Μεγάλη παγίδα ο πειραματισμός στη μουσική.
Μπορεί να σε κάνει να ξεχωρίσεις και μπορεί να σε κάνει περίγελο της μουσικής κοινότητας ή ακόμα χειρότερα παντελώς αδιάφορο. Γιατί δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ το να είσαι αδιάφορος όταν προσπαθείς να πραγματοποιήσεις κάτι ξεχωριστό. Το project του σαξοφωνίστα Colin Stetson με την ονομασία Ex Eye τα καταφέρνει περίφημα και από το πρώτο δευτερόλεπτο γίνεται αξιοπρόσεκτο.
Οι πειραματισμοί και η “τρέλα” βεβαίως δεν ξεκινούν αμέσως, καθώς η πρώτη σύνθεση λειτουργεί σαν εισαγωγή στην παρανοϊκή μαυρίλα που πρόκειται να ακολουθήσει. Μια καθηλωτική doom-ίλα με την αγαπητή μας μονοτονία κεντρίζει το ενδιαφέρον. Χτισμένο πάνω σε μια μίζερη μπασογραμμή και ντυμένο με synths – κιθάρες – φωνητικά το εναρκτήριο “Xenolith: The Anvil” μας προϊδεάζει για πολυπλοκότητες και συνάμα μας αφοπλίζει με την απλότητα και την εξυπνάδα που χτίζεται στα τέσσερα λεπτά της διάρκειάς του.
Η αλήθεια όμως στην ομότιτλη δουλειά των Ex Eye φανερώνεται στο ξεκίνημα του επόμενου κομματιού. Οι ταχύτητες ανεβαίνουν και τα πάντα αρχίζουν να γίνονται αυτομάτως πολύπλοκα. Μέσα στη σιγουριά που προσφέρουν τα συνηθισμένα όργανα, έρχεται ένα αλλοπρόσαλλο σαξόφωνο, σαν να προσπαθεί να δημιουργήσει ανησυχία και κακές σκέψεις. Prog rock τύμπανα, black metal κιθάρες και free jazz σαξόφωνο σε μια σύνθεση που ταλαντεύεται ανάμεσα στην rock και την jazz. Έρχεται μετά και μια νιχιλιστική ψυχεδέλεια και κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι δε χωράνε ταμπέλες.
Και καθώς δεν ξέρεις και δεν μπορείς να υποπτευθείς καν την ροή του δίσκου, έρχεται η πιο abstract σύνθεσή του για να σε μπερδέψει ακόμη περισσότερο. Το “Anaitis Hymnal: The Arkose Disc” είναι κατασκευασμένο για την δημιουργία ηδονής των μουσικών που το συνθέτουν και για να δημιουργήσουν σε εσένα τον δύσμοιρο ακροατή συναισθήματα φόβου και ανησυχίας. Πόσο σημαντικό όμως είναι όταν καταφέρνουν μερικές νότες να σου δημιουργούν συναισθήματα. Είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις πως μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς μερικών ατόμων μπορείς να ταυτιστείς με σκέψεις που μέχρι εκείνη τη στιγμή δε σου είχαν περάσει από το μυαλό. Όμορφες ή άσχημες δεν παίζει ρόλο. Σημασία έχει ότι οι Ex Eye σου προσφέρουν μια άρρωστη μαυρίλα ποτισμένη με ατέρμονους αυτοσχεδιασμούς και σε καθηλώνουν.
Το “Form Constant: The Grid” μοιάζει ως ο ιδανικός επίλογος μιας παράστασης όπου δεν χωρούν υπεκφυγές. Το έργο ολοκληρώνεται με τέλος λυπητερό και με το σαξόφωνο να κραυγάζει. Τα drums έχουν γίνει υπερηχητικά, οι κιθάρες σαδιστικές κι έχει ξαφνικά χαθεί η μορφή σε οτιδήποτε έχεις δημιουργήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή στο κεφάλι σου. Μια πανδαισία ήχων χωρίς συνοχή και συνάμα ένα αποτέλεσμα τόσο “δεμένο”, τόσο αφοπλιστικό.
Το ντεμπούτο των Ex Eye πρέπει να ακουστεί με προσοχή καθώς ενδέχεται να ανοίξει ακόμα περισσότερο την πόρτα της παράνοιας σας. Αν καταφέρετε όμως να βγείτε από το βούρκο θα συνειδητοποιήσετε ότι είναι ένα υπέροχο album ικανό να σου δημιουργήσει εικόνες και να σε κάνει να περιηγηθείς στα σκοτεινά μονοπάτια που εσύ θα επιλέξεις. Σε αφήνει να ανακαλύψεις σταδιακά τα στοιχεία που εσύ επιθυμείς και να συγκρατείς κάθε φορά εκείνα που βοηθούν να έχεις ένα όμορφο ταξίδι. Μαύρο κι άραχνο, μα τόσο φωτεινό.
725 
