Marillion (24/09/2017) Plovdiv, Βουλγαρία

Να κυνηγάς τα μουσικά “ταμπού” για τη χώρα σου, κοντά και μακριά.

Να τα κυνηγάς περισσότερο στις αφετηρίες μιας διαδρομής, όταν είναι ξεκούραστοι, πεινασμένοι από την αρχή για επικοινωνία και πρόθυμοι για ταύτιση με αυτούς που έχουν απέναντι. Να τους κυνηγάς ακόμα περισσότερο σε ιδιαίτερα, σημειολογικά μέρη που μπορούν να εμπνεύσουν ακόμα παραπάνω, να κάνουν τη χημεία εκρηκτική, τη νύχτα μακρύτερη, να αλλάξουν το προκανονισμένο. Να σε αφήσουν να φύγεις με μνήμες σφριγηλές και υπερβατικές, από αυτές που την ίδια στιγμή κάνουν δύσκολη την επιστροφή στο καθημερινό αλλά σε χαλυβδώνουν και με μια ανεξήγητη δύναμη.

Πάνε σχεδόν αμέτρητοι μουσικοί αιώνες με τα πάνω και τα κάτω τους, από τότε που το ταλαντούχο ομορφόπαιδο με την επιδέξια φωνή από τους “How We Live” ανέλαβε να γεμίσει το χαμένο σημάδι του πάζλ από τη φυγή του διαβασμένου σκωτσέζου ποιητή.

Μικρή σημασία έχει πια το προσωπικό του στοίχημα, ο χρόνος έχει ήδη βγάλει το πόρισμα. Η ερώτηση που απομένει σε όλους εμάς που έχουμε διατρέξει όλα τα επεισόδια της καριέρας τους, είναι αν το βράδυ αυτού του σπουδαίου performer θα έχει κι άλλες μοναδικές εικόνες που θα σημαδέψουν τις αόρατες συντεταγμένες που τον ταράζουν πάνω στη σκηνή.

Κάπου ανάμεσα στη μυρωδιά μιας πλανητικής καταιγίδας με πολλών ειδών απειλές, την κατάρα του επώνυμου περιπλανώμενου μουσικού, το καταδικαστικό βάρος της φήμης, τις προσωπικές απώλειες, ο φλεγματικός ερμηνευτής δε θα σταματήσει στιγμή να προκαλεί τις αισθήσεις. Είναι η αιχμή του δόρατος. Μια απόλυτα συντονισμένη τετράδα ήρεμης δύναμης τον ανεβάζει και το κατεβάζει με μια ακριβή αυτάρκεια εκτέλεσης: δεν είναι επαγγελματική ψυχρότητα για τους άλλους 4 μουσικούς, είναι η οικειότητα μιας παρατεταμένης εσωτερικής νίκης που μπορούν να γιορτάζουν τα βράδια πάνω στη σκηνή, έχοντας πια ένα πλούσιο οπλοστάσιο από μουσικές ιστορίες, έναν υποδειγματικό ήχο κι ένα αρμονικό light show.

Αυτός, βέβαιος φωνητικά, με όλες τις γνώριμες ικανότητες να επιπλέουν αβίαστα, συμπλήρωσε με τα βήματα το εμβαδό της σκηνής, από σαιξπηρικός ήρωας, σε γλυκόπικρο Σαρλό, από επιρρεπή παντομίμα σε αυτοσαρκαστικό ροκ σταρ.

Οι περίεργες αμετάφραστες εκπλήξεις που δεν ακούγονται προσχεδιασμένες, αλλά αναδύονται στη διαδρομή της νύχτας, κάνουν τη διαφορά πέρα από την απόλαυση του καλύτερου “Neverland” μέχρι το επόμενο, τη γενναία ρυθμική υπόσχεση του “Sounds that can’t be made” ή τις πρόσφατες αγαπημένες λεπτομέρειες του “El Dorado” και του “The leavers”.

Απόψε η διαφορά τινάζεται με τη σύγκρουση δύο διαθέσεων, όταν η θυελλώδης εκτέλεση του “Mad” ενώνεται συγκλονιστικά με το “Afraid of sunlight”, και μια περίεργη μετάβαση αισθήσεων αφήνει κάτι σχεδόν αδιευκρίνιστο και μοναδικό.

Η έκπληξη του “The invisible man” στο encore με τον Hogarth να τραγουδά το πρώτο μέρος εικονιζόμενος στο βίντεο, μέχρι η φυσική του υπόσταση να επιστρέψει με τους υπόλοιπους στη σκηνή, άπλωσε στο θέατρο τη ζεστή ικανοποίηση ενός απωθημένου. Από την πονεμένη φιγούρα της Sinead O’ Connor που συνόδευε το βίντεο του “Real tears for sale” ως τη μεγαλειώδη παρέλαση όλων των θυμάτων της δημοφιλίας στο “King”, η ευάλωτη φύση του διασκεδαστή έμοιαζε να κόβεται στα δύο, ανάμεσα στις αυτοματοποιημένες αντιδράσεις των ηλικιωμένων άγγλων οπαδών στις πρώτες σειρές και τις απομονωμένες σκοτεινές σκέψεις των πιο μοναχικών.

Όλα αυτά, αφού είχε στο μεταξύ αναγκάσει έναν φωτογράφο να τραγουδά τους στίχους και να χτυπιέται στο “The leavers”, μια κοπέλα να κατεβαίνει χορεύοντας τα επικίνδυνα σκαλοπάτια του θεάτρου στο “Man of a thousand faces” κι έναν απομονωμένο μεσήλικα να φορά το πιο δυσπρόσιτο πρόσωπο, με το διστακτικό χαμόγελο μιας περίεργης χαράς να μπερδεύεται με τον σπασμό του πόνου στο “You ‘re gone”. Και να αφιερώσει το “Power” στην Ελλάδα…

“Find a better way of life”… όχι, δεν είναι απλά ένα μότο.

Marillion setlist
El Dorado
1. “I. Long-Shadowed Sun”
2. “II. The Gold”
3. “III. Demolished Lives”
4. “IV. F E A R”
5. “V. The Grandchildren of Apes”
6. You‘re gone
The Leavers
7. “I. Wake Up in Music”
8. “II. The Remainers”
9. “III. Vapour Trails in the Sky”
10. “IV. The Jumble of Days” 11. “V. One Tonight”
12. Fantastic place
13. Mad
14. Afraid of sunlight
15. Sugar mice
16. Real tears for sale
17. Sounds that can’t be made
18. Power
19. Man of a thousand faces
20. King
21. Neverland
Encore:
22. The invisible man
Encore 2:
23. Three minute boy

photos: Γιώργος Γεωργίου

608
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…