Είναι αδιαμφισβήτητο πλέον για μένα πως το είδος metal που έχει εξελιχθεί περισσότερο απ’ όλα, συνέχεια ξεπερνάει τα όρια κι έχει φυτέψει τα πλοκάμια του σε μια πληθώρα από διαφορετικές σκηνές και ήχους, είναι το black metal.
Τα παραδείγματα είναι άπειρα τον τελευταίο καιρό και αν αρχίσουμε να λέμε ονόματα θα γεμίσουμε σελίδες οπότε ας πάμε κατευθείαν σε ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα, τους Botanist.
Αν μου έλεγες πριν μερικά χρόνια ότι θα βρεθεί μπάντα να παίζει αξιολογότατο μαυρομέταλλο χωρίς κιθάρες θα γέλαγα (για να σας προλάβω, όχι, οι Necromantia δεν πιάνονται) έλα όμως που ο Otrebor όχι απλά το έκανε πραγματικότητα, αλλά φτάνει αισίως το 7ο άλμπουμ. Χρησιμοποιώντας τα χαρακτηριστικά dulcimers στην θέση κιθάρας όπως πάντα, το post-black τους είναι ταυτόχρονα οργανικό, μελωδικό, ψυχεδελικό και πάνω από όλα καλογραμμένο, κάνοντας όσους τους θεωρούσαν κάτι προσωρινά εντυπωσιακό λόγω ενορχήστρωσης, αλλά μέχρι εκεί, να σωπάσουν.
Λιγότερο από ένα χρόνο μετά το καταπληκτικό split με τους Oskoreien το “Collective…” έρχεται να συνεχίσει το soundtrack ενός πλανήτη κυριευμένου από φυτά μετά την καταστροφή της ανθρωπότητας. Ναι, αυτό είναι το βασικό concept των Botanist και πετυχαίνουν άψογα να σε βοηθήσουν να οραματιστείς αυτή την εικόνα. Με καταπληκτικό, ως συνήθως, εξώφυλλο και τίτλους που αυτή τη φορά ξεφεύγουν από την επιστημονική ορολογία (που ο Otrebor χρησιμοποιούσε επηρεασμένος από τους Carcass) η μπάντα από το Σαν Φρανσίσκο εδραιώνει την θέση της σαν πρωτοπαλίκαρα του νέου, διαφορετικού, black metal.
Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε κάθε φίλο του προοδευτικού και σκοτεινού metal ανεξάρτητος είδους και ειδικά σε όσους γουστάρουν πραγματικά προοδευτικό μαυρομέταλλο. Καλού κακού όμως μην το παίζετε κοντά στους κήπους και τα μποστάνια σας, μην κατεβάσουν οι πράσινοι φίλοι μας τίποτα περίεργες ιδέες.
684 
