Οι Πενσυλβανοί August Burns Red είναι από τα πιο ιστορικά συγκροτήματα όταν μιλάμε για metalcore.
Ιδρύθηκαν το 2003, ενώ φήμες λένε πως πήραν το όνομα τους από την τρελή πρώην του πρώτου vocalist (Jon Hershey) της μπάντας, την August, την οποία χώρισε ο Jon κι εκείνη για εκδίκηση πήγε και έκαψε ζωντανό τον σκύλο του, τον Redd, μέσα στο σπιτάκι του. Σοκ; Gossip τέλος.
Παραμένοντας πιστοί λοιπόν στο ραντεβού τους (βγάζουμε-άλμπουμ-κάθε-δύο-χρόνια), οι ABR έρχονται στις 6 Οκτωβρίου με το Phantom Anthem. Πατάμε play και πάμε.
Όταν απ’ το 8ο δευτερόλεπτο του δίσκου ξεκινάς το headbanging, ξέρεις πως κάτι καλό ψήνεται. Το πρώτο κομμάτι, King of Sorrow, σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα του album, με highlight τα φωνητικά, τα μίνι beatdowns και το πάντρεμα με πιάνο και φωνών χορωδίας. Όσο για τα riffs, τολμώ να πω πως θυμίζουν Avenged Sevenfold που και που.
Η ιστορία παραμένει ίδια και για τα 11 κομμάτια του δίσκου, με εκπληκτικά beatdows, μελωδικά διαλείμματα, άριστα screams κι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες κιθάρες. Για παράδειγμα, στο 4ο κομμάτι, Lifeline, ένα μελωδικό solo-έκπληξη κάνει την εμφάνιση του στη μέση του τραγουδιού και καταλήγει σε… βία. Το riff του Quake (track #6) είναι από τα πιο πιασάρικα που έχω ακούσει πρόσφατα.
Είναι προφανές πως σε αυτό το δίσκο, οι August Burns Red, έχουν χτίσει γύρω από την τεχνική των JB Brubaker (Lead Guitar) και Brent Rambler (Guitar), ενώ δείχνουν σημάδια πως γυρνάνε σε ελάχιστα πιο ελαφρύ ήχο, κάτι που τυπικά θα έκραζαν οι keyboard warriors, αλλά μη γελιέσαι. Το Phantom Anthem είναι σίγουρα ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει οι ABR στα 14 τους χρόνια και ίσως ο λόγος που πλέον περιμένω το 2018 και το tour τους στην Ευρώπη.
573 
