Έχει – δεν έχει ένα μήνα από τότε που είδα σε ανάρτηση φίλου την καταπληκτική piano διασκευή της στο “Welcome Home” του King Diamond και με άφησε άναυδο.
Οκ, το όνομά της το είχα δει δεξιά κι αριστερά στην σοσιαλμιντιακή κοινωνία και είχα ρίξει και μια-δυο αυτιές στο υλικό της, αλλά ήταν η προαναφερθείσα απόπειρα που εξίταρε το ενδιαφέρον μου για τη Δανή Amalie Bruun και το προσωπικό της project, Myrkur.
Ψάχνοντάς λίγο παραπάνω το μουσικό παρελθόν της ανακάλυψα μια καλλιτέχνιδα η οποία, χωρίς να παρουσιάζει κάτι συνταρακτικό μέσα από τις δουλειές της, πρότεινε μια ενδιαφέρουσα επιμειξία, ή μάλλον μια ενδιαφέρουσα πτυχή, μιας αρκετά γνωστής “συμπλοκής” τάσεων, αυτής της συνουσίας του ύφους των Dead Can Dance με το ατμοσφαιρικό, αργόσυρτο black metal.
Ok, έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν σε δουλειές όπως αυτές των In The Woods, των Ulver και όλων των παγανο/αρχαιοτραφών συνεπειών τους που κατέκλεισαν (μπορείς να το πεις και “λιμαίνονταν”) το χώρο του σκανδιναβικού black metal εκεί στα μέσα προς τέλη των 90’s, αλλά η αλήθεια είναι ότι το να πρωταγωνιστεί γυναικεία φωνή σε τέτοιες δουλειές (αν εξαιρέσουμε φυσικά τους αρχέγονους The 3rd and the Mortal και όλα τα σχήματα που συμμετείχε η θεάρα Kari Reuslatten) δεν ήταν τόσο συνηθισμένο.
Η ουσία είναι ότι η mainwoman των Myrkur ήταν άκρως αξιοπρεπεπής σ’ αυτό που έκανε και συνεχίζει να είναι το ίδιο αξιόλογη και στο δεύτερό της full length “Mareridt”, χωρίς να παρεκλίνει από τις tribute επιρροές της οι οποίες ουσιαστικά μεταπλάθονται κάτω από το προσωπικό της πρίσμα. Και αυτές οι επιρροές είναι πλήρως εμφανείς.
Ατμοσφαιρκώς κυριαρχεί η αντίληψη των σκοτεινών tribal στιγμών των Dead Can Dance (ομότιτλο track, “De Tre Piker”, “Kaetteren”, “Bornehjem” και οφείλω να ομολογήσω ότι μου άρεσε πολύ η μεταστοιχείωση / αναγωγή των Sisters Of Mercy στα πρότυπα της Amalie στο “Crown”, δείχνει αν μη τι άλλο συνθετική τόλμη) ενδεδυμένη περίτεχνα από γλυκές, medieval μελωδίες από τα (πολλά) παραδοσιακά ακουστικά όργανα που παίζει η ίδια.
Από εκεί και πέρα, όταν υπεισέρχεται το στοιχείο του (σχετικά old school) black metal και παραμορφώνουν οι κιθάρες, αυτές φορούν την casual σιδηροδρομική τους μορφή και τα ηχοτόπια που διανύονται ανήκουν στα χωράφια των Ulver του debut τους κάτι που είναι εμφανές στα “Maneblot”, “Elleskudt”, “Ulvinde” και “Gladiatrix” (εξαιρετικό), κομμάτια επικών διαθέσεων, ενώ το “The Serpent” μου θύμισε πολύ τους Avatarium, βαριά, doom σύνθεση με σπουδαίο επίλογο.
Όσο για την ίδια την Amalie, βγάζει ένα αρκετά δυναμικό αποτέλεσμα στις τσιριχτές, gargoyle στιγμές των σκληροτράχηλων θεμάτων ενώ στα καθαρά φωνητικά είναι επίσης αρκετά καλή, με την ερμηνεία της να είναι καλαίσθητη και προσγειωμένη, χωρίς κορώνες ή τάσεις σοπρανισμού.
Το “Mareridt” (που σημαίνει εφιάλτης), είναι καλό album με καλό ήχο από τον Randall Dunn (Earth, Sunn O))), Boris, Wolves In The Throne Room μεταξύ άλλων) και δικαιούται τις αυτιές του. Παράγει συναισθήματα στην ακρόασή του και απευθύνεται σε κοινό που δεν διστάζει να “ρομαντίσει” αλα black metal way. Που σίγουρα δεν είναι ούτε τόσο brutal ούτε τόσο “κακό” ως black metal, κάτι το οποίο σημαίνει ότι μπορεί να τραβήξει την προσοχή από πολλά φάσματα ακροατών είτε για τις ατμοσφαιρικές, είτε για τις metal στιγμές του, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία τους.
Η Καραγιαννάκη υποθέτω θα το λάτρεψε, ο Δρυμιώτης μάλλον θα ξύνει συγκεκριμένο μέρος της ανατομίας του, αν σου λέει κάτι η παρομοίωση… Για τον γράφων, αξιολογότατο.
https://www.facebook.com/myrkurmyrkur
https://www.myrkurmusic.com/
691 
