, δίνοντας στον ακροατή κάτι πιο εύπεπτο σε σχέση με το “Music For Imaginary Film #1”, αναδεικνύοντας το ότι οι Afformance είναι μια πολύπλευρη υπόθεση, γεμάτη έμπνευση και πάθος για αυτό που κάνει.
Στο “Pop Nihilism” το σχήμα κοιτάει μπροστά και φροντίζει να εξελίξει τον ήχο του, μπολιάζοντάς τον με μια, τρόπον τινά, dark pop αισθητική, η οποία σε σημεία (πχ “Here, Now, A Millions Years”) φέρνει στο νου τους σύγχρονους Anathema, με το group να ανοίγει ουσιαστικά νέους ορίζοντες στη μουσική του προσέγγιση.
Επίσης, είναι άξιο απορίας το πώς κατάφεραν να χωρέσουν τόσα πολλά στοιχεία μέσα σε μονάχα 35 λεπτά, διατηρώντας όπως προείπα και το δικό τους ύφος.
Κι έχοντας πλέον ακούσει κι αφουγκραστεί και τα δύο νέα album των Afformance, μπορώ με σιγουριά να πω πως μιλάμε για εκ διαμέτρου διαφορετικές μουσικές οπτικές, οι οποίες όμως έχουν έναν κοινό παρανομαστή που με έναν όμορφο τρόπο τις κάνει να αλληλοσυμπληρώνονται. Κάθε δίσκος έχει τη δική του χάρη και θέμα σύγκρισης δεν τίθεται.
Από τη μια έχεις την κλειστοφοβική προσέγγιση του “Music For Imaginary Film #1” κι από την άλλη την ομαλά επιφορτισμένη χαρμολύπη του “Pop Nihilism”. Ο συνδυασμός τους όμως, δίνει το στίγμα μιας καθόλα δεμένης μπάντας, σε συνθετικό οργασμό, άρα εκ των πραγμάτων, μιλάμε για δύο ακούσια αλληλένδετα δισκάκια που οφείλουν την προσοχή όλων μας.
717 
